ΚΟΙΝΩΝΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Στις πόσες… λαοσυνάξεις μένουμε Ευρώπη;

Toυ ΘΑΝΟΥ ΤΖΗΜΕΡΟΥ

Οι συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα ήταν μεγαλειώδεις. Και σε μέγεθος και σε εντυπώσεις και σε πολιτισμό. Και στα ελληνικά και στα διεθνή ΜΜΕ. Κατάλαβαν οι «ξένοι» ότι η Ελλάδα δεν είναι μια χώρα πολιτικής παράνοιας και χυδαίου αμοραλισμού.  

Μετά, όμως, τι; Ακόμα ένα Σύνταγμα, ή και Λευκός Πύργος; Και μετά;  

Στις πόσες… λαοσυνάξεις μένουμε Ευρώπη;  

Και κυρίως: πώς προσλαμβάνει ο καθένας από τους συμμετέχοντες στο «Μένουμε Ευρώπη» το πλαίσιο αυτής της παραμονής; Πώς μετατρέπεται η επικοινωνιακή δύναμης σε πολιτική; Τελικό ζητούμενο, η ενιαία πολιτική εκπροσώπηση, ή κάνω λάθος;

Για να αποκτήσει πολιτική οντότητα μια πηγαία αλλά «χύμα» εκδήλωση, χρειάζονται συγκεκριμένα βήματα τα οποία μέχρι σήμερα ο «χώρος» αποδείχθηκε απρόθυμος, αβέβαιος, ανέτοιμος, ανώριμος, ανίκανος (διαλέξτε όποιο επίθετο θέλετε) να κάνει. 

Πρώτο και ουσιαστικότερο, η συμφωνία σε συγκεκριμένα προτάγματα. Για να μείνουμε Ευρώπη, πρέπει να φτιάξουμε επιτέλους ένα Ευρωπαϊκό Κράτος, μια σύγχρονη και σοβαρή Δημόσια Διοίκηση. Δεν μένουμε Ευρώπη, αν απλώς πάρουμε μια παράταση στη συμφωνία και μερικά δισ. για τα… τρέχοντα έξοδα. Θα φύγουμε λίγο αργότερα.  

Δεν είναι λύση αυτό. Θα μείνουμε Ευρώπη αν κάνουμε τώρα τις αναγκαίες και οδυνηρές μεταρρυθμίσεις. Είναι πολλές μαζί και πρέπει να γίνουν όλες, διότι αν γίνει μόνο ένα μικρό ποσοστό, τα αποτελέσματα θα είναι χειρότερα. Πρέπει σε ένα αναπτυξιακό πολυνομοσχέδιο να ψηφιστούν όλα: και μείωση φορολογικών συντελεστών και κατάργηση ΕΝΦΙΑ και απλοποίηση της νομοθεσίας και απελευθέρωση της αγοράς και κατάργηση των κλειστών ή προστατευμένων επαγγελμάτων και αλλαγή του συστήματος των αδειοδοτήσεων και κατάργηση των φόρων υπέρ τρίτων και εισαγωγή της πληροφορικής παντού στο Δημόσιο και αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου και κλείσιμο των αντιπαραγωγικών δημόσιων οργανισμών και επιτάχυνση στην απόδοση της Δικαιοσύνης και αναμόρφωση του ασφαλιστικού. Άντε, να μη είναι ένα νομοσχέδιο, αλλά τρία: Δικαιοσύνη, Ασφαλιστικό, Δημόσια Διοίκηση. Πρέπει όμως να ψηφιστούν μέσα σε έναν μήνα και, κυρίως, να εφαρμοστούν! Και, ναι, η αναμόρφωση του Δημοσίου σημαίνει τέλος στις αργομισθίες των κομματικών στρατών δηλαδή απολύσεις, οριστικές και αμετάκλητες, αρχής γενομένης από τους διορισμένους σε προσωποπαγείς θέσεις υπαλλήλους της Βουλής και τέλος, επίσης, στις πρόωρες συντάξεις. Σημαίνει όμως και λιγότερες δημόσιες δαπάνες, λιγότερη φορολογία, περισσότερες επενδύσεις, περισσότερα λεφτά και πάρα πολλές ευκαιρίες για να βρουν δουλειά οι άνεργοι – παλιοί και καινούργιοι - σε μια οικονομία που θα αναπτύσσεται αλματωδώς. 

Σε έναν τέτοιο φορέα η «Δημιουργία, ξανά!» συμμετέχει. 

Συμμετέχει η ΝΔ του ΕΝΦΙΑ και της ακύρωσης την τελευταία στιγμή, δια χειρός Γιακουμάτου, της προαιρετικής εγγραφής στα Επιμελητήρια; Ξέρω ότι συμμετέχει ιδεολογικά η φιλελεύθερη πτέρυγα της ΝΔ, αλλά όσο κουβαλάει στις… πτέρυγές της τα βαρίδια των εθνικολαϊκιστών πώς θα ξεκολλήσει από το έδαφος; 

Συμμετέχει το Ποτάμι τού «ναι στις καθαρίστριες, όχι στον Κατρούγκαλο»;  

Συμμετέχει το ΠΑΣΟΚ τού «αναζητώντας τον χαμένο σοσιαλισμό;» 

Συμμετέχει η ΔΗΜΑΡ τού «παρών»;

Ήρθε ο καιρός να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις, φιλοευρωπαίε μου. Διότι αν η εναλλακτική της φοροκαταιγίδας που ετοιμάζονται να φέρουν οι «ανήλικοι» από τις Βρυξέλλες είναι η φοροκαταιγίδα που έφερε η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ λυπάμαι που θα σε απογοητεύσω, αλλά χίλιες φορές ΣΥΡΙΖΑ.  

Με την απύθμενη ανοησία και την κωμική ανικανότητά του, ο θίασος των παρανοϊκών που υποδύεται την κυβέρνηση προσέφερε δύο ανεκτίμητες υπηρεσίες στον τόπο. 

Πρώτον κατέδειξε το ουτοπικό των φαντασιώσεων του αριστερισμού. (Αν δεν γελοιοποιούνταν όλο αυτό το ασκέρι του υπαρκτού σουρεαλισμού, η χώρα θα υπέφερε από την αριστερίστικη ρητορεία για μερικούς αιώνες ακόμα. Αν δεν καταλάβαιναν οι “πελάτες" ότι τα λεφτά δεν έρχονται όταν κατεβαίνεις στους δρόμους για να τα διεκδικήσεις, θα ζούσαμε για πολλά χρόνια ακόμα με το κέντρο της Αθήνας να κλείνει κάθε 3 ώρες και την οικονομία σε ομηρία. Όσο ξεφτιλίζεται η πρώτη φορά αριστερά, όσες περισσότερες κωλοτούμπες κάνει, τόσο μεγαλύτερο μέρος των εξαπατημένων ψηφοφόρων της προσεδαφίζεται στον πραγματικό κόσμο.) 

Δεύτερον, επιτάχυνε μια αργή και βασανιστική πορεία θανάτου που ο Σαμαράς βάφτισε success story. Ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει αυτό το καλοκαίρι. Μετά τη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ, που θα συμβεί ούτως ή άλλως, η χώρα θα είναι διαφορετική – τουλάχιστον σε αυτογνωσία. Οι πολιτικές δυνάμεις θα είναι;

Ακούσαμε από τη ΝΔ προσκλητήριο συσστράτευσης. Αλλά δεν ακούσαμε ούτε τον εχθρό, ούτε τη στρατηγική. 

Όχι, εχθρός δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε οι πολίτες που εξαπάτησε. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια, πεθαμένη ήδη, πολιτική φούσκα που διογκώθηκε στο κενό που δημιούργησε η απουσία σοβαρού αστικού κόμματος. Εχθρός είναι ο κρατισμός, η πελατειακή νοοτροπία και ο λαϊκισμός τον οποίο και ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ υπηρέτησαν και εξακολουθούν να υπηρετούν. Και τον οποίο, λυπάμαι που το λέω, υπηρετεί με μια μεταμοντέρνα εκδοχή το Ποτάμι, το οποίο θεωρητικά είναι υπέρ του εκσυγχρονισμού, αλλά κάθε φορά που η κουβέντα φτάνει στην ταμπακιέρα, βάζει μπροστα την γεννήτρια δηλώσεων του μπάρμπα-Φώτη κι ακούμε απίθανες απόψεις όπως αυτή με τις καθαρίστριες ή την άλλη, ότι δεν έχει πολλούς εργαζόμενους το Δημόσιο, αλλά τους έχει ανορθολογικά κατανεμημένους. Ωραία, λοιπόν, μετατάξτε ορθολογικά τους κηπουρούς του Ευαγγελισμού. Και φέρτε μια πρόταση νόμου που να λέει ότι όλα τα βύσματα της Βουλής, το συγγενολόι των πολιτικών, περνάνε σεμινάριο μετεκπαίδευσης, γίνονται νοσηλευτές και παίρνουν μετάθεση για το «Λαϊκό».

Πόσοι θα κάνουν το επόμενο βήμα από τις «σφυρίχτρες» του Συντάγματος και πόσοι στα δύσκολα, θα συνεχίσουν να σφυρίζουν αδιάφορα; 

Και το πιο δύσκολο: 

Πόσοι θα συντονίσουν τα σφυρίγματά τους; 

Γιατί ο χώρος πάσχει και από ένα άλλο σύνδρομο: η δική μου σφυρίχτρα είναι καλύτερη από την δική σου. Και στην χειρότερη εκδοχή του: μόνο εγώ θα σφυρίζω γιατί εγώ πρωτοσφύριξα!  

Έτσι κάθε μέρα εμφανίζεται και ένα άλλο κόμμα του χώρου, το οποίο διακηρύσσει τα χιλιοειπωμένα και χιλιογραμμένα ως πρωτάκουστα και καλεί όλους τους άλλους σε συμπόρευση. 

Αφού σε ενδιέφερε η συμπόρευση αγαπητέ ευρωπαϊστή – μεταρρυθμιστή, γιατί δεν συμπορεύτηκες με τους ομοϊδεάτες σου τόσα χρόνια τώρα και ζητάς να συμπορευτείς ως ομαδάρχης – κομματάρχης – αποκομματάρχης;  

Ξέρω: γιατί διαφωνούσες στην 7η παράγραφο, 3η υποπαράγραφο, 8η σημείωση. Ενώ στον ΣΥΡΙΖΑ που δεν ξέρει η αριστερά τι ποιεί η άκρα αριστερά, μια χαρά τα βρήκαν όλα τα γκρουπούσκουλα μεταξύ τους και συνασπίστηκαν.

Ανοίγω μια αναγκαία – ποιος ξέρει για πόσα χρόνια ακόμα - παρένθεση: όταν ίδρυσα την «Δημιουργία, ξανά!», στον μεταρρυθμιστικό χώρο προϋπήρχαν η Δράση, η ΔΗΣΥ και η ΦΙΣ. Μπορεί να μην πίστευα στη δυναμική αυτών των σχηματισμών (για διαφορετικούς λόγους για τον καθένα) αλλά ουδέποτε αγνόησα την ύπαρξή τους ή καμώθηκα ότι «πρώτοι εμείς το είπαμε αυτό». Μολονότι το slogan της «Δημιουργίας» ήταν «πολιτική χωρίς πολιτικούς» από την πρώτη στιγμή αποσαφήνισα ότι δεν απορρίπτουμε συλλήβδην όλους όσοι ασχολήθηκαν με την πολιτική στην περίοδο της μεταπολίτευσης και ότι ανάμεσά τους υπήρχαν υγιείς δυνάμεις, που προσπάθησαν και κατάφεραν, τις οποίες πολλές φορές μνημόνευσα επώνυμα. Μάνος, Ανδριανόπουλος, Δούκας, Ραγκούσης, Διαμαντοπούλου, Μπένος, Παπαδόπουλος, Χαραλαμπίδης, Γιαννίτσης, Γιαννάκου, Παπαγιαννάκης και αρκετοί άλλοι, λιγότερο γνωστοί, ήταν πολιτικοί από όλο το πολιτικό φάσμα που είχαν διαχωρίσει τη θέση τους και με λόγια και με έργα. Και τον Ιούνιο του ’12 ο «χώρος» κατέβηκε στις εκλογές ενωμένος. Το να ναρκισσεύεσαι ότι μόνο εσύ σκέφτεσαι και μιλάς μεταρρυθμιστικά δεν είναι μόνο ανιστόρητο, είναι ανήθικο, είναι μικρόψυχο, είναι γελοίο. Κλείνει η παρένθεση.

Θα επαναλάβω λοιπόν, κι όποιος θέλει ακούει: ο μόνος τρόπος για να μείνουμε Ευρώπη είναι οι κινητοποιήσεις να αποκτήσουν κοινή πολιτική στόχευση. 

Πρώτο βήμα: κοινή διακήρυξη αρχών και προταγμάτων. Θα υπογραφεί από όλες τις «σφυρίχτρες» που θα δεσμευθούν να την εφαρμόσουν χωρίς να υπολογίζουν πολιτικό κόστος.  

Δεύτερο βήμα: κοινό συνέδριο όπου θα εκλεγούν όργανα και προεδρείο. 

Τρίτο βήμα: implementation, implementation, implementation που θα ’λεγε και η Κριστίν.

Έτσι θα μείνουμε Ευρώπη. Αλλιώς πολύ φοβάμαι ότι θα συνεχίσουμε να μένουμε Σύνταγμα.