ΚΟΙΝΩΝΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ : Παραβάν και ντιριντάχτα...

Γράφει η Μαρία Σκιαδαρέση 

Συγγραφέας (Το τελευταίο της βιβλίο, με τίτλο «Χάλκινο γένος» κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Πατάκης» το 2013.)

Στο «Σπίτι των πνευμάτων», το έργο της Ιζαμπέλ Αλιέντε (εκδόσεις «Ωκεανίδα» 1982), διάβασα μια ωραία σκηνή μετεκλογικού πανηγυρισμού για την επιτυχία του κόμματος της Αριστεράς στη Χιλή πριν από σαράντα κάτι χρόνια.

Ο αναγνώστης, στα χνάρια των πανηγυριστών, μεθάει με τα συνθήματά τους, χορταίνει χρώματα, πάλλεται από αντιθέσεις – η ευτυχία του πλήθους, απ’ τη μια, ο τρόμος των ηττημένων, απ’ την άλλη, μπροστά στη δύναμη του κόσμου που, ποτάμι ορμητικό όλη νύχτα, παρασύρει και διαλύει, σφυρίζοντας στον ρυθμό των τραγουδιών της επανάστασης, τις άκαρπες ελπίδες της συντήρησης και της πλουτοκρατίας. Σκηνή που προκαλεί αναμφίβολα συγκίνηση, ό,τι χρειάζεται ένα λογοτεχνικό βιβλίο για να κρατήσει τον αναγνώστη.

Eτσι ζουν τις εκλογές οι ψηφοφόροι στα μέρη όπου η παρόρμηση κυριεύει τις ανθρώπινες ψυχές και εξ ανάγκης ο λόγος, ακόμα και ο κοινός, στριμώχνεται σε μια μικρή και σκοτεινή γωνιά της σκέψης τους.

Μόνο όταν διαψευστεί το έντονο συναίσθημα που διαρκώς τους πλημμυρίζει, σκάει μύτη το μυαλό κι αναρωτιέται πώς έγινε και έπεσε πάλι θύμα ωραίων λόγων και βέβαιων εξαγγελιών για κάτι νέο, σπουδαίο και πάνω απ’ όλα εφικτό!

Οταν το επόμενο πρωί φτάνει μαζί με όλα τα προβλήματα προς λύση, όταν το αδιέξοδο ξυπνάει από τον λήθαργο των εκλογών φρέσκο, ανανεωμένο, επιτακτικό, τότε επιστρέφει και ο λόγος κι αρχίζει η εικόνα και τσακίζει, τα χρώματα χάνουν τη λάμψη τους και οι φωνές βραχνιάζουν.

Εκεί, στη μακρινή χώρα του άλλου ημισφαίριου, σταμάτησε η ουτοπία αυτή με τρόπο τραγικό ύστερα από επέμβαση των όπλων. Ομοια όπλα με αυτά που, στον δικό μου τόπο, σαράντα κάτι χρόνια ύστερα, σε χώρα με συνθήκες άλλες κι άλλες αναφορές, ο ανεκδιήγητος εταίρος της «πρώτη φορά αριστεράς», γνωστός και ως «δεξί της χέρι», αυτά τα όπλα επικαλέστηκε.

«Ετοιμος ο στρατός για να χτυπήσει ακόμα κι εσωτερικούς εχθρούς», είπε κι ανατριχιάσαμε, όσοι τουλάχιστον λόγω ηλικίας έχουμε αφουγκραστεί ερπύστριες να περπατούν πάνω στην άσφαλτο.

Τους προσεχείς πολίτες στα σχολειά κανείς δεν τους διδάσκει, δυστυχώς, πριν μπουν στο παραβάν να μη βουτήξουν το χέρι στην καρδιά μα στο μυαλό τους και να σκεφτούν ότι η κάλπη συχνά γεννάει τέρατα που, με τα δόντια τους, μικρά και άπειρα ακόμα, μα κοφτερά σαν παιδικά, σχίζουν, ακόμα κι άθελά τους, τον εύθραυστο ιστό της κοινωνίας.

Λιγότερα, λοιπόν, χασαποσέρβικα γύρω από σιντριβάνια, γιατί διαρκούν ελάχιστα αντίθετα απ’ τον ζόφο της διάψευσης που ζει συνήθως στο ξημέρωμα της μεθυσμένης νύχτας.