Ενώ η κυρία Θεανώ, η αυστηρή δασκάλα της
κυβέρνησης, συνεχίζει ―υποθέτω― να είναι σκυμμένη πάνω από τις
κατσαρόλες της και να φτιάχνει μαρμελάδες για τους πρόσφυγες, ο Νίκος
Φίλης, χωρίς το γιλέκο του (το έχει πλέον αντικαταστήσει με ένα σακάκι),
δήλωσε ότι η συμφωνία της κυβέρνησης με τους εταίρους ήταν ένας
«ελιγμός» και ότι αυτά που περιλαμβάνει «δεν μπορούν να υλοποιηθούν».
Το δεύτερο το ξέραμε και δεν φαντάζομαι να εκπλήσσει κανέναν που το παραδέχεται ο Ν. Φίλης.
Η υπαρξιακή κρίση στην οποία βυθίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα σε προεκλογική περίοδο, καθώς αποχωρίζεται τους Λαφαζανιστές, πρέπει να διώχνει κάθε αυταπάτη από όσους εύπιστους φαντάσθηκαν την ελληνική Αριστερά να πραγματοποιεί όσα δεν κατάφερε η, εκφυλισμένη έστω, Δεξιά.
Η πείρα, όμως, λέει ότι την αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να εφαρμόσει αυτά για τα οποία δεσμεύθηκε με την υπογραφή του αρχηγού του πρέπει να τη γνώριζε και η άλλη πλευρά, οι αντισυμβαλλόμενοι στη συμφωνία.
Προκειμένου να καταλήξουν αισίως οι διαπραγματεύσεις, πρέπει οπωσδήποτε να συζήτησαν μαζί του προηγουμένως τον αντίκτυπο της συμφωνίας στο κυβερνητικό κόμμα και, γενικότερα, την ελληνική πολιτική σκηνή. Πρέπει να εξέτασαν πιθανότητες και σενάρια και να συμφώνησαν τη στάση τους σε ορισμένα από αυτά. Ουδείς θα υπέγραφε μια συμφωνία τέτοιου είδους, εξαρτώμενη από δεκάδες αστάθμητους παράγοντες και αβέβαιες παραμέτρους, χωρίς να έχει προηγηθεί μια τέτοια συζήτηση με σκοπό την εξακρίβωση των προθέσεων του άλλου.
Επειδή όλα αυτά θεωρώ βέβαιο ότι έχουν γίνει μεταξύ Τσίπρα και εταίρων, προχωρώ στην υπόθεση ότι η ομολογία του Ν. Φίλη δεν πρέπει να τάραξε την ησυχία των ευρωπαϊκών πρωτευουσών. Προφανώς, είχαν ενημερωθεί από τον Τσίπρα για την αναγκαιότητα της προσφυγής στις κάλπες, γι’ αυτό και η ανακοίνωση των εκλογών μόνον μηνύματα εφησυχασμού προκάλεσε από Βερολίνο και Παρίσι. (Διόλου τυχαίο ότι μόνον ο Σόιμπλε ―τελικά ο μοναδικός που έχει καταλάβει τι πράγμα είναι η Ελλάδα― εξέφρασε φόβους για το πρόγραμμα...).
Αυτό που σίγουρα δεν θα τους άρεσε ήταν η αναφορά Φίλη στην συμφωνία ως ελιγμό. Ο Ν. Φίλης μπορεί να το λέει από απελπισία, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύεται αντί να συσπειρώνεται με τις εκλογές, αλλά αν ο Τσίπρας το εννοεί είναι κάτι απολύτως αισχρό που ντροπιάζει τη χώρα, όχι μόνο τον ίδιο, που ενδεχομένως να μη νοιάζεται καν. Η υπογραφή, μα ακόμα και αυτός ο λόγος, του πρωθυπουργού της Ελλάδας και μάλιστα σε αυτό το επίπεδο δεν μπορεί να είναι ένας ελιγμός που γίνεται για την παραπλάνηση κομματικών αντιπάλων στο εσωτερικό της χώρας. Και η αξιοπιστία του Τσίπρα ως πρωθυπουργού της Ελλάδας δεν κρίνεται μόνο από τον σεβασμό στη συμφωνία που υπέγραψε, αλλά και από την τήρηση του λόγου που έχει δώσει στις συζητήσεις του με τους εταίρους για τις δυσκολίες της εφαρμογής της.
Τι ακριβώς, βέβαια, έχει συμφωνήσει ο Τσίπρας με τους ισχυρούς της Ευρώπης κανείς μας δεν το ξέρει. Μόνον εικασίες μπορούμε να κάνουμε και η πιο βάσιμη από αυτές πρέπει να αφορά:
Tο ενδεχόμενο συνεργασίας, μετεκλογικά, με τη Ν.Δ.
