ΛΑΘΡΟΛΑΓΝΟ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΟ ΕΛΛΑΔΙΣΤΑΝ: Oι ιδεολογίες δοκιμάζονται στην πράξη

Tης ΤΑΝΙΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΠΟΥΛΟΥ

«Οι μετανάστες που φτάνουν στην Αθήνα από τα νησιά, εφόσον δεν καταθέτουν αίτηση για άσυλο, βρίσκονται σε νομικό κενό. Αυτοί οι άνθρωποι απλά περνούν από εδώ, δεν μπορούμε να χαράξουμε πολιτική γι’ αυτούς, δεν υπάρχει πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης για τέτοιους πληθυσμούς». Με αυτά τα λόγια η αναπληρώτρια υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής, κ. Τασία Χριστοδουλοπούλου, εξηγεί την αδράνεια του αρμόδιου υπουργείου για τους μετανάστες, στην πλειονότητά τους πρόσφυγες, που έχουν καταλύσει εδώ και δύο εβδομάδες στο Πεδίον του Αρεως κυρίως, αλλά και στην πλατεία Βικτωρίας και στην Ομόνοια.
 

Η κ. Χριστοδουλοπούλου έχει δίκιο, τυπικά.
 

Ομως, όσο καιρό έκανε σκληρή κριτική ως αντιπολίτευση δεν γνώριζε τα προβλήματα;  

Ανακάλυψε ότι υπάρχει «νομικό κενό» τι στιγμή ακριβώς που θα έπρεπε να εφαρμόσει τις πολιτικές για τις οποίες εκλέχθηκε; 

Οι λύσεις που υποσχέθηκε ήταν μόνον άδεια λόγια;
 

Τον Φεβρουάριο, τότε που η θάλασσα ήταν ακόμα μανιασμένη και δεν έφταναν στα ελληνικά παράλια χιλιάδες απελπισμένοι άνθρωποι, η κ. Χριστοδουλοπούλου έλεγε ότι «όλα τα κονδύλια θα δοθούν σε υποδοχή, φιλοξενία, ένταξη». Ηταν τότε που συζητούσαμε τι θα γίνουν οι 2.500 μετανάστες που βρίσκονταν στην Αμυγδαλέζα.  

Εκείνη η αντιπαράθεση μοιάζει σήμερα ανέκδοτο, όταν είναι τόσοι αυτοί που καταφτάνουν σε δύο μέρες από τα νησιά στην Αθήνα. Ηταν τότε που η αναπληρώτρια υπουργός έλεγε στην «Κ», απευθυνόμενη σε εκείνους που εξέφραζαν αντιρρήσεις για την πολιτική που είχε εξαγγείλει ότι θα εφαρμόσει, «νομίζω ότι είναι καλύτερα να λειτουργείς με γενναιοδωρία και να δημιουργείς αισθήματα ευγνωμοσύνης παρά φόβο».
 

Μια βόλτα στο Πεδίον του Αρεως αυτές τις ημέρες αρκεί για να συνειδητοποιήσεις ότι όσοι έχουν βρει καταφύγιο εκεί είναι πραγματικά θύματα ανθρωπιστικής κρίσης. Η τρυφερότητα, η κατανόηση, η συμπόνοια ευτυχώς λειτούργησαν –παρά τις δυσκολίες– για ακόμα μία φορά, και έτσι αυτοί οι άνθρωποι βρήκαν βοήθεια από πολίτες, οργανώσεις και την τοπική αυτοδιοίκηση. Ομως τα συναισθήματα δεν φτάνουν, επουλώνουν αλλά δεν θεραπεύουν.
 

Η κυρία Χριστοδουλοπούλου δεν είναι πλέον μια απλή αλληλέγγυα που μάχεται για τα δικαιώματα προσφύγων και μεταναστών και κατακεραυνώνει με πύρινους λόγους τις απάνθρωπες πολιτικές της εκάστοτε κυβέρνησης, είναι αυτή που οφείλει να δώσει λύσεις, να αλλάξει τα πράγματα. Είναι υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής σε μια χώρα που καθημερινά υποδέχεται χιλιάδες μετανάστες: 

Νομικό κενό από τη μία, άνθρωποι που υποφέρουν από την άλλη, και στη μέση πολίτες που ζητούν μια ελάχιστη κανονικότητα στην καθημερινότητά τους. Δύσκολο πρόβλημα.

 
Oι ιδεολογίες δοκιμάζονται όταν διαμορφώνουν πολιτικές για να αντιμετωπιστεί η πραγματικότητα. 

Δεν υπάρχουν απλώς για να τις επικαλούμαστε εξασφαλίζοντας μια θέση ανάμεσα στους «καλούς».