Στις εκλογές του 2012 στη Bουλή μπήκαν επτά
κόμματα.
Από αυτά, σήμερα, μόλις τρία χρόνια αργότερα, μόνο τα τρία έχουν τον ίδιο επικεφαλής.
Ο πρόεδρος ενός από αυτά τα τρία είναι υπόδικος.
Ενα άλλο από αυτά τα τρία τελεί υπό διάσπαση (άγνωστο σε πόσα κομμάτια).
Στη Βουλή του 2015, που μόλις διαλύθηκε, έφτασαν να συμμετέχουν οκτώ κόμματα –αριθμός ρεκόρ– τρία εκ των οποίων ιδρύθηκαν μετά το 2011.
Ενα από αυτά ιδρύθηκε πριν από λίγες ημέρες. Και τώρα, σε λίγες εβδομάδες, ψηφίζουμε για 7η φορά σε 40 μήνες.
Θα έλεγε κανείς ότι πρόκειται περί υπερβολής. Οτι δεν ξέρουμε τι να κάνουμε και καθόμαστε και ψηφίζουμε κάθε τρεις και λίγο, αλλάζοντας αντιπροσώπους και κυβερνήτες σαν τα πουκάμισα.
Εγώ λέω ότι αυτό είναι υπέροχο. Θα έπρεπε να το κάνουμε ακόμη συχνότερα.
Τα δεδομένα είναι ως εξής:
Τα τελευταία 40 χρόνια αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, οι Ελληνες πολίτες ψήφιζαν ελεύθερα, επιβραβεύοντας το πολιτικό προσωπικό που τους εξασφάλιζε προνόμια, διορισμούς και άλλα καλούδια.
Ηταν ο θρίαμβος του λαϊκισμού, ένα σιωπηρά συμφωνημένο αλισβερίσι που έκανε την οικονομία της χώρας μία από τις πιο κρατικοδίαιτες και ανελεύθερες του κόσμου, που έκλεισε τα 130 κλειστά επαγγέλματα, που κατέστρεψε το ασφαλιστικό σύστημα, που εκτόξευσε τον δανεισμό στη στρατόσφαιρα και που, τελικά, οδήγησε το κράτος στην πτώχευση.
Τώρα αυτό τελείωσε. Πτωχεύσαμε. Για να συνεχίσει να υπάρχει Ελλάδα, θα πρέπει να γίνουν μεταρρυθμίσεις και αλλαγή παραγωγικού μοντέλου, είτε το επιβάλλουν αυτό τα όποια μνημόνια είτε όχι. Υπάρχει, όμως, ένα πρόβλημα:
Σε αυτά τα 40 χρόνια έχει δημιουργηθεί ένα πολιτικό προσωπικό το οποίο ξέρει μόνο από λαϊκισμό, παροχές και χάρες.
Ποιος θα κάνει μεταρρυθμίσεις; Ποιος θα αλλάξει το παραγωγικό μοντέλο;
Νομίζω πως τα τελευταία χρόνια των αλλεπάλληλων εκλογών αυτό προσπαθούμε να βρούμε, κι ας μη μας φαίνεται. Τσαλαβουτώντας στα απόνερα του ναυαγίου που οι ίδιοι προκάλεσαν, οι Ελληνες ψηφοφόροι προσπαθούν να βρουν κάποιον ικανό να οδηγήσει τη σχεδία. Και, βεβαίως, όπως έχουμε πολλές φορές κουβεντιάσει, οι επιλογές μας τώρα μοιάζουν λίγο, πώς να το πω, ανορθολογικές. Αντί να ψάξουμε τους ικανούς και τους μεταρρυθμιστές που μπορεί και να επιβιώνουν ακόμη κάπου στον βούρκο, επιλέγουμε ψεκασμένους, Ναζί, λαϊκιστές, κομμουνιστές και γενικά όποιον φωνάζει πιο δυνατά.
Γι’ αυτό πιστεύω ότι πρέπει να γίνονται εκλογές όσο πιο συχνά γίνεται. Αφού δεν ψάχνουμε με λογική και με κριτήρια, ας βοηθήσουμε λίγο τον μόνο παράγοντα που μπορεί να μας σώσει: την τύχη.
