Του ΚΩΣΤΑ ΓΙΑΝΝΑΚΙΔΗ
Το κοινοβουλευτικό δράμα της πλειοψηφίας μας παραπέμπει αυθορμήτως
στο ιστορικό «Αμάρτησα για το παιδί μου», φιλμ που έμεινε στην ιστορία
για τον τίτλο, καθώς λίγοι θυμούνται σενάριο και πρωταγωνιστές.
Ευτυχώς
υπάρχει το δίκτυο. Η Ρόη, μία νέα από την Αίγινα μένει έγκυος εκτός
γάμου. Αναγκάζεται να κρύψει τη ντροπή της στην πρωτεύουσα, όπου την
εκμεταλλεύεται κάθαρμα ονόματι Βάγγος. Και επειδή η Ρόη δεν αντέχει να
αμαρτάνει για ολόκληρη ταινία, σκοτώνει τον Βάγγο. Τη μέρα της
αποφυλάκισης επρόκειτο να συναντηθεί με την κόρη της, η οποία, ως μωρό,
υιοθετήθηκε από φίλο του πατέρα της -ποιος Φώσκολος τώρα. Ωστόσο η Ρόη
πέφτει θύμα τροχαίου στην Αθήνα του ΄50 και ξεψυχά στην αγκαλιά του
πατέρα της κόρης της, ο οποίος περνούσε από εκεί με τη μνηστή του.
Πρέπει να έπεσε πολύ κλάμα στις αίθουσες, λογικά από τα γέλια. Η ταινία
έκανε σουξέ και δημιούργησε τάση στο ελληνικό σινεμά.
Η αρχηγική πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝ.ΕΛ προσπαθούν να πείσουν ότι
αμάρτησαν για την πατρίδα. Όμως, τελικά, το δράμα τους δεν έχει καμία
σχέση με το κινηματογραφικό. Αν η Ρόη ήταν ΣΥΡΙΖΑ, τότε θα έμενε ολίγον
έγκυος. Ομοίως το παιδί δεν θα ήταν ακριβώς δικό της. Θα ήταν κυρίως του
πατέρα και ελαχίστως της μητέρας. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν Ρόη θα έπρεπε να
αθωωθεί για τον φόνο. Αν μη τι άλλο, έφτασε εκεί επειδή δεν πήρε
διατροφή από τον πατέρα του παιδιού.
Ο Δένδιας το έθεσε σωστά, μετά την τοποθέτηση της Ζωής
Κωνσταντοπούλου στην κοινή συνεδρίαση των επιτροπών της Βουλής: αν η
πρόεδρος της Βουλής καταγγέλλει ότι η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός είναι
θύματα εκβιασμού, τότε δεν μπορούν να βρίσκονται όλοι στις καρέκλες
τους.
Ο Λοβέρδος συμπλήρωσε ότι δεν είναι δυνατόν οι υπουργοί να
εισηγούνται νόμους, δηλώνοντας, ταυτόχρονα ότι απορρίπτουν το
περιεχόμενο τους.
Έχουν δίκαιο και οι δύο. Διότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και ως
κυβέρνηση, επιμένει να κάνει αντιπολίτευση. Το Μαξίμου συμφωνεί,
σιωπηρά, με τα περί πραξικοπήματος και εκβιασμού.
Δηλαδή; Τι θέλει να
μας πει; Ότι οι προηγούμενοι προσήλθαν στα μνημόνια τρέχοντας και με
χαρά, ενώ αυτοί τώρα σύρθηκαν δια στυγνού εκβιασμού;
Δεν είναι, απλώς,
μελό. Είναι και αφελές.
Το αυτό ισχύει και για τη θέση του νομοθέτη.
Τι
υπαινίσσεται ο πρωθυπουργός εκφράζοντας τη διαφωνία του με την πολιτική
και τα μέτρα που ο ίδιος φέρνει;
Ότι είναι άμοιρος των ευθυνών;
Ότι οι
προκάτοχοι του συμφωνούσαν με το τσεκούρωμα, μη διαθέτοντας αντίστοιχες
ευαισθησίες;
Κωμικές δικαιολογίες.
Βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ, ως Αριστερά,
επιμένει να διεκδικεί προνομιακή σχέση με την ηθική και επιλεκτική με τη
λογική.
Όμως κάποια στιγμή πρέπει:
Nα βελτιώσει τη σχέση του με την
αλήθεια. Δικό του είναι το παιδί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου