ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Οι αριθμοί των συντάξεων

ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΟ

Γράφει ο  Αθανάσιος Αναγνωστόπουλος  

Δικηγόρος και διδάκτωρ Ποινικού Δικαίου 

(Ιστολογεί στο anamorfosis.net/blog)

Αρχή σοφίας αριθμών επίσκεψις. Αν θέλουμε να καταλάβουμε πέντε πράγματα για το ασφαλιστικό, πρέπει να βάλουμε κάτω τους αριθμούς. Που δεν είναι ίσως πάνω από τους ανθρώπους, αλλά πίσω από αυτούς πάντως κρύβονται άνθρωποι.

Το ασφαλιστικό μας πρόβλημα είναι ένας γρίφος μέσα σε ένα αίνιγμα που είναι τυλιγμένα όλα μαζί στην ομίχλη. Κεκτημένα δικαιώματα, εκτιμήσεις διαγενεακής δικαιοσύνης, αποφάσεις του ΣτΕ που κρίνουν αντισυνταγματικές τις περικοπές, νομολογία του ευρωπαϊκού δικαστηρίου, κεφαλαιοποιητικό εναντίον αναδιανεμητικού συστήματος, πλασματικές εισφορές, πρόωρες συντάξεις, άγαμες θυγατέρες, βαρέα και ανθυγιεινά, προσδόκιμο επιβίωσης, αναλογιστικές μελέτες συνθέτουν ένα ψηφιδωτό που φέρνει πονοκέφαλο.

Να επικεντρώσουμε λοιπόν σε μερικές από αυτές τις ψηφίδες, χρησιμοποιώντας τα τελευταία δημοσιευμένα στοιχεία του προγράμματος Ήλιος για τον Μάρτιο 2015:

Οι συνταξιούχοι 51-60 ετών είναι 283.000, οι οποίοι συνταξιοδοτούνται με μηνιαίο κόστος 291 εκ. Ευρώ, ήτοι 3,5 δισεκατομμύρια τον χρόνο. Αυτές οι πρόωρες συντάξεις έχουν λοιπόν ετήσιο δημοσιονομικό κόστος ανώτερο του λαομίσητου ΕΝΦΙΑ, που για το 2014 προϋπολογίστηκε στα 2,65 δισεκατομμύρια ευρώ. Ας διαλέξουμε λοιπόν σαν κοινωνία: πρόωρες συντάξεις των ολίγων ή βαρύ φόρο ακινήτων των πάντων;

Ασφαλώς, δεν είναι όλες οι πρόωρες συντάξεις άδικες ή, έστω, πολυτελείς στους δύσκολους καιρούς μας. Εκείνες που μας πονάνε πιο πολύ είναι οι συντάξεις δήθεν γήρατος, που καταβάλλονται σε μεσήλικες. Για να τις μετρήσουμε λοιπόν:

Οι συντάξεις γήρατος σε δικαιούχους κάτω των 60 ετών στοιχίζουν πάνω από 260 εκ. ευρώ τον μήνα, ήτοι πάνω από 3 δισ. ευρώ ετησίως. Το πιο ανησυχητικό όμως είναι ότι, ενώ συνολικά καταβάλλονται μηνιαίως 358 εκ. συντάξεις σε άτομα κάτω των 60, εξ αυτών τα 260 εκατομμύρια, ήτοι ποσοστό σχεδόν 73%, είναι συντάξεις γήρατος.

Με άλλα λόγια, το δεδομένο της αντικειμενικής πραγματικότητας είναι ότι 3 στις 4 συντάξεις που χορηγούνται σε δικαιούχους κάτω των 60 ετών αυτοαποκαλούνται συντάξεις γήρατος. Το δε συνολικό δημοσιονομικό τους κόστος συγκρίνεται ευθέως με τον διαβόητο ΕΝΦΙΑ, εξαιτίας του οποίου πέσανε κυβερνήσεις. Αλλά για τις συντάξεις των μεσηλίκων δεν τρέχει κάστανο. Όλα αυτά όμως είναι λεφτά που αφαιρούνται μέσω της φορολογίας από την πραγματική οικονομία, από τον κόσμο της δουλειάς, για να γίνουν χαρτζιλίκια για τους άνεργους νέους βλαστούς των μεσήλικων συνταξιούχων. Των άνεργων νέων βλαστών που είναι άνεργοι ακριβώς εξαιτίας της κρατικής απομύζησης κάθε ικμάδας στη δημιουργική οικονομία χάριν των μεσηλίκων συνταξιούχων γονέων τους. Και κανείς τους δεν οσμίζεται καν την αιτιώδη συνάφεια.

Το σύστημα λοιπόν δεν λειτουργεί στα όριά του, αλλά τα έχει ξεπεράσει προ πολλού.

Οι συντάξεις κάτω των 65 στοιχίζουν πάνω από 8,5 δισ. ευρώ ετησίως (στη Γερμανία το όριο για πλήρη σύνταξη βρίσκεται στο 67ο έτος).  

Είναι στα αλήθεια αδύνατον να περιοριστεί αυτό το συγκλονιστικό ποσόν; 

Δεν έχουμε πουθενά καλύτερη χρήση αυτού του πακτωλού χρημάτων; Δεν έχουμε 1,3 εκατομμύριο ανέργους, ας πούμε;

Κάποιος που συνταξιοδοτείται στα 55, ακόμη και με 35 έτη πραγματικών εισφορών, έχει μπροστά του πάνω από 25 συντάξιμα έτη κατά μέσο όρο, δεδομένου ότι το προσδόκιμο επιβίωσης είναι περίπου 79 έτη για τους Έλληνες και 83 για τις Ελληνίδες. Πώς γίνεται όμως τα 35 έτη εισφορών να χρηματοδοτήσουν 25 έτη σύνταξης; 

Ας μην κοροϊδευόμαστε άλλο: 

Στον πραγματικό κόσμο δεν γίνεται.

Πριν μια γενιά ο Ανδρέας Παπανδρέου, σε μια στιγμή αυτοκριτικής υποθέτω, φέρεται ειπών ότι είτε η Ελλάδα θα φάει το χρέος είτε το χρέος θα φάει την Ελλάδα. 

Σήμερα γνωρίζουμε ότι η ρήση αυτή κυριολεκτείται για τον μεγαλύτερο δημιουργό του χρέους μας: το ασφαλιστικό σύστημα. 

Ή οι συντάξεις λοιπόν θα φάνε τη χώρα ή η χώρα θα καθυποτάξει τις συντάξεις.