Το 1983, ένας 19χρονος από τις ΗΠΑ, που έπασχε από ακραία ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, πήγε στο υπόγειο του σπιτιού του, πήρε το όπλο της μητέρας του και προσπάθησε να αυτοκτονήσει. Δεν πέτυχε τον σκοπό του, αλλά πέτυχε κάτι άλλο: η σφαίρα καρφώθηκε στον πρόσθιο λοβό του εγκεφάλου του, χωρίς να τραυματίσει κανένα ζωτικό μέρος, και οι γιατροί κατόρθωσαν να αφαιρέσουν τα θραύσματα. Μετά το περιστατικό, τα συμπτώματα της διαταραχής εξαφανίστηκαν τελείως. Ο νεαρός επέστρεψε στο σχολείο, έπιασε δουλειά και κατόρθωσε να ζήσει μια φυσιολογική ζωή. Η σφαίρα είχε καταστρέψει το κέντρο του εγκεφάλου που προκαλούσε τη διαταραχή και τίποτε άλλο.
Αυτό προσπαθούμε να κάνουμε κι εμείς:
Ψηφίζουμε ξανά και ξανά, καθώς η χώρα μας διαλύεται (οικονομικά, κοινωνικά) εκτοξεύοντας βλήματα κάθε είδους και βεληνεκούς στη Βουλή και στην κυβέρνηση.
Σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα έχουμε ήδη δοκιμάσει –και ξεφορτωθεί– ένα τεράστιο κομμάτι του προϋπάρχοντος πολιτικού δυναμικού (που εμείς είχαμε φτιάξει) κι αυτό δεν είναι ευκαταφρόνητο επίτευγμα. Βλέποντας το παλμαρέ των υποψηφίων που διαμορφώνεται για τις επερχόμενες εκλογές, μπορεί κανείς να συμπεράνει πως οι επιλογές μας πλέον κάπως μειώνονται, σαν να σκάβουμε στον πάτο του βαρελιού μπας και βρούμε κάτι που να μας κάνει –ακόμη και τον Βασίλη Λεβέντη φαίνεται ότι θα βάλουμε στη Βουλή να δούμε τι θα κάνει–, αλλά ποια είναι η εναλλακτική;
Οι προηγούμενοι δεν μπορούσαν. Ε, ας κάνουμε εκλογές συνέχεια, ας ψηφίζουμε μέχρι το τέλος. Ας τους δοκιμάσουμε όλους. Αν ανεβάσουμε και λίγο τον ρυθμό, κάνοντας γενικές εκλογές κάθε τρεις μήνες, ας πούμε, μπορούμε να δοκιμάσουμε και τα 9 εκατομμύρια των Ελλήνων μέσα σε λίγες χιλιάδες χρόνια. Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε;
Από αυτά, σήμερα, μόλις τρία χρόνια αργότερα, μόνο τα τρία έχουν τον ίδιο επικεφαλής.
Ο πρόεδρος ενός από αυτά τα τρία είναι υπόδικος.
Ενα άλλο από αυτά τα τρία τελεί υπό διάσπαση (άγνωστο σε πόσα κομμάτια).
Στη Βουλή του 2015, που μόλις διαλύθηκε, έφτασαν να συμμετέχουν οκτώ κόμματα –αριθμός ρεκόρ– τρία εκ των οποίων ιδρύθηκαν μετά το 2011.
Ενα από αυτά ιδρύθηκε πριν από λίγες ημέρες. Και τώρα, σε λίγες εβδομάδες, ψηφίζουμε για 7η φορά σε 40 μήνες.
Θα έλεγε κανείς ότι πρόκειται περί υπερβολής. Οτι δεν ξέρουμε τι να κάνουμε και καθόμαστε και ψηφίζουμε κάθε τρεις και λίγο, αλλάζοντας αντιπροσώπους και κυβερνήτες σαν τα πουκάμισα.
Εγώ λέω ότι αυτό είναι υπέροχο. Θα έπρεπε να το κάνουμε ακόμη συχνότερα.
Τα δεδομένα είναι ως εξής:
Τα τελευταία 40 χρόνια αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, οι Ελληνες πολίτες ψήφιζαν ελεύθερα, επιβραβεύοντας το πολιτικό προσωπικό που τους εξασφάλιζε προνόμια, διορισμούς και άλλα καλούδια.
Ηταν ο θρίαμβος του λαϊκισμού, ένα σιωπηρά συμφωνημένο αλισβερίσι που έκανε την οικονομία της χώρας μία από τις πιο κρατικοδίαιτες και ανελεύθερες του κόσμου, που έκλεισε τα 130 κλειστά επαγγέλματα, που κατέστρεψε το ασφαλιστικό σύστημα, που εκτόξευσε τον δανεισμό στη στρατόσφαιρα και που, τελικά, οδήγησε το κράτος στην πτώχευση.
