ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΟΠΛΙΚΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ - ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ: Τα πυρηνικά των άλλων...

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΥ

Η συμφωνία με το Ιράν αποτρέπει την απόκτηση πυρηνικών όπλων από την Τεχεράνη, αλλά δεν εγγυάται την αποτροπή μιας νέας κούρσας για την απόκτηση πυρηνικών όπλων στην ευρύτερη περιοχή όπου υπάρχουν τρεις πυρηνικές δυνάμεις: το Ισραήλ, το Πακιστάν και η Ινδία. 

Αν αφήσουμε κατά μέρος το Τελ Αβίβ, που διαθέτει ένα από τα πιο πλήρη και προηγμένα πυρηνικά οπλοστάσια στον κόσμο, το ερώτημα είναι σε ποιο βαθμό η Σαουδική Αραβία θα ακολουθήσει με μικρότερο κόστος τον δρόμο που ακολούθησε η Τεχεράνη, να πιέσει δηλαδή με ενδεχόμενη απόκτηση πυρηνικών όπλων για να εκβιάσει ρόλο στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή.  

Αν ήθελε να προστρέξει σε μια επιθετική πολιτική η Σαουδική Αραβία, διαθέτει τη δυνατότητα για γρήγορες αποφασιστικές κινήσεις.

 

Ολοι γνωρίζουν ότι το πυρηνικό οπλοστάσιο του Πακιστάν χρηματοδοτήθηκε από το Ριάντ έναντι υπόσχεσης του Ισλαμαμπάντ να παράσχει τεχνολογία-τεχνογνωσία ή ακόμη και πυρηνικές κεφαλές όποτε η Σαουδική Αραβία κρίνει ότι μια παρόμοια κίνηση είναι αναγκαία.  

Η ανάδειξη ή ακόμη και η απειλή ανάδειξης της Σαουδικής Αραβίας σε πυρηνική δύναμη θα σπρώξει προς την ίδια κατεύθυνση την Τουρκία και την Αίγυπτο, που διεκδικούν και αυτές βαρύνοντα περιφερειακό ρόλο. Ετσι αν είναι δύσκολο οι τρεις δυσαρεστημένοι από τη συμφιλίωση Ουάσιγκτον - Τεχεράνης, Ισραήλ, Σαουδική Αραβία και Τουρκία, να αθροιστούν σε ένα κοινό μέτωπο το Ριάντ και η Αγκυρα αλλά και το Κάιρο που εκ των πραγμάτων θα συμπαρασυρθεί στην ίδια δυναμική μπορούν να πιέσουν τις ΗΠΑ να οριοθετήσουν την προσέγγιση με το Ιράν με την απειλή προγραμμάτων απόκτησης πυρηνικών όπλων.

 

Αν φτάσουμε σε μια Ευρύτερη Μέση Ανατολή - Νοτιοδυτική Ασία όπου κάθε περιφερειακή δύναμη θα είναι και μέλος της Πυρηνικής Λέσχης τότε η όποια παρεμβατική βούληση και δυνατότητα της Ουάσιγκτον συρρικνώνεται αν δεν εκμηδενίζεται. 

Στην περίπτωση αυτή: 

Θα αναδυθεί ένα σχετικά στεγανό σε έξωθεν επεμβάσεις περιφερειακό σύστημα ισορροπιών μια τομή στην Ιστορία των τελευταίων δύο αιώνων.  

Από την εκστρατεία του Ναπολέοντα Βοναπάρτη στην Αίγυπτο το 1798 μέχρι και σήμερα οι συσχετισμοί δυνάμεων στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή  Νοτιοδυτική Ασία βρίσκονταν σε σχέση συγκοινωνούντων δοχείων με τις ισορροπίες δυνάμεων στην Ευρώπη και στη συνέχεια στη διεθνή σκηνή.  

Προφανώς το παραπάνω ενδεχόμενο ή και προοπτική είναι ο αποφασιστικός παράγων που υπαγόρευσε κοινή προσέγγιση στην ομάδα 5 συν 1 στη μακράς διάρκειας επίπονη διαπραγμάτευση με την Τεχεράνη.