Είναι απορίας άξιο το γιατί η ελληνική κοινωνία που είναι από αιώνες
μαθημένη στην αναρχία και την αντίσταση (και όχι στη συλλογική δράση)
αντιδρά τόσο παθητικά σε όσα δεινά της έρχονται.
Κλείνει τα μάτια στην
αλήθεια. Αποκρούει τον ορθολογισμό. Ψηφίζει «όνειρα» μακράν της
πραγματικότητας. Δεν εμπιστεύεται κανέναν. Παρατηρεί παθητικά τις
ατελείωτες ορδές απελπισμένων Ασιατών και Αφρικάνων να την κατακλύζουν.
Και περιμένει τη λύση από τους ξένους!....
Φταίνε οι ανίκανοι και φαύλοι ηγέτες της που ποτέ δεν της είπαν την
αλήθεια και που αρνούνται να συνεργαστούν για το καλό του τόπου;
Φταίει η
αποφυγή αναδοχής ευθυνών (για όλα φταίνε οι άλλοι);
Φταίνε οι δήθεν
«δημοκρατικοί» ταγοί της που της προσφέρουν το πιό αυταρχικό παράδειγμα;
Φταίνε αυτοί που διέλυσαν την Παιδεία χωρίς να έχουν κάτι αξιόλογο να
αντιπροτείνουν;
Φταίει ότι οι όροι Πατρίδα και Πατριώτης είναι σχεδόν
εξαφανισμένοι από τα σχολικά βιβλία και την καθημερινότητα και
οδηγήθηκαν, από «προοδευτικούς» και μη, να σημαίνουν φασισμό αντί για
αγάπη και σεβασμό για τον τόπο;
Φταίνε οι πακτωλοί χρήματος που έπεσαν
στη χώρα τα τελευταία 35 χρόνια σε ένα πληθυσμό για αιώνες φτωχό,
πεινασμένο και μέχρι πρόσφατα ανεκπαίδευτο και τον οδήγησαν στη
«βουταρία»;
Μήπως όμως τελικά αυτό που φταίει είναι η έλλειψη Αυτοπροσδιορισμού,
Οράματος, Αξιών, Παραδείγματος, Διαλόγου, Συνεργασίας, Καλλιέργειας;
Ποιοί πραγματικά είμαστε; Πώς συμπεριφερόμαστε; Τί θέλουμε; Τι μπορούμε;
Με ποιούς θέλουμε να είμαστε περισσότερο και με ποιούς όρους;
Επί έξι
κρίσιμα χρόνια τώρα ασχολούμαστε με την «επόμενη δόση του δανείου» και
με κανένα σοβαρό θέμα...
Και έτσι κυριαρχούν η ανασφάλεια, το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» και η
συλλογική αδράνεια.
Και η χώρα βυθίζεται χωρίς δικό της σωσίβιο, που το
περιμένει και πάλι από τους άλλους, τους οποίους και ενοχοποιούμε
συνεχώς για τη δική μας ανεπάρκεια και αδιαφορία.
Ο καθρέφτης της
αλήθειας είναι πολύ σκληρός και γι’ αυτό φροντίσαμε να τον σπάσουμε.
Οδεύουμε λοιπόν τελείως απροετοίμαστοι, χωρίς πυξίδα και όραμα, μέσα
σε ένα κόσμο παγκοσμιοποιημένο, ανάστατο, που μεταλλάσσεται τάχιστα και
απρόβλεπτα. Η επιβίωσή μας ως ελληνική κοινωνία είναι αφημένη καθαρά και
μόνο στον παράγοντα τύχη. Που μπορεί κάλλιστα να μη μας ευνοήσει και να
πάψουμε να υπάρχουμε.
Όμως, για άλλη μια φορά η χώρα έχει τη δυνατότητα να «σωθεί» από ένα
νέο «Ναυαρίνο» που της το προσφέρουν και πάλι οι ξένοι. Και, αντί να το
αρπάξουμε, να το βελτιώσουμε και να το αξιοποιήσουμε, κάνουμε τους
«δύσκολους» με ιδεοληπτικούς αφορισμούς και ανόητα τερτίπια και
νταηλίκια. Και πάλι αντίδραση αντί για διάλογο - πρόταση - δράση. Και
πάλι ψέμματα που υποτιμούν το λαό και τους άναυδους εταίρους μας.
Δυστυχώς:
Δεν αγαπάμε αρκετά την πατρίδα μας, δεν έχουμε αυτοσεβασμό
και δεν είμαστε ικανοί ν’ αυτοδιοικηθούμε.
Είθε ο καλός Θεός της Ελλάδος
να βάλει και πάλι το χέρι του, αν δεν μας έχει πια τελείως βαρεθεί..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου