ΚΟΙΝΩΝΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ο εκμαυλισμός των Ελλήνων…

Της ΜΑΡΙΑΝΑΣ ΠΥΡΓΙΩΤΗ

«ΠΩΣ ΝΑ ΕΚΜΑΥΛΙΣΕΤΕ ένα έθνος μέσω του κράτους». Αυτός θα έπρεπε να είναι ο τίτλος εγχειριδίου που θα περιέγραφε τις μεθόδους των Ελλήνων πολιτικών σε σχέση με τη νοσηρή φιλοδοξία τους να άρχουν -και όχι να υπηρετούν- το λαό εκλεγόμενοι.

Αν ήθελαν πράγματι να «υπηρετούν», δεν θα επιδίωκαν διαχρονικά αυτή την παθογενή σχέση αλληλεξάρτησης ούτε θα δημιουργούσαν αυτόν το φαύλο κύκλο εξαγοράς της ψήφου έναντι παροχών. Παροχών που δεν ανταποκρίνονταν σε ανάγκες αλλά σε επιθυμίες, καταπατούσαν βασικές αρχές, όπως η ισοπολιτεία, η ισονομία, η αξιοκρατία κ.λπ. και κυρίως διέλυσαν την προϋπάρχουσα θέσμιση της κοινωνίας μας εγκαθιδρύοντας ένα νέο μοντέλο -καθεστωτικό εντέλει- κρατικιστικής πατρωνίας.

Εάν αναλογιστεί κανείς ότι από το μεγαλοεπιχειρηματία έως τον κλητήρα και από το συλλογικό αίτημα ως τη μετάθεση του φαντάρου αυτή η πατρωνία εκτείνεται οριζόντια, κάθετα και διαγώνια διαπλεκόμενη σε έναν κολλώδη ιστό, αντιλαμβάνεται το μέγεθος του προβλήματος.

Το κρατικό χρήμα, λιγοστό πριν από την ένταξη της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ και τα θηριώδη «πακέτα» που ακολούθησαν, σε ελάχιστες περιόδους κατευθύνθηκε σωστά και επενδύθηκε χρηστά προς το συμφέρον του συνόλου και όχι προς το εκάστοτε συμφέρον πολλών μικρότερων ομάδων «πιο ίσων από τις άλλες». Το ίδιο κρατικό χρήμα, ενισχυμένο πλέον από τα κοινοτικά κονδύλια, δημιούργησε έναν τερατώδη λαβύρινθο στον οποίο «χάθηκαν» δισεκατομμύρια ευρώ, δημιουργώντας ένα πρόσκαιρο άναρχο τοπίο ευμάρειας με μοναδική διασύνδεση, άρα λειτουργικότητα, τη ρηχή ανακύκλωση πλούτου μεταξύ ημών και ημών.

Παράλληλα, θάφτηκε κάτω από τόνους γραφειοκρατικών σκουπιδιών, λυμάτων διαφθοράς της δημόσιας διοίκησης και χρυσοφόρου εύκολου χρήματος η παραγωγική ιδιωτική οικονομία με όλα τα χαρακτηριστικά που κάποτε είχε και έχει εάν δει κανείς τι συμβαίνει σε άλλες χώρες: τη δημιουργικότητα, την ευελιξία, την καινοτομία, την ανταγωνιστικότητα, την ανάληψη ρίσκου, την επένδυση και σε κεφάλαιο και σε προσπάθεια, την εφευρετικότητα, τη διασύνδεση της γνώσης με την παραγωγικότητα, την οραματική προσέγγιση, το δαιμόνιο της φυλής…

Και οι πολιτικοί χαίρονταν, διότι εκλέγονταν και επανεκλέγονταν, κυβερνούσαν και ξανακυβερνούσαν, σκορπώντας ψίχουλα ή ράβδους χρυσού, απλόχερα πολλές φορές και με το αζημίωτο.

Τώρα οι πολίτες, εκμαυλισμένοι όχι διότι «μαζί τα φάγαμε» αλλά διότι «έτσι ξέρουμε να ζούμε», ζητούν αγανακτισμένα και απελπισμένα από το κράτος-πατρώνο να κάνει κάτι. 


Τι να κάνει; 


Να τους δώσει πίσω τη ζωή που έχασαν λόγω οικονομικής κρίσης… 
  

Οι παππούδες και οι πατεράδες μας, που έχασαν τουλάχιστον δυο-τρεις φορές τα πάντα, ακόμη και τη ζωή τους, θα αναγεννιούνταν από τις στάχτες τους με το ένστικτο της επιβίωσης και το πολυμήχανο DNA του Οδυσσέα. Αλλά αυτό ακριβώς κατέστρεψε το «κράτος» των ολίγιστων πολιτικών. Την προσωπικότητα αυτού του έθνους…