Ας μην αυταπατώμεθα, αυτό είναι το ερώτημα των εκλογών. Αναδιάταξη του πολιτικού τοπίου με εκλογές, λόγω της αποχώρησης Παναγιώτη και παλιοπαρέας, σημαίνει μικρότερος ΣΥΡΙΖΑ, ενώ η παραμονή της χώρας στην Ευρώπη προϋποθέτει υλοποίηση του προγράμματος. Συνεπώς, εφόσον το αποτέλεσμα είναι εκεί που το φαντάζονται όλοι, δηλαδή μικρή διαφορά ΣΥΡΙΖΑ από Ν.Δ. χωρίς αυτοδυναμία σε κανένα από τα δύο κόμματα, η συνεργασία τους είναι αναγκαία συνθήκη αν θέλουμε να έχουμε επόμενη μέρα.
Ανεξαρτήτως των προφορικών δεσμεύσεων που μπορεί έχει αναλάβει για το ζήτημα αυτό ο Τσίπρας, αμφιβάλλω αν ο ίδιος μέσα του έχει αποφασίσει τι θα κάνει. Οπως η αβουλία που έδειξε τόσους μήνες απέναντι στις εσωτερικές αντιφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ ήταν δικό του πρόβλημα, έτσι και το ενδεχόμενο κυβέρνησης ευρύτερης συνεργασίας για την εφαρμογή της συμφωνίας δικό του είναι ― είναι η προέκταση του προηγούμενου προβλήματος, που το άφησε άλυτο. Οπως το ένα το παρέπεμψε στις εκλογές, έτσι και το άλλο τώρα το προσπερνά (έτσι νομίζει τουλάχιστον) με τον ίδιο τρόπο.
Θα ήταν παράλογο, όμως, αν περιμέναμε περισσότερη υπευθυνότητα από τον Τσίπρα:
Παραμένει αριστερός και τιμά την παράδοση της παράταξής του που εξάλειψε την έννοια της ατομικής ευθύνης από τον τόπο.
Ο Μεϊμαράκης, προχθές, χαρακτήρισε τον Τσίπρα πολύ «μικρό» για τις περιστάσεις.
Δεν είναι θέμα μεγέθους, όμως ― και μήπως ο Μεϊμαράκης είναι μεγάλος;
Μεταξύ μετριοτήτων είμαστε αναγκασμένοι να επιλέξουμε, γιατί αυτές διαθέτουμε.
Το πραγματικό ζητούμενο είναι η σοβαρότητα, ακόμη και αν το πολιτικό μέγεθος είναι ασήμαντο.
Το δεύτερο το ξέραμε και δεν φαντάζομαι να εκπλήσσει κανέναν που το παραδέχεται ο Ν. Φίλης.
Η υπαρξιακή κρίση στην οποία βυθίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα σε προεκλογική περίοδο, καθώς αποχωρίζεται τους Λαφαζανιστές, πρέπει να διώχνει κάθε αυταπάτη από όσους εύπιστους φαντάσθηκαν την ελληνική Αριστερά να πραγματοποιεί όσα δεν κατάφερε η, εκφυλισμένη έστω, Δεξιά.
Η πείρα, όμως, λέει ότι την αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να εφαρμόσει αυτά για τα οποία δεσμεύθηκε με την υπογραφή του αρχηγού του πρέπει να τη γνώριζε και η άλλη πλευρά, οι αντισυμβαλλόμενοι στη συμφωνία.
Προκειμένου να καταλήξουν αισίως οι διαπραγματεύσεις, πρέπει οπωσδήποτε να συζήτησαν μαζί του προηγουμένως τον αντίκτυπο της συμφωνίας στο κυβερνητικό κόμμα και, γενικότερα, την ελληνική πολιτική σκηνή. Πρέπει να εξέτασαν πιθανότητες και σενάρια και να συμφώνησαν τη στάση τους σε ορισμένα από αυτά. Ουδείς θα υπέγραφε μια συμφωνία τέτοιου είδους, εξαρτώμενη από δεκάδες αστάθμητους παράγοντες και αβέβαιες παραμέτρους, χωρίς να έχει προηγηθεί μια τέτοια συζήτηση με σκοπό την εξακρίβωση των προθέσεων του άλλου.