Τώρα αυτό τελείωσε. Πτωχεύσαμε. Για να συνεχίσει να υπάρχει Ελλάδα, θα πρέπει να γίνουν μεταρρυθμίσεις και αλλαγή παραγωγικού μοντέλου, είτε το επιβάλλουν αυτό τα όποια μνημόνια είτε όχι. Υπάρχει, όμως, ένα πρόβλημα:
Σε αυτά τα 40 χρόνια έχει δημιουργηθεί ένα πολιτικό προσωπικό το οποίο ξέρει μόνο από λαϊκισμό, παροχές και χάρες.
Ποιος θα κάνει μεταρρυθμίσεις; Ποιος θα αλλάξει το παραγωγικό μοντέλο;
Νομίζω πως τα τελευταία χρόνια των αλλεπάλληλων εκλογών αυτό προσπαθούμε να βρούμε, κι ας μη μας φαίνεται. Τσαλαβουτώντας στα απόνερα του ναυαγίου που οι ίδιοι προκάλεσαν, οι Ελληνες ψηφοφόροι προσπαθούν να βρουν κάποιον ικανό να οδηγήσει τη σχεδία. Και, βεβαίως, όπως έχουμε πολλές φορές κουβεντιάσει, οι επιλογές μας τώρα μοιάζουν λίγο, πώς να το πω, ανορθολογικές. Αντί να ψάξουμε τους ικανούς και τους μεταρρυθμιστές που μπορεί και να επιβιώνουν ακόμη κάπου στον βούρκο, επιλέγουμε ψεκασμένους, Ναζί, λαϊκιστές, κομμουνιστές και γενικά όποιον φωνάζει πιο δυνατά.
Γι’ αυτό πιστεύω ότι πρέπει να γίνονται εκλογές όσο πιο συχνά γίνεται. Αφού δεν ψάχνουμε με λογική και με κριτήρια, ας βοηθήσουμε λίγο τον μόνο παράγοντα που μπορεί να μας σώσει: την τύχη.
Το 1983, ένας 19χρονος από τις ΗΠΑ, που έπασχε από ακραία ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, πήγε στο υπόγειο του σπιτιού του, πήρε το όπλο της μητέρας του και προσπάθησε να αυτοκτονήσει. Δεν πέτυχε τον σκοπό του, αλλά πέτυχε κάτι άλλο: η σφαίρα καρφώθηκε στον πρόσθιο λοβό του εγκεφάλου του, χωρίς να τραυματίσει κανένα ζωτικό μέρος, και οι γιατροί κατόρθωσαν να αφαιρέσουν τα θραύσματα. Μετά το περιστατικό, τα συμπτώματα της διαταραχής εξαφανίστηκαν τελείως. Ο νεαρός επέστρεψε στο σχολείο, έπιασε δουλειά και κατόρθωσε να ζήσει μια φυσιολογική ζωή. Η σφαίρα είχε καταστρέψει το κέντρο του εγκεφάλου που προκαλούσε τη διαταραχή και τίποτε άλλο.
Αυτό προσπαθούμε να κάνουμε κι εμείς:
Ψηφίζουμε ξανά και ξανά, καθώς η χώρα μας διαλύεται (οικονομικά, κοινωνικά) εκτοξεύοντας βλήματα κάθε είδους και βεληνεκούς στη Βουλή και στην κυβέρνηση.
Σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα έχουμε ήδη δοκιμάσει –και ξεφορτωθεί– ένα τεράστιο κομμάτι του προϋπάρχοντος πολιτικού δυναμικού (που εμείς είχαμε φτιάξει) κι αυτό δεν είναι ευκαταφρόνητο επίτευγμα. Βλέποντας το παλμαρέ των υποψηφίων που διαμορφώνεται για τις επερχόμενες εκλογές, μπορεί κανείς να συμπεράνει πως οι επιλογές μας πλέον κάπως μειώνονται, σαν να σκάβουμε στον πάτο του βαρελιού μπας και βρούμε κάτι που να μας κάνει –ακόμη και τον Βασίλη Λεβέντη φαίνεται ότι θα βάλουμε στη Βουλή να δούμε τι θα κάνει–, αλλά ποια είναι η εναλλακτική;
Οι προηγούμενοι δεν μπορούσαν. Ε, ας κάνουμε εκλογές συνέχεια, ας ψηφίζουμε μέχρι το τέλος. Ας τους δοκιμάσουμε όλους. Αν ανεβάσουμε και λίγο τον ρυθμό, κάνοντας γενικές εκλογές κάθε τρεις μήνες, ας πούμε, μπορούμε να δοκιμάσουμε και τα 9 εκατομμύρια των Ελλήνων μέσα σε λίγες χιλιάδες χρόνια. Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου