Προσπαθώ να θυμηθώ παραδείγματα.
Οι Γερμανοί μετά τον Β' Παγκόσμιο
και τις ναζιστικές θηριωδίες. Οι Βρετανοί για πτυχές του αποικιοκρατικού
τους παρελθόντος. Οι Γάλλοι για τον πόλεμο στην Αλγερία. Με επίσημες
διακηρύξεις και ενέργειες οι λαοί εξέφρασαν έμπρακτα «μετάνοια» για το
παρελθόν και «αίτηση συγνώμης» από την παγκόσμια κοινή γνώμη. Σε όλες
τις περιπτώσεις, μετάνοια και συγνώμη οδήγησαν σε μια παγκόσμια
κοινότητα, όπου ενώσεις κρατών και παγκόσμιοι, διηπειρωτικοί ή
περιφερειακοί οργανισμοί δημιουργούν πρότυπα συνεργασίας, βασισμένα στην
ελευθερία και τη δημοκρατία.
Υπάρχουν και τα αντίθετα παραδείγματα,
όπως της Τουρκίας, που αρνείται να ζητήσει συγνώμη για τη γενοκτονία των
Αρμενίων. Η άρνηση «μετάνοιας», που οφείλεται στην ιδεοληψία του
εθνικισμού και της θρησκοληψίας, είναι ένας από τους παράγοντες που την
κρατάει εκτός ΕΕ και συχνά σε αναντιστοιχία με τη διεθνή τάξη.
Πώς αποφασίζουν, λοιπόν, οι λαοί και πώς κάνουν μεγάλες εθνικές
επιλογές;
Αν κάποιες επιλογές αποδεικνύονται λάθος, πώς εκφράζουν
μετάνοια και γιατί επανορθώνουν;
Η μετάνοια προϋποθέτει αυτογνωσία και η
επανόρθωση γενναιότητα. Χρειάζεται, συνεπώς, ο λαός να αντιληφθεί όχι
μόνο το κόστος του λάθους, αλλά και το όφελος της επανόρθωσης.
Μία απάντηση είναι η δημοκρατία. Ισως αναγκαία, αλλά όχι ικανή
προϋπόθεση. Δημοκρατικά κατέλαβαν οι ναζί την εξουσία, δημοκρατικές
κυβερνήσεις διέπραξαν εγκλήματα στην Ινδία και την Αλγερία. Για να
λειτουργήσει η δημοκρατία χρειάζονται περιεκτικοί δημοκρατικοί θεσμοί,
που εγγυώνται την εξασφάλιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων και του κράτους
δικαίου...
Η οικονομική κρίση θέτει την Ελλάδα πάλι ενώπιον μίας
μείζονος εθνικής επιλογής.
Η συμμετοχή μας στην Ευρωζώνη ήδη
αμφισβητείται. Το αποτέλεσμα της Τετάρτης 10/6 ήταν η «σαλαμοποίηση» της
αγωνίας και της πορείας προς την καταστροφή. Οι Ευρωπαίοι δεν θέλουν να
φορτωθούν την ευθύνη του Grexit. Μας αφήνουν να ανακαλύψουμε μία νέα
μέθοδο «αυτοκτονίας», τη σταδιακή. «Θα ψηφίζετε κάτι θα σας δίνουμε λίγα
ευρώ». Ετσι, όμως, η πραγματική οικονομία θα είναι πεθαμένη πολύ πριν
καταλήξουμε σε «συμφωνία». Τότε κανείς δεν θα κλάψει για ένα... πτώμα.
Με τρόπο «δημοκρατικό» ο λαός θα κληθεί σύντομα να αποφασίσει:
Αν
«αντέχει» τους κανόνες της ΕΕ.
Τότε θα φανεί αν η επιλογή του 1949
δικαιώνεται ή αν το πολιτισμικό μας επίπεδο άξιζε τον «παράδεισο» που
στερηθήκαμε.
Ισως η Ελλάδα «μετανιώσει», έστω και ύστερα από 70 χρόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου