ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΙ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Αλέξης ο Μαχητής

Της ΜΑΡΙΑΝΑΣ ΠΥΡΓΙΩΤΗ

ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ έδινε τις μαθητικές επαναστατικές του μάχες, όπου ως γνωστόν αρνητικές επιπτώσεις δεν υπάρχουν για τους εφήβους –καταληψίες.  

Συνέχισε στα δύσκολα και… πολλά φοιτητικά του χρόνια όπου επίσης ως γνωστόν δεκάρα τσακιστή και πτυχίο τσακιστό δεν στοιχίζει η παρατεταμένη φοίτηση, ειδικά όταν γίνεται λόγω πολιτικής δράσης. Το αντίθετο, θα έλεγα… 

Μετά ξεκίνησε η μάχη του Δήμου της Αθήνας και πολύ σύντομα άρχισαν οι εσωκομματικές μάχες σε μία εκ των οποίων «αποκεφάλισε» τον πολιτικό του «πατέρα» ως σωστός ηγέτης -πατροκτόνος.
Αλλιώς το γενικό «κουμάντο» στο Μαξίμου θα έκανε ο Αλαβάνος αντί του Φλαμπουράρη. 

Και με την κρίση του 2010 πέρασε επιτέλους στη μεγάλη αρένα, εκεί όπου οι δύο θηριώδεις μονομάχοι-μαχητές της Μεταπολίτευσης κυριαρχούσαν για δεκαετίες. Ηταν το νέο αίμα, ο νέος ηγέτης, η νέα Αριστερά που είχε βρει στέρεο έδαφος και κοινό για να αναπτύξει τις θεωρίες της. Τις ίδιες θεωρίες που δεν άκουγαν οι πολίτες αλλά στη συσκευασία «αντιμνημόνιο» άρχισαν να αλλάζουν γνώμη. 

ΟΙ ΜΑΧΕΣ του Αλέξη ανάμεσα στο 2012 και το 2014 ήταν μνημειώδεις. Τα είχαν όλα:  

Είχαν άλλο ύφος, αντισυμβατικό, καινοτόμο, σημειολογικά προκλητικό. Είχαν το ηθικό πλεονέκτημα που δίνει το λευκό πολιτικό μητρώο εξουσίας. Είχαν νέα πρόσωπα με στιλ ανάλογο του ηγέτη σε διαφορετικές όμως παραλλαγές για να διαλέγει κανείς όπως τη Δούρου, τον Παππά, την Κωνσταντοπούλου, τον Σακελλαρίδη.
 

Οι μάχες της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν ριμέικ εκείνων του Ανδρέα της πρώτης εποχής:  

Είχαν δράκους, μάγισσες, θηρία και σατανικά πλάσματα από τη μία πλευρά ενώ από την άλλη ήταν οι μικρότερες πλην αποφασισμένες δυνάμεις του καλού και δίκαιου αγώνα. Τα παλικάρια και οι κοπέλες, οι ήρωες, οι μαχητές του φωτός απέναντι στις βδελυρές υπερδυνάμεις του σκότους που καταδυνάστευαν το λαό… 

ΜΕΤΑ ΗΡΘΕ η ώρα της διεθνούς μάχης, από το Καλλιμάρμαρο στο Κολοσσαίο ένα πράγμα. Εκεί πήγε με τον αέρα της νίκης ο χαρισματικός ηγέτης-μαχητής και αντιμετώπισε με το θάρρος του Δαυίδ τους Γολιάθ αυτού του κόσμου: Μέρκελ, Σόιμπλε, Ολάντ, Ραχόι, Λαγκάρντ, Γιούνκερ, Ντάισελμπλουμ… Εδωσε τη μάχη για έξι μήνες κόντρα στο ντόπιο και ξένο κατεστημένο, έδωσε και το μεγάλο αγώνα για το «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα, κατέβηκε σε πλατείες κι ανέβηκε σε αεροπλάνα για να βρει συμμάχους αλλού, εκτός Ε.Ε. Αλλά τελικά, εκβιαζόμενος και με τη χώρα σε ομηρία, υπέκυψε. Οχι ότι το ήθελε αλλά σκέφτηκε το λαό του.  

Τώρα δίνει μία ακόμη μάχη καθώς ένα συντροφικό στιλέτο τον κάρφωσε πισώπλατα αλλά αυτός με απίστευτο κουράγιο ξανασηκώθηκε και πήρε πάλι το σπαθί της κάλπης στα χέρια του. Οχι για τον ίδιο, αλλά για τον λαό… Αλέξης ο Μαχητής.