ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ στην ΣΟΒΙΕΤΟΛΑΓΝΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Φόροι υπερ πελατών-κηφήνων

Toυ ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ

Δ​​ύο εκδοχές είδε ο πρωθυπουργός στην άρνηση των θεσμών να δεχθούν τις προτάσεις της κυβέρνησης για υπερφορολόγηση των πάντων, έτσι ώστε να καλυφθεί και το δημοσιονομικό κενό της πεντάμηνης καθυστέρησης (συν την προηγούμενη επτάμηνη καθυστέρηση του κ. Αντώνη Σαμαρά) να λάβει μέτρα. 

«H στάση αυτή», έγραψε στο Τwitter ο κ. Αλέξης Τσίπρας, «δύο ενδεχόμενα μπορεί να κρύβει. Είτε δεν θέλουν συμφωνία είτε εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα στην Ελλάδα».
 

Υπάρχει όμως κι ένα τρίτο ενδεχόμενο. 

Μπορεί η Κριστίν Λαγκάρντ να πίστεψε τον υπουργό του που έλεγε σε όλους τους τόνους ότι «η Ελλάδα δεν θέλει τη δόση». Ή πάλι μπορεί να μην πίστεψε τα άλλα που έλεγε -πάλι ο κ. Γιάνης Βαρουφάκης- ότι «οι Ελληνες δεν θέλουν ούτε λεφτά ούτε δουλειές, αλλά αξιοπρέπεια». 

Καθένας που κατανοεί στοιχειώδη οικονομικά (και όχι τα «ουάου» του υπουργού Οικονομικών) γνωρίζει ότι όταν υπερφορολογείς την εργασία και τις επιχειρήσεις, οι Ελληνες πραγματικά θα ξεμείνουν με την αξιοπρέπεια στο χέρι. Δεν θα έχουν ούτε λεφτά ούτε δουλειές.
Υπάρχει κι ένα τέταρτο πιο σοβαρό ενδεχόμενο. Μπορεί οι θεσμοί να σκέφτηκαν λογικά: 

Είναι δυνατόν μια χώρα να βγει από την ύφεση όταν αυξάνει τις υψηλότατες ασφαλιστικές εισφορές εργαζομένων και εργοδοτών, ώστε ο κ. Δημήτρης Στρατούλης να συνταξιοδοτεί χιλιάδες πενηντάρηδες;  

Μπορεί να προχωρήσει μια οικονομία όταν βαφτίζει πλούσιους όσους παίρνουν 30.000 ευρώ μεικτά τον χρόνο για να τους υπερφορολογήσει και να κάνει ο κ. Γιώργος Κατρούγκαλος το δικό του πελατειακό κομμάτι, ανακοινώνοντας 12.000 προσλήψεις στο Δημόσιο; 

Μπορεί να πάει μπροστά μια χώρα όταν γδέρνει τους παραγωγούς για να αυξήσει συνταξιούχους;
Υπάρχει η φριχτή υποψία ότι οι θεσμοί κοιτούν τους αριθμούς, την ώρα που ο κ. Στρατούλης κοιτά τους πενηντάρηδες που τον ψηφίζουν. Από τους αριθμούς λοιπόν προκύπτει ότι:

Το μέσο μεικτό εισόδημα των εργαζομένων είναι 1.037 ευρώ, ενώ των συντάξεων γήρατος 960 ευρώ. Ακόμη καλύτερες είναι οι συντάξεις των μεσήλικων αφού οι 56-60 χρόνων παίρνουν περισσότερα από τους εργαζομένους, δηλαδή 1.072 ευρώ. Οι 61-65 ετών ακόμη περισσότερα: 1.121 ευρώ κατά μέσο όρο (ΗΔΙΚΑ, Μάρτιος 2015). Να σημειώσουμε εδώ ότι το 40% των εργαζομένων αμείβεται με λιγότερα από 750 ευρώ μεικτά (Καθημερινή 27.7.2014)
Μη μιλήσουμε για τους ανέργους που μόνο το 10% αυτών παίρνει για λίγο ένα φιλοδώρημα των 360 ευρώ...
Σ’ αυτό το επιβαρυμένο για την παραγωγή καθεστώς η κυβέρνηση βάζει περισσότερους φόρους και ζητάει περισσότερες εισφορές για να μην καταργήσει τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις. 

Με δυο λόγια, όπως έγραψε σε μια εξαιρετική τριλογία άρθρων για το ασφαλιστικό ο κ. Μάνος Ματσαγγάνης, η κυβέρνηση, όπως και η προηγούμενη, επιχειρεί να επιστρέψουμε «σε ένα σύστημα που αναδιανέμει πόρους και δικαιώματα, αλλά σε λάθος κατεύθυνση: από τους αδύναμους στους ισχυρούς... Οι κανόνες του ευνοούν τα υψηλότερα εισοδήματα σε βάρος των χαμηλών, τους ελεύθερους επαγγελματίες και τους αγρότες σε βάρος των μισθωτών, τους εργαζομένους στο Δημόσιο και στις ΔΕΚΟ σε βάρος εκείνων του ιδιωτικού τομέα... όσους πλησιάζουν στη συνταξιοδότηση σε βάρος των νέων ασφαλισμένων» («Η κυβέρνηση δίνει μάχη κατά των φτωχών, των νέων και των ανέργων», Athens Voice 12.6.2015).