ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Εκείνα που δεν έγιναν

Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΚΑΨΗ

Τα κόμματα της Αριστεράς ενδιαφέρονται για τη διανομή του πλούτου ενώ τα κόμματα της Δεξιάς για την παραγωγή του.  

Δικαιοσύνη εναντίον αποτελεσματικότητας. Πρόκειται φυσικά για απλούστευση που ωστόσο έχει δόση αλήθειας. Και συχνά κόμματα της Αριστεράς έχουν κατηγορηθεί ότι έχουν προκαλέσει προβλήματα στην οικονομία στο όνομα της κοινωνικής αλληλεγγύης. Αυτά αλλού. Διότι στην Ελλάδα ο κ. Τσίπρας κατάφερε το μοναδικό: να οδηγήσει την οικονομία σε αδιέξοδο και ταυτόχρονα να πλήξει τα πιο ευπαθή στρώματα του πληθυσμού. Επί αυτού δεν χωρά συζήτηση. Με την αύξηση του ΦΠΑ τα πραγματικά εισοδήματα μισθωτών και συνταξιούχων μειώθηκαν ενώ επιπροσθέτως οι συνταξιούχοι ανακάλυψαν ότι αντί της 13ης σύνταξης μειώθηκαν και οι ονομαστικές συντάξεις. Οσο για τους άνεργους, η θέση τους χειροτέρευσε καθώς τα «capital controls» οδήγησαν σε χίλιαδες νέες απολύσεις. Κι όμως υπήρχε άλλος -αριστερός- δρόμος.

Οταν εκλέχτηκε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο, οι ηγεσίες της Ευρώπης υπέστησαν ένα μικρό σοκ. Ταυτόχρονα η δημοσιότητα που δόθηκε στο ελληνικό πρόβλημα δημιούργησε ευνοϊκό κλίμα για την Ελλάδα: Ολοι αναγνώριζαν ότι κάτι πρέπει να γίνει - ακόμα και το ΔΝΤ που μιλούσε για «ευελιξία» στο πλαίσιο του προγράμματος. Εκείνη τη στιγμή μια κυβέρνηση με αριστερή στρατηγική μπορούσε να πάρει ριζοσπαστικά μέτρα για την προστασία όσων υπέφεραν περισσότερο την τελευταία πενταετία. Το ΠΑΣΟΚ, για παράδειγμα, υποστήριζε τη θεσμοθέτηση του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος για όλους τους Ελληνες. Με δυο δισεκατομμύρια ευρώ ο κ. Τσίπρας θα έδινε ένα διαφορετικό, προοδευτικό, στίγμα και θα βοηθούσε με ουσιαστικό τρόπο χιλιάδες νοικοκυριά αντί της κοροϊδίας των 200 εκατομμυρίων για την «ανθρωπιστική κρίση».

Στην Ευρώπη θα υπήρχαν αντιδράσεις. Με το κλίμα της εποχής ωστόσο πολλοί θα θεωρούσαν απολύτως δικαιολογημένη την ενέργεια της ελληνικής κυβέρνησης και οι ευρωπαϊκές ηγεσίες θα πιέζονταν να συμφωνήσουν. Στη χειρότερη περίπτωση η κυβέρνηση θα υποχρεωνόταν να πάρει ισοδύναμα μέτρα. Σε σχέση με το Μνημόνιο που υπέγραψε θα ήταν πολύ ελαφρύτερα και πάντως θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι η κατανομή των βαρών έγινε πιο δίκαιη.  

Αντί αυτού προτίμησε το καταστροφικό χάος της διαπραγμάτευσης Βαρουφάκη με τα γνωστά αποτελέσματα.  

Οι ιδεοληψίες και η ανικανότητα πληρώνονται ακριβά. Στο νέο Μνημόνιο τα περιθώρια δυστυχώς έχουν στενέψει δραματικά. Ηδη αν πάρουμε τοις μετρητοίς τις υποσχέσεις των κομμάτων μιλάμε για ισοδύναμα πάνω από ένα δισεκατομμύριο μόνο για τη μη φορολόγηση των αγροτών, την κατάργηση του 23% στην Εκπαίδευση και τη μη εφαρμογή της ρήτρας μηδενικού ελλείμματος στις επικουρικές. Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, ο κ. Σαμαράς παραλίγο να ρίξει την κυβέρνηση Παπαδήμου επειδή δεν μπορούσαν να βρουν ισοδύναμα 150 εκατομμυρίων.  

Στην πραγματικότητα δημιουργούμε από τώρα τις προϋποθέσεις για την απαξίωση και της επόμενης κυβερνησης. Ξέρουμε ποιοι θα τρίβουν τα χέρια τους.