ΚΟΙΝΩΝΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Οταν ανοίξει η ταμπακιέρα

Του ΚΩΣΤΑ ΛΕΟΝΤΑΡΙΔΗ

Το ότι, όπως έχει γραφτεί κατά κόρον, πορευόταν με την κατάθλιψη δεν εμπόδιζε τον «πατέρα της νίκης» του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου να ασκεί τα χιουμοριστικά του καθήκοντα. Το αναγνώριζαν σύμμαχοι και εχθροί. Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ θυμοσοφούσε σαρκαζόμενος και σαρκαζόταν θυμοσοφώντας ως νηφάλιος μάστορας της τέχνης της αοριστίας·να πείθεις τους άλλους και γι’ αυτά που δεν κατανοούν δεν είναι αμελητέο προσόν για ηγέτες μείζονος ή ελάσσονος βεληνεκούς.  

Ας θυμηθούμε (με διαδικτυακή βοήθεια) μερικές χρησμοδοτήσεις του Τσόρτσιλ «παντός τόπου και χρόνου» – προαιρετική η σύνδεση με την τρέχουσα ημετέρα πραγματικότητα:  

«Επιτυχία είναι να προχωράς από αποτυχία σε αποτυχία χωρίς να χάνεις τον ενθουσιασμό σου». 

«Εχει όλες τις αρετές που απεχθάνομαι και κανένα από τα ελαττώματα που θαυμάζω». 

«Η υπερβολική ανάλυση οδηγεί σε παράλυση». 

 «Αν αρχίσουμε να τσακωνόμαστε για το παρελθόν και το παρόν χάνουμε το μέλλον». 

«Μερικοί έχουν το χάρισμα να συμπιέζουν τεράστια ποσότητα λέξεων σε ελάχιστη ποσότητα σκέψης». 

Και ένα επικό δείγμα αυτοσαρκασμού του: «Η Ιστορία θα είναι ευγενική μαζί μου. Σκοπεύω να τη γράψω».

Μες την πολλή θολούρα η προεκλογική επιστράτευση κομματικού χιούμορ προκάλεσε στο φιλοθεάμον κοινό από μειδιάματα έως πηγαία γέλια, σαν αυτά αδιάβαστων μαθητών στο διάλειμμα πριν ξαναμπούν στην τάξη για ζόρικο διαγώνισμα.  

Δεκτός με ενθουσιασμό έγινε μάλιστα ο σκηνοθετημένος αυτοσαρκασμός πολιτικών με δημόσια έκφραση έως χθες στεγνή και απόλυτη, αμέτοχη σε κάθε παρασπονδία ελαφρότητας. 

Αυτή η ψηφοσυλλεκτική χαλαρή παρένθεση, ένθετη σε σποτάκια κομμάτων, ταιριαστή σε επιθεώρηση, ήταν κομμένη-ραμμένη για τα μέτρα μιας άλλης, ευδαίμονος χώρας. Και οι αζύγιστες μεγαλοστομίες των αρχηγών, ο διδασκαλίστικος «ΘΑπρεπισμός» τους, η απόσειση βαρέων ευθυνών με μικρές θωπευτικές νύξεις περί προσωπικών λαθών, η απουσία κάθε αληθοφανούς συστολής; 

Ολα αυτά θα περνούσαν απαρατήρητα εάν απευθύνονταν σε ακροατήριο χαρωπών λωτοφάγων και όχι στο αγρίως, κατ’ επανάληψιν, εξαπατημένο λαϊκό άρμα. Στο οποίο όμως συνωστίζονται –για να μην ξεχνιόμαστε– και κάθε λογής επί μακρόν κομματικά ενεργούμενα και κρατικοδίαιτοι αργόμισθοι που σήμερα ομνύουν στεντορείως στο όνομα ηθών χρηστών. Ναι, οι και λαμόγια αποκληθέντες.

Οσοι συμφωνούν με τα παραπάνω διαθέτουν μνήμη και καθαρή ματιά για όσα προηγήθηκαν, χρόνια τώρα, μάλλον θ’ απορούν με το χαμηλό, όπως καταγράφεται, ποσοστό (περί το 15%) των ελκυστικών αναποφάσιστων. 

Κι όσοι μπήκαν στον κόπο να διαβάσουν τις δεσμεύσεις της χώρας, άρα και ημών των ιδίων, που υπέγραψε η κυβέρνηση Τσίπρα δεν αλληθωρίζουν διαβλέποντας την επόμενη μέρα: 

Σοκ και δέος αγνώστου διαρκείας. Η γριά αλεπού ήξερε ότι το παζάρι μένει ίδιο: «Πολιτική είναι η ικανότητα να παρουσιάζεις σήμερα τι θα γίνει αύριο και να εξηγείς αύριο γιατί δεν έγινε»..