Οι Financial Times μας αποκάλυψαν μία επιστολή
του πρωθυπουργού προς τους θεσμούς, με την οποία έκανε αποδεκτή την
πρόταση που μας ζητεί να καταψηφίσουμε την Κυριακή.
Παρεμπιπτόντως δε, η πρόταση αυτή δεν ισχύει, καθώς αφορούσε παράταση του προγράμματος που εξέπνευσε τα μεσάνυχτα της 1ης Ιουλίου.
Λίγο αργότερα, ο κ. Τσίπρας, με διάγγελμά του, μας κάλεσε να απαντήσουμε με «Όχι» στην ίδια πρόταση που, όπως είπαμε, δεν ισχύει, αλλά εκείνος αποδέχθηκε.
Δεν ζήτησε καν συγγνώμη από τους ανθρώπους που, αυτή τη στιγμή, καταστρέφονται οικονομικά. Μίλησε μόνο για συνταξιούχους, για την εικόνα στις οθόνες, τίποτα άλλο. Και ταύτισε όσους ψηφίσουν «Ναι» με τους δανειστές. Λες και έδειχνε ως εχθρούς έναν προς έναν τους πολίτες που διαφωνούν μαζί του.
Εξελέγη με σύνθημα την αξιοπρέπεια, αλλά την πέταξε σαν σκουπίδι από τον λόγο του.
Δεσμεύθηκε προσωπικά για την αποκατάσταση της ομαλότητας στην οικονομία. Ο άνθρωπος που δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να σταθεί μπροστά σε έναν λαό και να αναιρέσει την υπογραφή του, δεσμεύεται προσωπικά για το άνοιγμα των τραπεζών.
Και πώς θα το πετύχει αυτό; Πώς;
Ας μην κάνουμε ερωτήσεις που σβήνουν σαν σπίρτο στη θύελα του παραλογισμού. Έχουν, βέβαια, τεράστια αξία, αλλά τούτες τις ώρες, καμία σημασία.
Αυτό που καταλάβαμε από το διάγγελμα του πρωθυπουργού, είναι ότι:
Αποφάσισε να παίξει τα ρέστα του, με την τύχη της χώρας πάνω στην τσόχα του πολιτικού τυχοδιωκτισμού.
Είναι προφανές ότι ο κ. Τσίπρας έχει πάρει τις αποφάσεις του.
Αν στο δημοψήφισμα νικήσει η Ευρώπη, θα φύγει ως ένας ηγέτης που αρνήθηκε να λερώσει τα χέρια του με μνημόνιο, ασχέτως αν βούλιαξε ό,τι απέμεινε πάνω από το νερό. Μπορεί να κάτσει στην άκρη και να πετάει πέτρες, αρκεί, βέβαια, να μην του χυμήξουν εκείνοι που θα του χρεώνουν το μικρό μήκος της αριστερής παρένθεσης.
Αν στο δημοψήφισμα επικρατήσει το «Όχι», τότε, ναι, μπορεί να ικανοποιήσει τις ιδεοληψίες και τις πεποιθήσεις με τις οποίες γαλουχήθηκε πολιτικά. Και, εδώ που τα λέμε, επειδή τότε η χώρα θα βρίσκεται «σε πόλεμο» με τους ξένους, η ηγεσία της θα δικαιούται να πράξει όπως οι συνθήκες το απαιτούν.
Ο Τσίπρας που είδαμε σήμερα ήταν, πράγματι, συνεπής με τις αρχές του. Με ύφος συνδικαλιστή που διεκδικεί «όλα τα κιλά και όλα τα λεφτά», με τόνο μαθητή που η ματιά του είναι κοντή, δεν πάει πέρα από το δίκιο του. Με λόγο δημαγωγού που ακουγόταν σαν ηχώ από προηγούμενες δεκαετίες.
Ένας πρώην Κνίτης που, ακόμα, επιμένει να κοιτάζει το δάχτυλο.
Παρεμπιπτόντως δε, η πρόταση αυτή δεν ισχύει, καθώς αφορούσε παράταση του προγράμματος που εξέπνευσε τα μεσάνυχτα της 1ης Ιουλίου.
Λίγο αργότερα, ο κ. Τσίπρας, με διάγγελμά του, μας κάλεσε να απαντήσουμε με «Όχι» στην ίδια πρόταση που, όπως είπαμε, δεν ισχύει, αλλά εκείνος αποδέχθηκε.
Δεν ζήτησε καν συγγνώμη από τους ανθρώπους που, αυτή τη στιγμή, καταστρέφονται οικονομικά. Μίλησε μόνο για συνταξιούχους, για την εικόνα στις οθόνες, τίποτα άλλο. Και ταύτισε όσους ψηφίσουν «Ναι» με τους δανειστές. Λες και έδειχνε ως εχθρούς έναν προς έναν τους πολίτες που διαφωνούν μαζί του.
Εξελέγη με σύνθημα την αξιοπρέπεια, αλλά την πέταξε σαν σκουπίδι από τον λόγο του.
Δεσμεύθηκε προσωπικά για την αποκατάσταση της ομαλότητας στην οικονομία. Ο άνθρωπος που δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να σταθεί μπροστά σε έναν λαό και να αναιρέσει την υπογραφή του, δεσμεύεται προσωπικά για το άνοιγμα των τραπεζών.
Και πώς θα το πετύχει αυτό; Πώς;
Ας μην κάνουμε ερωτήσεις που σβήνουν σαν σπίρτο στη θύελα του παραλογισμού. Έχουν, βέβαια, τεράστια αξία, αλλά τούτες τις ώρες, καμία σημασία.
Αυτό που καταλάβαμε από το διάγγελμα του πρωθυπουργού, είναι ότι:
Αποφάσισε να παίξει τα ρέστα του, με την τύχη της χώρας πάνω στην τσόχα του πολιτικού τυχοδιωκτισμού.
Είναι προφανές ότι ο κ. Τσίπρας έχει πάρει τις αποφάσεις του.
Αν στο δημοψήφισμα νικήσει η Ευρώπη, θα φύγει ως ένας ηγέτης που αρνήθηκε να λερώσει τα χέρια του με μνημόνιο, ασχέτως αν βούλιαξε ό,τι απέμεινε πάνω από το νερό. Μπορεί να κάτσει στην άκρη και να πετάει πέτρες, αρκεί, βέβαια, να μην του χυμήξουν εκείνοι που θα του χρεώνουν το μικρό μήκος της αριστερής παρένθεσης.
Αν στο δημοψήφισμα επικρατήσει το «Όχι», τότε, ναι, μπορεί να ικανοποιήσει τις ιδεοληψίες και τις πεποιθήσεις με τις οποίες γαλουχήθηκε πολιτικά. Και, εδώ που τα λέμε, επειδή τότε η χώρα θα βρίσκεται «σε πόλεμο» με τους ξένους, η ηγεσία της θα δικαιούται να πράξει όπως οι συνθήκες το απαιτούν.
Ο Τσίπρας που είδαμε σήμερα ήταν, πράγματι, συνεπής με τις αρχές του. Με ύφος συνδικαλιστή που διεκδικεί «όλα τα κιλά και όλα τα λεφτά», με τόνο μαθητή που η ματιά του είναι κοντή, δεν πάει πέρα από το δίκιο του. Με λόγο δημαγωγού που ακουγόταν σαν ηχώ από προηγούμενες δεκαετίες.
Ένας πρώην Κνίτης που, ακόμα, επιμένει να κοιτάζει το δάχτυλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου