«Ενα τραπεζάκι έξω από τις τράπεζες με δύο μέλη του ΣΥΡΙΖΑ να μοιράζουν μπουκαλάκια νερό και να φροντίζουν για την προτεραιότητα στην ουρά».
Τι θέλει ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος;
Ενα τίποτε, λίγη δροσιά και μια ζεστή αγκαλιά. Για να συμπληρώσω μάλιστα την πρόταση που έκανε ο κ. Μπαλτάς στην Κ.Ε. του κόμματός του, θα πρότεινα, μαζί με το νερό, οι κομσομόλοι να εξηγούν στους είλωτες την ιστορική αναγκαιότητα της ουράς, να μοιράζουν ενημερωτικά φυλλάδια για τους αγώνες που έδωσε η ηγεσία του κινήματος, τις σκληρές διαπραγματεύσεις με τα μαύρα κοράκια, τους δανειστές και τα γαμψά τους νύχια. Υποκλίνομαι.
Η πρόταση Μπαλτά ήταν η κορυφαία στιγμή της συνεδρίασης, το χιτ που θα παρασύρει στην επιτυχία και όλα τα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου.
Μην αφήσετε την επιφανειακή της αφέλεια να σας παραπλανήσει.
Αν την κοιτάξετε προσεκτικά, θα διαπιστώσετε πως πρόκειται περί κομψότητος, αντίστοιχη μιας τέλειας μαθηματικής εξίσωσης. Η οποία εδράζεται στη μεγάλη εκτίμηση που έχει η ελληνική πολιτική για τη νοημοσύνη των ψηφοφόρων, εκτίμηση η οποία με τη σειρά της αποτιμάται από την εκτίμηση που οι ίδιοι πολιτικοί έχουν για τη δική τους νοημοσύνη.
Προς Θεού. Δεν επιδιώκω να υποτιμήσω τη νοημοσύνη του κ. Μπαλτά, αλίμονο.
Απλώς αναρωτιέμαι πόση «διανοητική αδράνεια» –για να το πω κομψά– απαιτείται για να παραχθεί μια τέτοια σκέψη.
Κατάφερες με την ανικανότητά σου να κλείσεις τις τράπεζες, αφού τις άδειασες πρώτα, κατάφερες να στήνονται στην ουρά για εξήντα ευρώ, και η λύση που προτείνεις στο πρόβλημα είναι να μοιράζουν τα μέλη σου μπουκαλάκια με νερό στους αναξιοπαθούντες.
«Γκαϊντούρια!» που είχε φωνάξει και ο φιλέλληνας Τσερτς στην Εθνοσυνέλευση κάποτε.
Υπάρχει βέβαια και η δυσμενέστερη εκδοχή:
Ενδέχεται ο κ. Μπαλτάς να πιστεύει ότι αυτό είναι το ορθόν, εκτιμώντας τη διεθνή κατάσταση, την κοινωνική κατάσταση και τις λοιπές καταστάσεις. Κι αυτό δεν θα αποτελούσε πρόβλημα εάν ο κ. Μπαλτάς δεν ήταν υπουργός Παιδείας, αν δηλαδή η αντίληψη περί ορθού που μπορεί να παράγει ο εγκέφαλός του δεν επηρέαζε τον καίριο αυτό τομέα της κοινής μας ζωής.
Και για να τελειώσω κάπως αισιόδοξα. Αν δεν υπήρχε ο κ. Μπαλτάς, κάποιος έπρεπε να τον επινοήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου