Ο αγαπητός Τίτος Πατρίκιος μου αφηγήθηκε
κάποτε ένα επεισόδιο από την επαναστατική του νεότητα. Ηταν στην πλατεία
Ψυρρή, αρχές του 1945, όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με τον εχθρό. Ο δε
«εχθρός» ήταν άνδρας ευτραφής με βελάδα, γκέτες, ημίψηλο, μπαστούνι και
πούρο. Ο νεαρός τότε ποιητής σοκαρίστηκε από το θέαμα του αδίστακτου
καπιταλιστή, σοκαρίστηκε όμως ακόμη περισσότερο όταν το ίδιο βράδυ, στην
παράνομη σύναξη των συντρόφων, διεπίστωσε πως ο εχθρός με τη βελάδα
ήταν ο καθοδηγητής τους, ντυμένος όμως κανονικός άνθρωπος αυτήν τη φορά.
Επρόκειτο για στέλεχος του ΚΚΕ που του είχαν δώσει εντολή να ντυθεί
απλά, σαν καθημερινός αστός, για να περάσει απαρατήρητος. Και ο άνθρωπος
έκανε ό,τι μπορούσε για να προσεγγίσει τη στερεότυπη εικόνα του «αστού»
που είχε στο μυαλό του, κάτι σαν σκίτσο του Γκέοργκ Γκρος ή σαν τον
κύριο Πούντιλα του Μπρεχτ.
Κρίνοντας από τα σχόλια με τα οποία αντιμετώπισαν οι εκφραστές της λαϊκής ευαισθησίας τις συγκεντρώσεις των «ανάλγητων» ευρωπαϊστών στο Σύνταγμα, η αντίληψη των αγωνιστών για τον εχθρό δεν έχει αλλάξει από το 1944. Μπορεί να μη φοράει βελάδα και ημίψηλο, όμως οι αξίες παραμένουν σταθερές. Μίλησαν για ακριβά ντυσίματα και για ακριβές γόβες που ταλαιπωρήθηκαν στα αλώνια της ταξικής πάλης. Παρέλειψαν να επισημάνουν και τις χρυσές ανταύγειες που φεγγοβολούσαν τα περιδέραια και τα ενώτια καθώς το λιόγερμα έριχνε τις τελευταίες ρανίδες απ’ την ψυχή του ήλιου στα κοσμήματα των καλοταϊσμένων καπιταλιστών που όπως ο διάολος φορούσαν Πράντα. Είναι κρίμα που ευαίσθητες λυρικές φωνές της αριστεράς έχουν αναλάβει κυβερνητικά καθήκοντα και δεν επιδαψιλεύουν τον λυρισμό τους στα γόνιμα εδάφη της λαϊκής ψυχής, εκεί που οι άνθρωποι δεν φορούν βελάδες, αλλά βόσκουν γελάδες.
Περισσότεροι από δέκα χιλιάδες πολίτες συγκεντρώθηκαν προχθές και άλλοι τόσοι την περασμένη Πέμπτη, για να διαδηλώσουν την επιθυμία τους να παραμείνει η χώρα ευρωπαϊκή. Θα μπορούσαν να είναι περισσότεροι, όμως ήσαν αρκετοί για να προκαλέσουν την αμηχανία των δυνάμεων της λαϊκής δημοκρατίας της δραχμής.
Πρώτον, γιατί αμφισβήτησαν από τις εν λόγω λαϊκές δυνάμεις το μονοπώλιο της πλατείας.
Δεύτερον, γιατί, για πρώτη φορά, αυτοί οι πολίτες βγήκαν από την ιδιότυπη κοινωνική παρανομία στην οποία έχουν εξορίσει οι κυβερνώντες την ιδέα της Ευρώπης και όσους τολμούν ακόμη να την υπερασπίζονται σε πείσμα των φορέων του ιού της ελληνικής μοναξιάς.
Ως ειδικός της μνημονιακής προπαγάνδας θα ήμουν πιο ευχαριστημένος αν έβλεπα και πανό που να έλεγαν «Βάστα καημένε Σόιμπλε», «Ζήτω η λιτότητα», «Στα τέσσερα», «Κι άλλο μπόουλινγκ στον Βαρουφάκη» – «μπόουλινγκ» χαρακτήρισε ο αμίμητος Μιχελογιαννάκης αυτό που κάνουν οι δανειστές στον υπουργό μας. Θα πρέπει να ανησυχήσουμε όταν αρχίσουν να του κάνουν γκολφ.
Δυστυχώς, δεν υπήρχαν τέτοια συνθήματα – θα είχε πλάκα, αν μη τι άλλο, και ακόμη μεγαλύτερη πλάκα θα είχαν τα σχόλια της κυρίας Κωνσταντοπούλου. Ετσι δεν κινδύνευσε το μονοπώλιο της βλακείας, το λάβαρο της οποίας κράτησε όρθιο ομάδα κουκουλοφόρων που φώναξαν ρυθμικά: «Στον Μελιγαλά έγινε μισή δουλειά», πριν αποχωρήσουν για να πνίξουν τον καημό τους καίγοντας κάναν κάδο απορριμμάτων.
Κρίνοντας από τα σχόλια με τα οποία αντιμετώπισαν οι εκφραστές της λαϊκής ευαισθησίας τις συγκεντρώσεις των «ανάλγητων» ευρωπαϊστών στο Σύνταγμα, η αντίληψη των αγωνιστών για τον εχθρό δεν έχει αλλάξει από το 1944. Μπορεί να μη φοράει βελάδα και ημίψηλο, όμως οι αξίες παραμένουν σταθερές. Μίλησαν για ακριβά ντυσίματα και για ακριβές γόβες που ταλαιπωρήθηκαν στα αλώνια της ταξικής πάλης. Παρέλειψαν να επισημάνουν και τις χρυσές ανταύγειες που φεγγοβολούσαν τα περιδέραια και τα ενώτια καθώς το λιόγερμα έριχνε τις τελευταίες ρανίδες απ’ την ψυχή του ήλιου στα κοσμήματα των καλοταϊσμένων καπιταλιστών που όπως ο διάολος φορούσαν Πράντα. Είναι κρίμα που ευαίσθητες λυρικές φωνές της αριστεράς έχουν αναλάβει κυβερνητικά καθήκοντα και δεν επιδαψιλεύουν τον λυρισμό τους στα γόνιμα εδάφη της λαϊκής ψυχής, εκεί που οι άνθρωποι δεν φορούν βελάδες, αλλά βόσκουν γελάδες.
Περισσότεροι από δέκα χιλιάδες πολίτες συγκεντρώθηκαν προχθές και άλλοι τόσοι την περασμένη Πέμπτη, για να διαδηλώσουν την επιθυμία τους να παραμείνει η χώρα ευρωπαϊκή. Θα μπορούσαν να είναι περισσότεροι, όμως ήσαν αρκετοί για να προκαλέσουν την αμηχανία των δυνάμεων της λαϊκής δημοκρατίας της δραχμής.
Πρώτον, γιατί αμφισβήτησαν από τις εν λόγω λαϊκές δυνάμεις το μονοπώλιο της πλατείας.
Δεύτερον, γιατί, για πρώτη φορά, αυτοί οι πολίτες βγήκαν από την ιδιότυπη κοινωνική παρανομία στην οποία έχουν εξορίσει οι κυβερνώντες την ιδέα της Ευρώπης και όσους τολμούν ακόμη να την υπερασπίζονται σε πείσμα των φορέων του ιού της ελληνικής μοναξιάς.
Ως ειδικός της μνημονιακής προπαγάνδας θα ήμουν πιο ευχαριστημένος αν έβλεπα και πανό που να έλεγαν «Βάστα καημένε Σόιμπλε», «Ζήτω η λιτότητα», «Στα τέσσερα», «Κι άλλο μπόουλινγκ στον Βαρουφάκη» – «μπόουλινγκ» χαρακτήρισε ο αμίμητος Μιχελογιαννάκης αυτό που κάνουν οι δανειστές στον υπουργό μας. Θα πρέπει να ανησυχήσουμε όταν αρχίσουν να του κάνουν γκολφ.
Δυστυχώς, δεν υπήρχαν τέτοια συνθήματα – θα είχε πλάκα, αν μη τι άλλο, και ακόμη μεγαλύτερη πλάκα θα είχαν τα σχόλια της κυρίας Κωνσταντοπούλου. Ετσι δεν κινδύνευσε το μονοπώλιο της βλακείας, το λάβαρο της οποίας κράτησε όρθιο ομάδα κουκουλοφόρων που φώναξαν ρυθμικά: «Στον Μελιγαλά έγινε μισή δουλειά», πριν αποχωρήσουν για να πνίξουν τον καημό τους καίγοντας κάναν κάδο απορριμμάτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου