Του ΚΩΣΤΑ ΛΕΟΝΤΑΡΙΔΗ
«Ακόμα καλύτερες ημέρες» υποσχόταν ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1985 και
δικαιώθηκε. Ελαβε εντολή να κυβερνήσει άλλη μια τετραετία για να
ολοκληρώσει την «αλλαγή», καταχωνιάζοντας οριστικώς τη «δεξιά» στο
χρονοντούλαπο. Οι Ελληνες θα γίνονταν επίσης οριστικώς περήφανοι, ενώ
ΕΟΚ και ΝΑΤΟ δεν ήταν πια το ίδιο συνδικάτο· η μνήμη ενίοτε γίνεται
πλαστελίνη, όταν συνθήκες και ανάγκες αλλάζουν.
Ο «κόσμος» τον πίστευε
τόσο πολύ που ούτε ο ιδιοφυής Ανδρέας ανέμενε - θα απορούσε κιόλας.
Αυτός ο «κόσμος» που μαζί με το διακύβευμα και το αφήγημα έγιναν βασικές
νότες στο νέο γλωσσικό πεντάγραμμο, κατά περίσταση δεν περιλαμβάνει
εμάς αλλά τους άλλους.
Σύνηθες: Αυτοεξοριζόμενοι στο βασίλειό μας,
μιλάμε απαξιωτικά για τη συγκρότηση, το έλλειμμα ευθύνης, τη γενικότερη
γύμνια του «κόσμου». Μένοντας εκτός «κόσμου», αθλούμεθα στην οριζόντια
κριτική όταν οι εξελίξεις εκτρέπονται από τις δικές μας επιλογές. Πάγιος
αφορισμός: «Αφού αυτό ήθελε ο κόσμος καλά να πάθουμε...». Μακριά από
τον γράφοντα η εξομολογητική διάθεση, άλλωστε η ψήφος είναι μυστική.
Εάν όμως συμφωνούμε πως όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά, τότε: Ο «κόσμος» έγραψε με την ετυμηγορία του τη μεγαλύτερη εκλογική μεταπολιτευτική έκπληξη. Αντί να τιμωρήσει προς παραδειγματισμό (όπως τόσους άλλους στο παρελθόν) την κραυγαλέα αντινομία υπεσχημένων και πεπραγμένων, την κατακρήμνιση από τον αλόγιστο στόμφο του Ιανουαρίου στον θερινό πειθαναγκασμό, ο «κόσμος» έδωσε απλόχερη εντολή στον κ. Τσίπρα: Αλέξη συνεχίζεις.
Μεγαλοθυμία; - για την εμπειρία του σπάνιου
συναισθήματος να συγχωρείς ακόμα και κάποιον που σε εξαπάτησε αγρίως;
Από ακτιβιστική ανανέωση εμπιστοσύνης -πια έμαθε, ωρίμασε...- σε
συνδυασμό με την παρατεταμένη αμηχανία προς άλλα αναπαλαιωμένα «αστικά»
πολιτικά σχήματα;
Σίγουρα ο λυτρωτικός συγκερασμός της ξομπλιαστής αριστεροσύνης με την
ευρωπαϊκή νομιμοφροσύνη ανακούφισε πολύ «κόσμο».
Προσθέστε κι αυτό:
Ηταν
για σεμινάριο η διαχείριση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στους «αποστάτες»
συντρόφους -«εμείς σώσαμε με ιστορική υπευθυνότητα και πόνο ψυχής την
πατρίδα και εσείς επαναστατικώ δικαίω μας τορπιλίζετε;». Ετσι, τα ίχνη
της φιλόδοξης φυγής τους προς τα εμπρός χάθηκαν στην κάλπη.
Σε αυτή την
(επονείδιστη, απεχθή...) κοινωνική πραγματικότητα, ο εκ νέου
πρωθυπουργός έπεισε τον «κόσμο» ότι μπορεί, ακόμα και ιδρωμένος, να
κρατά δύο καρπούζια στην ίδια μασχάλη. Εως και πέρυσι τέτοια εποχή το
θέαμα θα προκαλούσε τουλάχιστον θυμηδία στο κοινό: Πανηγυρικός
εναγκαλισμός δύο αρχηγών με δεδηλωμένο το εύρος του ιδεολογικού τους
χάσματος και όχι μόνο, υπό την ευλογία της «έντιμης συνεργασίας». Οχι, η
πολιτική άλως του κ. Τσίπρα, προς στιγμήν χαμένου στον ευρύστερνο κ.
Καμμένο, δεν σκιάστηκε στα μάτια του «κόσμου» ούτε από μια εξόφθαλμα
«παρά φύσιν» σύμπραξη.
Τι είπατε; - που θα έλεγε δικαίως και μια μη εκλεγείσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου