ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Eχει φτάσει η ώρα για τον τσαμπουκαλεμένο γραφικό

Toυ ΑΛΕΞΗ ΠΑΠΑΧΕΛΑ

Αναρωτιέμαι αν ο πρωθυπουργός και οι περί αυτόν έχουν σκεφθεί ποτέ ότι η τακτική που ακολουθούν απέναντι στους υπόλοιπους διεθνείς ηγέτες και παίκτες είναι λάθος.  

Μπορεί να αποθεώνεται δημοσκοπικά, να αγγίζει πολύ ευαίσθητες χορδές του συλλογικού μας υποσυνείδητου, είναι όμως λάθος.  

Πάρτε για παράδειγμα το άρθρο του κ. Τσίπρα στην εφημερίδα «Λε Μοντ». Δεν κέρδισε ούτε ένα φίλο ή σύμμαχο στο Παρίσι, στις Βρυξέλλες ή οπουδήποτε αλλού. Ηταν στην ουσία ένα άρθρο που είτε έπαιζε το παιχνίδι με τον μουτζούρη (blame game) σε περίπτωση αδιεξόδου είτε απευθυνόταν στο εγχώριο κοινό και μόνο.  

Ο κ. Τσίπρας έχει προσπαθήσει να χτίσει σχέσεις εμπιστοσύνης με ξένους ηγέτες. Εχει καταφέρει να τον ξεχωρίζουν από τον ΣΥΡΙΖΑ και τη συγκυβέρνηση και να θεωρείται λογικός συνομιλητής. Και οι έξω, πολιτικοί είναι και καταλαβαίνουν πώς παίζεται το παιχνίδι. Οταν όμως λες εντελώς άλλα στα τηλεφωνήματά σου απ’ ό,τι στα άρθρα ή τις δηλώσεις σου, αρχίζεις να έχεις μεγάλο πρόβλημα αξιοπιστίας. 

Θα πουν κάποιοι «μα και ο Ανδρέας το έκανε». 

Σωστά, με τρεις βασικές διαφορές: 

Ηταν απόλυτος άρχων στο κόμμα του και δεν το χρησιμοποιούσε ως δικαιολογία για το τι δεν μπορούσε να κάνει. 

Ο Ανδρέας καθάριζε το παιχνίδι την κρίσιμη ώρα. Και επίσης ήξερε να διαβάζει πρόσωπα και συγκυρίες στο διεθνές στερέωμα. 

Ο κ. Τσίπρας έχει βελτιωθεί σε σχέση με ένα ή δύο χρόνια πριν, αλλά ακόμη σαγηνεύεται από ανθρώπους που του πουλάνε τοξικά φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Ακόμη και αν παραδεχθούμε ότι φταίει η απειρία για τους ατυχείς χειρισμούς, είναι εντυπωσιακό ότι δεν έχει δίπλα του συμβούλους για να τον προειδοποιήσουν για το τι αποτελεί κόκκινο πανί στο Βερολίνο, στο Παρίσι ή στην Ουάσιγκτον.

 

Βρισκόμαστε τώρα σε μία πολύ κρίσιμη στιγμή:

  Η πλειονότητα του κατεστημένου στην Ευρώπη, και όχι μόνο στο Βερολίνο, μας έχει ξεγράψει. Δίκαιο, άδικο, έτσι είναι πάντως.

  

Οι κούφιες γεωπολιτικές απειλές έχουν γίνει μπούμερανγκ. Οπως έλεγε χθες η καθηγήτρια της Οξφόρδης Καλυψώ Νικολαΐδη είναι καλύτερα να λένε οι άλλοι «προσοχή η Ελλάδα μπορεί να διαλυθεί», παρά να το επικαλείσαι ο ίδιος ως επιχείρημα. 

Οι προσωπικές σχέσεις εμπιστοσύνης χτίζονται με τον καιρό και αποδίδουν. Λίγες εβδομάδες διαπραγμάτευσης υπό τον κ. Χουλιαράκη έκαναν τεράστια διαφορά, παρά την επίμονη προσπάθεια υπονόμευσης από το επίσημο οικονομικό επιτελείο.

 

Ο τσαμπουκάς πουλάει μέσα, αλλά καταστρέφει έξω. Και στο τέλος κάθε διαπραγματευτικό επεισόδιο έχει κάποια κατάληξη από την οποία κρίνεται η αξιοπιστία της χώρας και του ηγέτη της. 

Τώρα έχει φτάσει η ώρα για τον κ. Τσίπρα να αποδείξει ότι μπορεί, πρώτον, να πετύχει μία καλή συμφωνία και, δεύτερον, να την περάσει από τις δικές του συμπληγάδες και να την υλοποιήσει.