ΠΑΙΔΕΙΑ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Αποδόμηση!

Γράφει ο Νικήτας Χιωτίνης 

Δρ Αρχιτέκτων/Msc Φιλοσοφίας Πολιτισμού/Καθηγητής ΤΕΙ

Τα αποτελέσματα των τελευταίων πανελληνίων εξετάσεων εισαγωγής στα Α.Ε.Ι. της χώρας, δείχνουν με τον πιο γλαφυρό τρόπο την αποδόμηση της Παιδείας στη χώρα μας. 

Με 1,13 σε ΤΕΙ και 3,37 σε Πανεπιστήμιο, το 23% των εξεταζομένων εισήχθη σε Α.Ε.Ι. με βαθμό κάτω της βάσης 10. Επίσης μόνο ένας στους έξι εισάγονται σε Σχολή της πρώτης τους προτίμησης.

Είναι εγκληματική συμπεριφορά όλων των μέχρι τώρα πολιτικών ηγεσιών κατά της χώρας, να μην ασχολούνται σοβαρά με το ζήτημα αυτό, που δεν είναι φετινό. Κάποια στιγμή ετέθη η ανάγκη να μην εισάγεται υποψήφιος που δεν βαθμολογείται τουλάχιστον με 10, αντέδρασαν οι τοπικές «καφετέριες», πήραν πίσω αυτή τη ρύθμιση.  

Αλλά το πρόβλημα δεν είναι η βάση του 10, το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Ας το δούμε επιγραμματικά.

- Πώς είναι δυνατόν μαθητής να λαμβάνει απολυτήριο Λυκείου και στις πανελλήνιες εξετάσεις να γράφει για 3. Ποιος του έδωσε αυτό το απολυτήριο και τον διαβεβαίωσε, έτσι, πως είναι σε θέση να σπουδάσει σε Πανεπιστήμιο; Επειδή έχω μακράν εμπειρία διδασκαλίας (στα ΤΕΙ), νομίζω πως είμαι σε θέση να σας διαβεβαιώσω πως δεν φταίει το παιδί. Απλώς οι καθηγητές του ήσαν απολύτως ανίκανοι να τον διδάξουν, με ποινικά κολάσιμη συμπεριφορά. Οφείλουν οι αρμόδιοι να τους καλέσουν αμέσως σε απολογία απαιτώντας εξηγήσεις. Ξέρουμε τους υποψηφίους, ξέρουμε και τους καθηγητές τους. Αν ήμουν γονέας τέτοιου υποψηφίου θα προσέφευγα κατά των καθηγητών του αλλά και κατά της Πολιτείας.

 

- Το ότι μόνο ένας στους έξι εισέρχεται σε Σχολή της πρώτης του επιλογής, καθιστά ανάγλυφη την ανάγκη πρόσδοσης κινητικότητας μεταξύ των Σχολών, όπως γίνεται δηλαδή σε όλα τα προηγμένα κράτη του κόσμου.

 

- Το ότι παιδιά και γονείς λένε «ΑΕΙ να ‘ναι και ό,τι να ‘ναι», καθιστά αναγκαία την αποσαφήνιση των στόχων των Σχολών. Καθιστά αναγκαία μια νέα οργάνωση της Παιδείας σε σχέση με τους στόχους της κοινωνίας. Στη χώρα μας ούτε στόχους Παιδείας έχουμε, ούτε στόχους κοινωνίας, που είναι βεβαίως το προαπαιτούμενο. Ιδού το κύριο αντικείμενο των πολιτικών ηγεσιών, ηγεσιών που μέχρι τώρα δείχνουν να μην το έχουν καν υποπτευθεί.

 

- Έχει στοιχειοθετηθεί πως μόλις ένας στους δέκα ασχολείται επαγγελματικά με αυτό που διδάχτηκε στο Πανεπιστήμιο. Πέραν αυτού είναι προφανές πως η ουσιαστική Παιδεία δίδεται στη Στοιχειώδη και Μέση Εκπαίδευση. Νομίζω πως η πρωτοβάθμια εκπαίδευση, παρά τις προσπάθειες των συγγραφέων των βιβλίων τους περί του αντιθέτου, κάνει καλή δουλειά, ενδεχομένως και τα Γυμνάσια. Τα Λύκεια όμως έχουν πρακτικά καταργηθεί και αντικατασταθεί από τα φροντιστήρια. Ως πατέρας δύο παιδιών γνωρίζω πως σε όλα τα Λύκεια της χώρας, στην τρίτη Λυκείου, δεν πηγαίνει μαθητής μετά τον Μάρτιο ή Απρίλιο, για να πηγαίνει στο φροντιστήριο. Φανερά η Τρίτη Λυκείου, αλλά και η Δευτέρα, ίσως και η Πρώτη, έχουν αντικατασταθεί από τα φροντιστήρια. Έχω την άποψη πως οι δυστυχείς μαθητές τού 3, απλώς δεν είχαν τα χρήματα να πάνε σε φροντιστήριο, στο δε Λύκειό τους δεν τους δίδαξε κανείς και τίποτα.

 

- Η σχεδόν κατάργηση των Λυκείων, η νοοτροπία, πρωτίστως των γονέων, «ΑΕΙ να ‘ναι και ότι να ‘ναι» και η αδιαφορία των πολιτικών ηγεσιών να οργανώσουν την Παιδεία στη χώρα μας, οδηγούν α) σε υποβάθμιση έως διαλύσεως των ΑΕΙ, ακόμα και των «ελκυστικών», β) σε εξαπάτηση των νέων και των οικογενειών τους γ) σε μεγάλη ζημία για την ανάπτυξη της χώρας: υψηλό κόστος συντήρησης άχρηστων εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων και κατασπατάληση της νεανικής δημιουργικότητας.

Δεν τρέφω αυταπάτες πως τα πράγματα μπορούν να διορθωθούν γρήγορα. Ούτε πως διορθώνονται απλώς αντιγράφοντας -με κακή μάλιστα αντιγραφή- νόμους ξένων κρατών. Αλλά ας αρχίσουμε, επιτέλους, ορίζοντας τους στόχους μας ως κράτος και ως κοινωνία, προσπαθώντας να ξεφύγουμε από την κατά κύριο λόγο πολισμική, μοίρα του προτεκτοράτου, που ζει με το συλλογικό φαντασιακό να μοιάσει με τους αποικιοκράτες του