Επειδή όλα αυτά θεωρώ βέβαιο ότι έχουν γίνει μεταξύ Τσίπρα και εταίρων, προχωρώ στην υπόθεση ότι η ομολογία του Ν. Φίλη δεν πρέπει να τάραξε την ησυχία των ευρωπαϊκών πρωτευουσών. Προφανώς, είχαν ενημερωθεί από τον Τσίπρα για την αναγκαιότητα της προσφυγής στις κάλπες, γι’ αυτό και η ανακοίνωση των εκλογών μόνον μηνύματα εφησυχασμού προκάλεσε από Βερολίνο και Παρίσι. (Διόλου τυχαίο ότι μόνον ο Σόιμπλε ―τελικά ο μοναδικός που έχει καταλάβει τι πράγμα είναι η Ελλάδα― εξέφρασε φόβους για το πρόγραμμα...).
Αυτό που σίγουρα δεν θα τους άρεσε ήταν η αναφορά Φίλη στην συμφωνία ως ελιγμό. Ο Ν. Φίλης μπορεί να το λέει από απελπισία, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύεται αντί να συσπειρώνεται με τις εκλογές, αλλά αν ο Τσίπρας το εννοεί είναι κάτι απολύτως αισχρό που ντροπιάζει τη χώρα, όχι μόνο τον ίδιο, που ενδεχομένως να μη νοιάζεται καν. Η υπογραφή, μα ακόμα και αυτός ο λόγος, του πρωθυπουργού της Ελλάδας και μάλιστα σε αυτό το επίπεδο δεν μπορεί να είναι ένας ελιγμός που γίνεται για την παραπλάνηση κομματικών αντιπάλων στο εσωτερικό της χώρας. Και η αξιοπιστία του Τσίπρα ως πρωθυπουργού της Ελλάδας δεν κρίνεται μόνο από τον σεβασμό στη συμφωνία που υπέγραψε, αλλά και από την τήρηση του λόγου που έχει δώσει στις συζητήσεις του με τους εταίρους για τις δυσκολίες της εφαρμογής της.
Τι ακριβώς, βέβαια, έχει συμφωνήσει ο Τσίπρας με τους ισχυρούς της Ευρώπης κανείς μας δεν το ξέρει. Μόνον εικασίες μπορούμε να κάνουμε και η πιο βάσιμη από αυτές πρέπει να αφορά:
Tο ενδεχόμενο συνεργασίας, μετεκλογικά, με τη Ν.Δ.
Ας μην αυταπατώμεθα, αυτό είναι το ερώτημα των εκλογών. Αναδιάταξη του πολιτικού τοπίου με εκλογές, λόγω της αποχώρησης Παναγιώτη και παλιοπαρέας, σημαίνει μικρότερος ΣΥΡΙΖΑ, ενώ η παραμονή της χώρας στην Ευρώπη προϋποθέτει υλοποίηση του προγράμματος. Συνεπώς, εφόσον το αποτέλεσμα είναι εκεί που το φαντάζονται όλοι, δηλαδή μικρή διαφορά ΣΥΡΙΖΑ από Ν.Δ. χωρίς αυτοδυναμία σε κανένα από τα δύο κόμματα, η συνεργασία τους είναι αναγκαία συνθήκη αν θέλουμε να έχουμε επόμενη μέρα.
Ανεξαρτήτως των προφορικών δεσμεύσεων που μπορεί έχει αναλάβει για το ζήτημα αυτό ο Τσίπρας, αμφιβάλλω αν ο ίδιος μέσα του έχει αποφασίσει τι θα κάνει. Οπως η αβουλία που έδειξε τόσους μήνες απέναντι στις εσωτερικές αντιφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ ήταν δικό του πρόβλημα, έτσι και το ενδεχόμενο κυβέρνησης ευρύτερης συνεργασίας για την εφαρμογή της συμφωνίας δικό του είναι ― είναι η προέκταση του προηγούμενου προβλήματος, που το άφησε άλυτο. Οπως το ένα το παρέπεμψε στις εκλογές, έτσι και το άλλο τώρα το προσπερνά (έτσι νομίζει τουλάχιστον) με τον ίδιο τρόπο.
Θα ήταν παράλογο, όμως, αν περιμέναμε περισσότερη υπευθυνότητα από τον Τσίπρα:
Παραμένει αριστερός και τιμά την παράδοση της παράταξής του που εξάλειψε την έννοια της ατομικής ευθύνης από τον τόπο.
Ο Μεϊμαράκης, προχθές, χαρακτήρισε τον Τσίπρα πολύ «μικρό» για τις περιστάσεις.
Δεν είναι θέμα μεγέθους, όμως ― και μήπως ο Μεϊμαράκης είναι μεγάλος;
Μεταξύ μετριοτήτων είμαστε αναγκασμένοι να επιλέξουμε, γιατί αυτές διαθέτουμε.
Το πραγματικό ζητούμενο είναι η σοβαρότητα, ακόμη και αν το πολιτικό μέγεθος είναι ασήμαντο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου