ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Προπατορικό μας σφάλμα

Του Γ. Κ. ΣΤΕΦΑΝΑΚΗ

Η οικονομική κατάσταση είναι πολύπλευρα αδιέξοδη: 

α΄ Συνταξιούχοι και μισθοδοτούμενοι του δημοσίου, ίσως, υπερβαίνουν τα 3,5 εκατομμύρια. Οι άνεργοι ανέρχονται σε 1,5 εκατομμύριο. Τα 2,5 εκατομμύρια των ιδιωτικώς απασχολουμένων δεν αρκούν για την συντήρηση των προηγουμένων (!). 

β΄ Το ακαθάριστο προϊόν μας (ΑΕΠ) αναλύεται: κατά 80% σε υπηρεσίες εσωτερικού. Το 16% προέρχεται από κατασκευές – μεταποίηση. Το υπόλοιπο 4% αντιστοιχεί σε γεωργία, κτηνοτροφία, αλιεία. 

γ΄ Καλύπτουμε δι’ εισαγωγών, το 70% των αναγκών μας. Στερούμεθα (και) επισιτιστικής επάρκειας. Δεν παράγουμε τα αναγκαία κρεμμύδια. Εισάγουμε πατάτες (!). 

Παράλληλα: απασχολούμε τον πληθυσμό σε υπηρεσίες, που αδυνατούμε να πληρώσουμε (!!!).  

Αποδεικτικών υπηρεσιών είναι το κράτος. Η διατήρηση της ανακολουθίας επιβαρύνει το χρέος.

 

Εκεί εστιάζεται η διαφωνία προς τους εταίρους. Αρνούνται να καλύπτουν ελλείμματα.

Το αδιέξοδο έχει από δεκαετιών αναγνωρισθεί. Ο Α. Παπανδρέου στο “Βήμα” της 25.10.87 τονίζει ότι το κράτος απασχολεί αριθμό μισθοδοτουμένων διπλάσιο του αναγκαίου. Ότι αγόμεθα σε ασφυξία. Ότι αποτελεί καθήκον του η εξυγίανση, εντός δέκα ή (το πολύ) δεκαπέντεετών. Η ανισορροπία έπρεπε να έχει αρθεί – πάντως – το 2002. Ουδέν έγινε (!).  

Ο διάδοχός του κ. Κ. Σημίτης προσπάθησε ν’ αντιμετωπίσει τον έτερο πυλώνα της υπερχρέωσης: Το κοινωνικoασφαλιστικό. Επιστρατεύθηκε ο καθηγητής Σπράος. Ξεσηκώθηκε το συνδικαλιστικό κατεστημένο. Η προσπάθεια εγκατελήφθη (!).

Ορόσημο υπήρξε ο Οκτώβριος του 81. Άρχισε μαζικά η άλωση του κράτους από το κόμμα. Ανατροπή στο εξαρθρωτικό φαινόμενο δεν επέφεραν τα διάδοχα (του Πασόκ) σχήματα. Η πτώχευση του 2010 έδειξε επιτακτική την ανάγκη μείωσης του κράτους. Ήταν αργά (!). Υπήρχε, ήδη, ο κ. Τσίπρας ανδρωμένος πολιτικά. Εκμεταλλεύθηκε το προπατορικό αμάρτημα. Υποσχέθηκε περισσότερο κράτος. Οικειοποιήθηκε οποθενδήποτε διορισμένους. Νίκησε, έτσι, την 25.1. τ.έ.

 

Οι εκπρόσωποι των πολιτικών δυνάμεων συνεχώς αιφνιδιάζονταιαπό τον πρωθυπουργό. Εν τούτοις, ο κ. Τσίπρας, είναι προβλέψιμος, το δόγμα του ανατρεπτικό: “μεγάλη αναστάτωση – υπέροχη κατάσταση”. Ο πρωθυπουργός διαρκώς αλλάζει. Διαρκώς κινείται. Υπέρκαι κατά των Ευρωπαίων. Υπέρ και κατά των ΗΠΑ, αλλά και της Ρωσίας και της Κίνας και του Ιράν.

Εσωτερικώς συγκαλεί συχνά την Ολομέλεια της Βουλής. Καλεί τον λαό σε δημοψήφισμα. Συγκαλεί συμβούλια πολιτικών αρχηγών. Όλα αυτά χωρίς να επιβάλλονται εκ του πολιτεύματος (!!!).

Αλλ΄οι μη αναγκαίεςθεσμικά κινήσεις τον έχουν ωφελήσει, πολιτικά. Ο κ. Τσίπρας διατηρεί τακτικό προβάδισμα έναντι των αντιπάλων του.

Οι παραδοσιακές δυνάμεις πέτυχαν το ακατόρθωτο: Να ηττηθούν σε μάχη που διεξήχθη ερήμην τους (!!!).

Ο κ. Τσίπρας στην λήξη του προγράμματος (30.6.15) είχε ανάγκη χρόνου. Εφεύρε “δημοψήφισμα” εντός πέντε ημερών (!!!). Η αντιπολίτευση, ήταν ανυποψίαστη. Ήταν και ανέτοιμη. Άρα ουδένα είχε λόγο ανάμειξης. Έπρεπε να σταθεί στα ποιοτικά χαρακτηριστικά του εγχειρήματος. Σε ό,τι, επί τέλους, κατάγγειλε το Συμβούλιο της Ευρώπης. Ότι, δηλαδή, επρόκειτο για αιφνιδιασμό αντίθετο προς την ευρωπαϊκή δημοκρατία. Είδαμε και χειρότερα. Καθιερωμένες προσωπικότητες επέρριπταν ευθύνη (και) στους Ευρωπαίους. Όμως, τότε, τον αντιευρωπαϊσμό – κυριαρχικά – παριστούσε ο Τσίπρας. Και, έτσι, επριμοδοτείτο από αφελείς αντιπολιτευόμενους (!!!). Αλλά η σύγχυση των παραδοσιακών δυνάμεων έχει και συνέχεια.

Η διάσταση προς τον κ. Τσίπρα δεν είναι, ασφαλώς, προσωπική. Ανάγεται σε διαφορετική αντίληψη του εθνικού συμφέροντος. Αυτή η διαφοράδεν επιτρέπει στους άλλως φρονούντες ν΄αναθέτουν στον κ. Τσίπρα – οιαδήποτε – εκπροσώπησή τους (!!!). Η εξουσιοδότηση των πολιτικών αρχηγών όπως και τα ψηφίσματα (της Βουλής) περισσεύουν. Ο κ. Τσίπρας είναι νόμιμος πρωθυπουργός. Έχει εκ του πολιτεύματος πλήρη εξουσία εκπροσώπησης του κράτους.

Δικαιούται, ασφαλώς, να ρωτά όποιον θέλει, ο κ. Τσίπρας, δηλαδή και αρχηγούς και βουλευτές. Αλλά μέχρις εκεί. Πρωθυπουργός είναι μόνον ο ίδιος. Ούτε γραπτές εξουσιοδοτήσεις νοούνται, ούτε ψηφίσματα της Βουλής χρειάζονται. Όφειλαν, λοιπόν, οι παλαιές δυνάμεις ν΄απόσχουν από τέτοιες εκδηλώσεις. Αρκούσε, απλώς, λακωνική και σαφής ανακοίνωση. Ότι, δηλαδή, οι δυνάμεις αυτές ήσαν και παραμένουν σταθερά προσηλωμένες στην ευρωζωνική ιδέα. Επίσης διατύπωση ευχήςόπως (και) ο κ. Τσίπρας αντιληφθεί πως το συμφέρον μας είναι εκεί. Τίποτε άλλο (!!!).

Συμπερασματικά: 

Κυρίως από Οκτωβρίου 1981 συρρικνούται η παραγωγική βάση. Διευρύνεται η κατανάλωση. Συναφές το ζήτημα των αδιορίστων πτυχιούχων. Διαθέτουμε περισσότερα πανεπιστήμια από την Αγγλία. Η απορροφητικότης πτυχιούχων έχει (από ετών) μηδενισθεί. Πολλοί εξ αυτών συντηρούνται από οικογενειακές συντάξεις. Έτσι αυξάνεται η πίεση προς το δημόσιο (!).

Υπό Σύριζα, ή παραδοσιακές δυνάμεις, εντός ή εκτός Ευρώπης, χωρίς παραγωγή, σκοτεινή είναι η προοπτική.

Μένει ανοικτή η κοσμοπολίτικη καθιέρωση της χώρας ως αφορολόγητης ζώνης. Αυτό προς παροχή διεθνών υπηρεσιών. Να καταστούμε, άρα, Dubaiή Λουξεμβούργο ή Monacoτου Αιγαίου.

ΕΣΤΙΑ