Ζούμε μια παράνοια. Και δεν εννοούμε μόνο την κυβέρνηση Τσίπρα ή την… κυρία Ζωή. Ο παραλογισμός έγκειται στη σύγκρουση δύο κόσμων με την Ελλάδα να βρίσκεται στη μέση. Παλεύουν τα βουβάλια και την πατάνε τα βατράχια.
Από τη μια στον κόσμο της οικονομίας έχεις τους πολιτικούς. Είναι η Μέρκελ ή ο Ολάντ ή και ο Γιούνκερ. Όλοι αυτοί θέλουν να κρατήσουν την Ελλάδα στο ευρώ διότι αφενός πιστεύουν ότι ένα Grexit θα πλήξει πολιτικά το οικοδόμημα της ΕΕ και δεν θέλουν να χρεωθούν αυτοί τη διάλυσή της. Και δεύτερον γιατί όσες προβλέψεις κι αν κάνεις κανείς δεν μπορεί να διαβεβαιώσει ότι η έξοδος από το ευρώ της Ελλάδας δεν θα δημιουργήσει ντόμινο, δεν θα έχουμε κραχ ανάλογο με εκείνο που συνέβη λόγω Lehman.
Οι πολιτικοί, λοιπόν είναι πιο διαλλακτικοί, ακούνε και τα ελληνικά δίκαια αιτήματα, συμπονάνε τον Τσίπρα για το δύσκολο ρόλο του, του φοράνε και καμιά γραβάτα χάριν αστεϊσμού.
Από την άλλη υπάρχει ο κόσμος των τεχνοκρατών σαν τον Σόιμπλε ή την Λαγκάρντ οι οποίοι έχουν συστήσει ένα ιδιότυπο ανθελληνικό καρτέλ. Κι εκεί που πας να σηκωθείς σου ρίχνουν μια σφαλιάρα και πέφτεις.
Οι οικονομολόγοι βάζουν κάτω τα νούμερα, κοιτάνε αν βγαίνουν, κάνουν σχέδια και οικονομικά μοντέλα. Αδιαφορούν αν μια χώρα θα χρεοκοπήσει κι αυτό αποτελεί ιδεολογική και πολιτική ήττα για την Ευρώπη.
Ανάμεσα στους δύο κόσμους βρίσκεται η Ελλάδα και ειδικά η κυβέρνηση. Η οποία το μόνο που κάνει είναι να ικετεύει για ψίχουλα προκειμένου να βγάλει το μήνα. Η ίδια κυβέρνηση που έλεγε τον Φεβρουάριο ότι δεν έχει ανάγκη τα 7,5 δις ευρώ. Και τώρα;
Μέχρι και… γραβάτα θα του φορέσουν του Τσίπρα, μέχρι και το… μουστάκι θα του κόψουν που λέει και η ταινία.
Όμως, αυτή είναι η κυβέρνηση, τους ξέραμε τους αριστερούς, δεν μας εξέπληξαν. Αυτό που θα πρέπει να μας προβληματίσει είναι τι κάνουμε εμείς οι ίδιοι. Για σκεφτείτε το πιο απλό: Στις δημοσκοπήσεις η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών λέει ότι πρέπει να μείνουμε στο ευρώ πάση θυσία αλλά ουσιαστικά λέει να μείνουμε αλλά χωρίς να αλλάξουμε μυαλό.
Χωρίς να αλλάξουμε νοοτροπία. Στηρίζοντας ένα κρατικοδίαιτο σύστημα μοιράσματος του όποιου χρήματος διαθέτει η χώρα. Ψηφίζοντας ανθρώπους που μας κατέστρεψαν, πρόδωσαν τα ιδανικά μας αλλά που συνεχίζουμε να τους ψηφίζουμε, απλά είναι οι…κλώνοι των παλαιών πολιτικών. Και τον Αντρέα μας θέλουμε, και τον Σημίτη μας και τον Μητσοτάκη μας και τον Αλέξη μας και τον Βαρουφάκη μας.
Δεν έχουμε αλλάξει καθόλου, η κρίση δεν μας προκάλεσε την ανατροπή στον τρόπο που σκεφτόμαστε και λειτουργούμε. Ζούμε στον κόσμο των αντιφάσεων και τα βάζουμε και με τους πολιτικούς και με τους τεχνοκράτες.
Μα κανείς δεν έχει δίκιο, μόνον εμείς;
Μια ακόμη αντίφαση όπως αυτές που καλλιεργεί συστηματικά ο ΣΥΡΙΖΑ τους τελευταίους μήνες.
Και με τους δανειστές και με το λαό.
Και με τον Σόιμπλε και με τον Λαφαζάνη.
Και με την Μέρκελ και με τον Μαδούρο.
Και με τον αστυφύλακα και με τη Ζωή.
Στον κόσμο των αντιφάσεων, που δεν ξέρουμε τι θέλουμε ούτε εμείς, ούτε οι πολιτικοί, ούτε οι οικονομολόγοι καλούμαστε να επιβιώσουμε εντός του ευρώ χωρίς να έχουμε τα φόντα να το κάνουμε.
Είμαστε λαός των αντιφάσεων. Μας αρέσει η τάξη, η σταθερότητα, η σοβαρότητα και ταυτόχρονα γουστάρουμε το μπάχαλο, τα πουκάμισα έξω, τον Τσίπρα που έλεγε «κάνε πίσω Μέρκελ» τώρα να… υποκύπτει στη γοητεία της. Ή μας αρέσει που ο πρωθυπουργός ο οποίος πριν τις ευρωεκλογές έβριζε τον Γιούνκερ τώρα να παίζει μαζί του σαν μαθητούδι του 15μελούς.
Είμαστε αχόρταγοι:
Και τα δανεικά θέλουμε και να μην έχουμε υποχρεώσεις.
Και ένα σύγχρονο κράτος να στήσουμε αλλά και να διορίσουμε από το παράθυρο, να φάμε κανένα επίδομα, να κάνουμε και μια λαμογιά.
Και τον αριστερό προοδευτικό γουστάρουμε και τον ψεκασμένο Πάνο θέλουμε.
Και τα πανεπιστήμια να είναι καλά και να στηρίζουμε τον Μπαλτά που τα διαλύει όλα.
Τέλος, και την πίτα ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο.
Αυτοί είμαστε μέχρι να… αλλάξουμε. Κι αν το κάνουμε τότε θα έχουμε ελπίδα να γυρίσουμε το καράβι και να μη χαθεί η χώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου