Πολλοί κουράστηκαν και το ’κοψαν κιόλας
προς ιδιωτικούς παραδείσους. Στα βιβλία, στα σινεμά, στις μαγειρικές
και στις βεγγέρες, στην κηπουρική, στις συναυλίες, στες ηδονές του «ό,τι
πάρεις ένα τάληρο». Και είναι λοιπόν τόσο κακό, γιατρέ μου, γύρω
τριγύρω να γίνεται της Πομπηίας και συ να ευελπιστείς να σε βρουν μια
μέρα σε ανάρμοστη στάση οι αρχαιολόγοι;
Δοκιμάζω, αλλά δεν μου πετυχαίνει το ρημάδι το
καμασούτρα, γιατί θέλει φαντασία και προπάντων έναν κάποιον ενθουσιασμό.
Κι αν σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και σε πετύχει καμιά συμφωνία στο
ογδονταεννέα λεπτό; Πώς τον πετάς μετά τον άλλον από πάνω σου; Πώς
ξαναγίνεσαι πολίτης;
Στην αντίπερα του συριζαϊκού μπούνκερ, ο υπόλοιπος
πολιτικός κόσμος, ανέμελα μοιραίος, επιβιβάζεται στις φελούκες. Αν τον
σπλαχνιστεί ο δουλέμπορας και δεν του τραβήξει τον πύρο στα μισά της
διαδρομής, έχει καλώς. Θα βγει στη στεριά, θα στύψει το μαγιό του και
μετά θα ψάχνει για κανά vintage βολικό κορίτσι με ρακέτες, να
ξεχαρμανιάσει. Ναυσικάααα, Ναυσικάαα...
- Η Ναυσικά μάς τελείωσε, μεσιέ. Δεδομένων των συνθηκών και
σελαγιζούσης της σελήνης, από δω και μπρος θα έχετε να κάνετε με μένα,
την Κασσάνδρα.
Ξέρετε εσείς κανέναν που να έκανε ποτέ χωριό με
τέτοια τετραπέρατη γυναίκα;
Να γιατί στη νέα μας Οδύσσεια ο ήρωας θα
έχει πολύ διαφορετικό τέλος απ’ αυτό της ομηρικής. Αντί να τεντώσει τη
χορδή θα γυρίσει το τόξο του σε άρπα ξεκούρδιστη και θα συναγελάζεται
ασμένως με τους εθνολαϊκιστές έτσι ώστε να ανοίξει και καμια θέση
εργασίας για τον χορδιστή μουσικών οργάνων που λέγαμε και τις προάλλες.
Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα, είμαστε. Με τη διαφορά ότι η Ζωή, καλό
κορίτσι αλλά κάπως μπρούτο, μπέρδεψε το πιάνο με τη λατέρνα που, όσο να
πεις, το θέλει το συνεχές κουρδισματάκι της.
Προσωπικά δεν έχω την υπομονή, ούτε τη μέση-σίδερο
του Αυλωνίτη να της γυρνάω τη μανιβέλα ολημερίς.
Πέντε χρονάκια στην
τσίτα, έχω πλέον εξοικειωθεί με την όλη φάση.
Δεν ελπίζω τίποτα, δεν
φοβούμαι τίποτα – είμαι πίθηκος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου