ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΗΛΙΘΙΟΙ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Το πολιτικό θέατρο έχει όρια. Μπορεί να τα σεβαστεί ο τσαμπουκαλεμένος γραφικός ή θα... στρίψει δια των εκλογών?

Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΚΑΨΗ

Στο ίδιο έργο θεατές για τρίτη φορά. Αδιόρθωτοι. Με τα ίδια επιχειρήματα, τις ίδιες αντιδράσεις, την ίδια αβεβαιότητα για την τύχη της χώρας και τους ίδιους πρωταγωνιστές αν και σε διαφορετικούς ρόλους.  

Τώρα η πίεση είναι στον κ. Τσίπρα. Ο οποίος ακριβώς όπως και ο Γ. Παπανδρέου το 2010 υποστηρίζει ότι αναγκάστηκε να αποδεχθεί μια «επώδυνη» συμφωνία για να αποφύγει την άτακτη χρεοκοπία. Κι ακριβώς όπως ο κ. Παπανδρέου, αλλά και ο κ. Σαμαράς αργότερα, βλέπει τους βουλευτές του να ξεσηκώνονται και το κόμμα του να διασπάται.  

Εδώ οι ομοιότητες τελειώνουν.

 

Αντίθετα από τους προκατόχους του ο πρωθυπουργός δεν επιδιώκει τη συναίνεση και δεν υιοθετεί το Μνημόνιο ούτε καν τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Ο κ. Τσίπρας επιτέθηκε με βιαιότητα στο «παλιό πολιτικό σύστημα» υποστηρίζοντας ότι το τρίτο Μνημόνιο δεν αποτελεί ούτε επιστροφή ούτε δικαίωσή του. Και αποκήρυξε το Μνημόνιο, στο οποίο είπε δεν πιστεύει, καθώς αποτελεί αποτέλεσμα «εκβιασμού».

 

Η στάση του κ. Τσίπρα είναι εύκολα κατανοητή. Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ έχει τρεις αλληλοσυγκρουόμενους στόχους: 

Πρώτον να διαχειριστεί την οικονομία και να ολοκληρώσει τη συμφωνία για το τρίτο Μνημόνιο που θα αποτρέψει τον κίνδυνο του Grexit. 

Δεύτερον να πραγματοποιήσει στροφή στον ρεαλισμό με τις μικρό­τερες δυνατές απώλειες στους πολίτες που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ και νιώθουν προδομένοι. 

Τρίτον να αποκρούσει την επίθεση Λαφαζάνη. 

Και οι τρεις είναι εξαιρετικά δύσκολοι στόχοι.

Ο κ. Λαφαζάνης έφτασε στο παρά ένα ενός πολιτικού πραξικοπήματος που θα έβγαζε οριστικά τη χώρα από την Ευρώπη. Ιδίως αν έβαζε χέρι, όπως σχεδίαζε, στα υποτιθέμενα 22 δισεκατομμύρια της Ευρωπαϊκής Τράπεζας. Δεν θα τα παρατήσει. Αντιθέτως ελπίζει ότι θα συνεχίσει να εισπράττει δυσαρεστημένους βουλευτές όσο η κυβέρνηση θα επιμένει μνημονιακά και μάλιστα με τις ψήφους της αντιπολίτευσης. Αυτός είναι ο λόγος που δεν θέλει σε καμία περίπτωση ούτε να αποχωρήσει από τον ΣΥΡΙΖΑ ούτε να αμφισβητήσει τη σταθερότητα της κυβέρνησης.

 

Για να τον αντιμετωπίσει ο κ. Τσίπρας χρειάζεται το συντομότερο δυνατόν εκλογές με λίστα.  

Κάτι τέτοιο ωστόσο δεν είναι εφικτό έως ότου σταθεροποιηθεί η οικονομία. Ετσι ο κ. Τσίπρας επιχειρεί να κρατήσει το κόμμα και τους οπαδούς του με το όπλο παρά πόδα, επιτιθέμενος στο «παλιό πολιτικό σύστημα». Θα πρέπει να θεωρούμε βέβαιο ότι στο αμέσως προσεχές διάστημα, και με τις ψήφους του κ. Λαφαζάνη θα αναζητήσει πρωτοβουλίες που θα συντηρούν το πολεμικό κλίμα στις σχέσεις του με την αντιπολίτευση και το εγχώριο «κατεστημένο».

 

Θα είναι φυσικά οξύμωρο από τη μία πλευρά να στηρίζεται στις ψήφους της αντιπολίτευσης και από την άλλη να περνά νομοθετήματα που θα τη στοχοποιούν με την ψήφο των ίδιων του των ανταρτών.  

Ο κ. Μεϊμαράκης προειδοποίησε ότι δεν πρόκειται να αποδεχθεί μια τέτοια κατάσταση. Ομως στην πραγματικότητα δεν έχει πολλές επιλογές. Γιατί βέβαια θα είναι αυτοκτονικό για τη Νέα Δημοκρατία αλλά και τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης να καταψηφίσουν μέτρα που σχετίζονται με την επίτευξη της συμφωνίας στη διάσκεψη κορυφής βάζοντας υπό αμφισβήτηση τη θέση της χώρας στην Ευρωζώνη.

 

Ετσι ο κρίσιμος άγνωστος για τον κ. Τσίπρα είναι η συμφωνία με την Ευρώπη.  

Μπροστά του έχει μια ακόμα δύσκολη ψηφοφορία για το δεύτερο πακέτο των προαπαιτούμενων. Οι αλλαγές στον Αστικό Κώδικα είναι βέβαιο ότι θα κοστίσουν πολιτικά και ίσως και μερικούς ακόμα βουλευτές. Στη συνέχεια θα πρέπει να ανέβει τον Γολγοθά του και να προχωρήσει στην κυρίως διαπραγμάτευση για το τρίτο Μνημόνιο. 

Είναι εφικτό; 

Από τη συμφωνία της περασμένης Δευτέρας η Γερμανία έχει βγει πληγωμένη καθώς στην παγκόσμια κοινή γνώμη φάνηκε να είναι ο «νταής» που ταπείνωσε μια μικρή χώρα κι έναν δημοκρατικά εκλεγμένο πρωθυπουργό. Ετσι όσο έχει, για τους δικούς του φυσικά λόγους, τη στήριξη του «Ολαντρέου», ο κ. Τσίπρας μπορεί να ελπίζει σε θετική κατάληξη. Αλλά βέβαια αυτό σημαίνει ότι στο εξής θα πρέπει να προσέχει τα λόγια του και να παίζει με τους κανόνες. Αν θέσει ξανά υπό αμφισβήτηση την αξιοπιστία του, δεν θα έχει την παραμικρή ελπίδα.

 

Απλό;  

Οχι τόσο: 

 «Υπεύθυνος» στο εξωτερικό και «επαναστάτης» στο εσωτερικό δεν είναι πάντα συμβατά.  

Το πολιτικό θέατρο έχει όρια. Ιδίως όταν φτάνει η ώρα της ψηφοφορίας ή της υλοποίησης των μέτρων και μάλιστα με τα κλιμάκια της τρόικας στην Αθήνα. Ετσι στην πρώτη ευκαιρία ο κ. Τσίπρας θα αναζητήσει φυγή διά των εκλογών ελπίζοντας σε μια νέα πλειοψηφία. 

Αυτήν την πλειοψηφία θα κληθούμε να αποφασίσουμε τους προσεχείς μήνες. Μέχρι σήμερα έχουμε αλλάξει τέσσερις πρωθυπουργούς και καταλήγουμε στο ίδιο αδιέξοδο. Ισως γιατί χρειαζόταν να δοκιμάσουμε όλες τις συνταγές για να καταλάβουμε ότι η λύση είναι μία.  

Την έχουν ακολου­θήσει με πολύ μεγαλύτερη επιτυχία η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Κύπρος.