Η απόσταση ανάμεσα στην πολιτική μαχητικότητα και την πολιτική
αλλοφροσύνη είναι ενίοτε ανεπαίσθητη. Αλλά όταν περάσει κανείς, λεκτικά
έστω, τη διαχωριστική γραμμή τότε δημιουργούνται περίεργες καταστάσεις.
«Στις 20 Σεπτέμβρη τούς τελειώνουμε ή μας τελειώνουν» και πρόσθεσε
«φεύγω με τη βεβαιότητα: τους τελειώσαμε!»
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι παιδιόθεν μαχητικός περί τα πολιτικά μια που η
αριστερά σαν δύναμη ανατροπής του κατεστημένου στις Δυτικές χώρες -διότι
στις χώρες του πρώην Ανατολικού μπλοκ ήταν αυτή το κατεστημένο μέχρι τα
90s και άλλοι προσπαθούσαν να την ανατρέψουν- μόνον με δυναμισμό,
ακτιβισμό και μαχητικότητα έκανε και κάνει αισθητή την παρουσία της. Η
ιδεολογική της δυναμική δεν έπειθε ούτε πείθει για μια σειρά από λόγους
που δεν είναι του παρόντος.
Τώρα στην Ελλάδα έχουμε ένα μικρό πρόβλημα. Ιστορικό θα σας έλεγα, μια
που βιωματικά η γενιά του εμφυλίου είναι πια στη δύση του βίου της.
Φυσικά τα βιώματα μεταφέρονται και στις επόμενες γενιές, η δύναμη της
oral history είναι γνωστή και σημαντική αλλά ευτυχώς για όλους μας η
εθνική συμφιλίωση μπορεί να άργησε, να εμποδίστηκε, αλλά τελικά ήρθε. Κι
αν ήρθε για τη δική μου γενιά, τότε η γενιά των γιων μου που ήδη
διανύει τα πρώτα -άντα είναι «λευκή» συναισθηματικά. Πλην όσων νέων
είχαν την ατυχία να τους κάνει συστηματική πλύση εγκεφάλου και ψυχής
κάποιος «πατριώτης» της μίας ή της άλλης πλευράς. Αλλά δεν βλέπω πολλούς
τέτοιους γύρω μας…
Έλεγα λοιπόν ότι το ιστορικό του εμφυλίου το κουβαλάμε και σαν κορυφαίο αδελφοκτόνο λάθος, δεν το θάβουμε κάτω από το χαλί αλλά το κοιτάμε κατάματα για να το αναλύσουμε, να βγάλουμε τα σωστά και ψύχραιμα συμπεράσματα και να μην το επαναλάβουμε. Διότι δεν είναι τίτλος τιμής για μια χώρα να είναι η μόνη που πριν στεγνώσει το αίμα της Κατοχής να χυθεί το αίμα ενός εμφυλίου. Είναι όνειδος…
Και αν κάτι μάθαμε έτσι σαν πρώτο βασικό μάθημα, είναι ότι:
Tο πολιτικό
πάθος που γίνεται εμπαθής ρητορική και η ρητορική γνήσια εχθρότητα και η
εχθρότητα αληθινό μίσος και το μίσος σωματική βία και η βία λουτρό
αδελφικού αίματος, έχει το επίθετο «πολιτικό» σαν προσδιορισμό.
Ως εκ τούτων:
Το 2015 κανείς δεν τελειώνει
κανέναν στην Ελληνική Δημοκρατία και κανείς δεν αντιλαμβάνεται κανέναν
σαν πολιτικό είδος προς εξόντωση.
Κατανοητό;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου