ΚΟΙΝΩΝΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Αλίμονο στους νέους!

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΤΡΑΤΟΠΟΥΛΟΥ

Αν ήμουν νέος, δεν θα ήμουν στο πλευρό της κυβέρνησης. Ούτε της σημερινής ούτε των προηγουμένων. Θα διεκδικούσα να υλοποιηθούν πολλά απ΄ όσα ζητούν οι εταίροι-δανειστές υπέρ των νέων και αρνούνται οι ελληνικές κυβερνήσεις με πατριωτικές ή επαναστατικές κορώνες.

Η κατάργηση των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων, η συγκράτηση ή ακόμα και ο περιορισμός της συνταξιοδοτικής δαπάνης λειτουργεί υπέρ των νέων, γιατί μεταφέρει πόρους από τις συντάξεις στην παραγωγική οικονομία. Στη διαπραγμάτευση παρατηρούμε ότι, λίγο-πολύ, ο στόχος του πλεονάσματος ήταν από τον Φεβρουάριο συμφωνημένος. Ο καβγάς είναι πώς θα το μοιράσουμε.  

Οι δικοί μας λένε «πιο πολλά στους συνταξιούχους» (οι προηγούμενοι δικοί μας έδιναν πιο πολλά στους ένστολους και στους δικαστές), η Ευρώπη λέει λιγότερα εκεί, άρα πιο πολλά αλλού. Εκεί, στο «αλλού», είναι οι νέοι.

Η Ευρώπη πιέζει για εξορθολογισμό της φαρμακευτικής δαπάνης, πιέζει για γενόσημα. Τα γενόσημα είναι το ίδιο φάρμακο αλλά πιο φτηνό, επειδή δεν πληρώνουμε πατέντες. Οι πρεσβύτεροι, λόγω μεγαλύτερης αδράνειας, δεν θ' αλλάξουν από μόνοι τους φάρμακο/όνομα/εταιρεία. Τα ΜΜΕ (Αυτιάς π.χ.) σιγοντάρουν και οι κυβερνήσεις αντιστέκονται στην Ευρώπη που λέει: «πληρώστε λιγότερα για τα ίδια φάρμακα, για να μεταφέρετε πόρους αλλού». Εκεί, στο «αλλού», είναι οι νέοι.

Οι νέοι είναι τα τελευταία χρόνια αποκλεισμένοι από τον μεγαλύτερο εργοδότη της χώρας -σήμερα απασχολεί το 25% των μισθωτών στη χώρα- το Δημόσιο. Και δεν χρειάζεται επιχειρηματολογία, γιατί η είσοδος της γενιάς του internet και του ipad, θα αναβάθμιζε δυναμικά τη στελέχωση του δημοσίου και θα διευκόλυνε τη μηχανοργάνωση και τον εκσυγχρονισμό του. Οι εταίροι πρότειναν: ένας νέος δημόσιος υπάλληλος στη θέση κάθε απολυμένου. Εμείς, αντισταθήκαμε ακόμα και στην απόλυση των επίορκων.  

Σκληρή και κυνική η Ευρώπη αλλά η πρότασή της ήταν υπέρ των νέων. 

Ευαίσθητες και προστατευτικές οι ελληνικές κυβερνήσεις αλλά αποκλείουν τους νέους.

Αν ήμουν νέος, θα ήθελα να ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα. Με το ελληνικό καθεστώς προστατεύονται όσοι είναι μέσα (φαρμακοποιοί, συμβολαιογράφοι, δικηγόροι, ξεναγοί, ταξιτζήδες, μεταφορείς κ.α) Οι νέοι κατά κανόνα είναι απέξω. Δεν είναι εύκολο για έναν νέο να αποκτήσει άδεια ταξί. Κοστίζει 70.000. Δύσκολο μεροκάματο, αλλά με απασχόληση και αξιοπρέπεια. Μετά δίνεις το ενοίκιο στον κάτοχο της άδειας και δεν σου μένει τίποτα από το μεροκάματο. Και η αξιοπρέπεια πάει περίπατο. Η Ευρώπη πιέζει για το άνοιγμα των επαγγελμάτων. Εμείς αντιστεκόμαστε.

Αν ήμουν νέος κι ήθελα να γίνω αγρότης, θα επιθυμούσα, αφού εκπαιδευτώ σε μια γεωργική σχολή, να εκσυγχρονίσω τη γεωργική εκμετάλλευση των γονιών μου, λειτουργώντας μέσα σε ομάδα παραγωγών, έχοντας πρόσβαση σ΄ ένα δίκτυο συμβουλευτικών και τεχνικών υπηρεσιών. Και φυσικά δεν θα ήθελα να μοιράζομαι την αγροτική επιδότηση εγώ, ο κατ΄ επάγγελμα αγρότης, με το δημόσιο υπάλληλο θείο και τον επιχειρηματία ξάδελφο. Η Ευρώπη λοιπόν, σκληρή για τους αγρότες του καναπέ, θέλει να ανοίξει δρόμο στους νέους, επιδοτεί και στηρίζει τους κατ΄ επάγγελμα αγρότες. Οι ελληνικές κυβερνήσεις όμως αντιστέκονται συστηματικά άλλοτε επαναστατικά άλλοτε αδρανώντας.

Αν ήμουν νέος, η ρήξη με την Ευρώπη θα με προβλημάτιζε, γιατί θα περιόριζε τους ορίζοντες και τις επιλογές μου. Επιλογές εκπαίδευσης και εξειδίκευσης, επιλογές και ευκαιρίες εργασίας. Με την Ελλάδα εκτός, δεν θα είμαι πολίτης της Ευρώπης με ίδια επαγγελματικά δικαιώματα με τους υπόλοιπους ευρωπαίους, δεν θα μπορώ να διεκδικήσω επί ίσοις όροις μια καλύτερη ζωή.  

Ξέρω ότι κάποιοι θρηνούν για τη μετανάστευση των νέων, καλό είναι ωστόσο να θυμόμαστε πως πηγαίνουν στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις όχι ως ανειδίκευτοι εργάτες αλλά ως ισότιμοι πολίτες και καταρτισμένοι επιστήμονες. Καλό είναι να θυμόμαστε ότι οι νέοι γιατροί ξενιτεύονται γιατί στα νοσοκομεία μας όλες οι θέσεις είναι «πιασμένες».

Και οι μαθητές, και οι φοιτητές έχουν περισσότερες και φθηνότερες επιλογές και ευκαιρίες με την Ελλάδα στην Ευρώπη. Προπτυχιακά με εξαιρετικές διευκολύνσεις όπως π.χ. τα φοιτητικά δάνεια, Μεταπτυχιακά χωρίς δίδακτρα, Erasmus κ.α.

Αν ήμουν νέος, θα απαιτούσα από τις προηγούμενες γενιές και την κυβέρνηση ξεκάθαρη απάντηση στο ερώτημα: γιατί, να μην υποστείτε τις θυσίες εσείς, που ζήσατε στα χρόνια της ευμάρειας, προκειμένου να εξασφαλίσετε και σ΄ εμάς, μια αξιόπιστη, ευημερούσα ευρωπαϊκή Ελλάδα;  

Αν ήμουν νέος, αν είχα μπροστά μου άλλα 60 χρόνια ζωής, θα απαιτούσα μια καλύτερη και ευρωπαϊκή Ελλάδα.

Και φυσικά θα διεκδικούσα το αυτονόητο: δικαιοσύνη των γενεών. Ειδικά τώρα, που ξέρω ότι τα δανεικά δεν είναι αγύριστα, θα ζητούσα το ασφαλιστικό να καταστεί βιώσιμο, και μάλιστα με δίκαιη κατανομή των βαρών μεταξύ των γενεών, ώστε να μη χρεωθούν μόνο οι νεότεροι, οι αθώοι, τα ολέθρια λάθη και τη σπατάλη των προηγούμενων. 
 

Ακόμη και θέματα που θέτουν οι δανειστές και κατά κανόνα δεν απασχολούν τη νεολαία, όπως ένα δίκαιο και σταθερό φορολογικό σύστημα, η επιτάχυνση της φορολογικής δικαιοσύνης, οι ανεξάρτητες φορολογικές αρχές, η πάταξη της φοροδιαφυγής, το Κτηματολόγιο, το Περιουσιολόγιο, η μηχανοργάνωση των δικαστηρίων, η ολοκληρωμένη διαχείριση απορριμμάτων, όλα αυτά κι άλλα τόσα που εναντίον τους κηρύσσουν επανάσταση ή κωλυσιεργούν οι ελληνικές κυβερνήσεις, είναι υπέρ των νέων. Επειδή διαμορφώνουν ένα περιβάλλον ανάπτυξης και πολιτισμένης χώρας, προσέλκυσης επενδύσεων και σύγχρονης αποτελεσματικής διοίκησης, άρα περιβάλλον ευκαιριών εργασίας, καριέρας, δημιουργίας και αξιοπρεπέστερης ζωής.

Αν ήμουν νέος, θα επαναστατούσα γιατί είμαι χρεωμένος από τη γέννησή μου ακόμη μ΄ ένα δυσβάσταχτο χρέος. Που το δημιούργησαν οι κυβερνήσεις της χώρας μου. Και δεν θα ζητούσα μόνο από τους Ευρωπαίους αλλά κι από τους Έλληνες να το ελαφρύνουν, πριν το παραδώσουν στις επόμενες γενιές.  

Αν ήμουν νέος και αναγνώριζα πως ζω σε μια χώρα δυσλειτουργική, με διαφθορά, αναξιοκρατία και αυθαιρεσία σε όλες τις βαθμίδες της δομής και της οργάνωσης, και πως σ' ετούτο το χάλι την έφεραν ελληνικές, σοσιαλιστικές και συντηρητικές, κυβερνήσεις, δεν θα εξέταζα κάθε πολιτική θέση με μοναδικό κριτήριο την εθνικότητα ή την ιδεολογία του προσώπου. Θα εξέταζα πρωτίστως τη φερεγγυότητα, την υπευθυνότητα, την αξιοπιστία του.

Από τις ελληνικές κυβερνήσεις έχω ακούσει για Ζάππεια, Ι και ΙΙ, άκουσα το πρόγραμμα Θεσσαλονίκης, ακούω δηλαδή τρόπους διανομής του πλούτου μιας καταχρεωμένης χώρας. Για το πώς θα παράγουμε πλούτο δεν δέχονται καν να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι με την αντιπολίτευση. 

Από τους Ευρωπαίους άκουσα «καλό κουράγιο» και μου δείχνουν έναν δύσκολο δρόμο με συγκεκριμένες προτάσεις μεταρρυθμίσεων και κανόνες.  

Μπορεί να υπάρχει και πιο εύκολος δρόμος;  

Πιθανόν. Σίγουρα πάντως αυτός δεν είναι ο δρόμος της ωραιοποίησης της κατάστασης, της πατριωτικής ρητορείας, της κομματικής ανευθυνότητας και της προπαγάνδας.  

Αν έχω να διαλέξω μεταξύ του ντόπιου σχεδίου για την ανασυγκρότηση της χώρας, όπως αυτό εκφράσθηκε στα Ζάππεια νωρίτερα, στη Θεσσαλονίκη πιο πρόσφατα, και του δύσκολου σχεδίου της Ευρώπης διαλέγω Ευρώπη. 

Γιατί είναι πιο ειλικρινές και ξέρω πού οδηγεί. Στην Ευρωπαϊκή Ελλάδα.
 

Και σε όσους με χαρακτηρίσουν γερμανοτσολιά, απαντώ με τα λόγια του Mark Twain: 

Πίστη στην πατρίδα, πάντα. Πίστη στην κυβέρνηση, όταν το αξίζει.

Δυστυχώς δεν είμαι νέος. Μπορώ μόνο να τους υπερασπίζομαι