EΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Τα δάκρυα της Αριστεράς είναι μόνο για το Δημόσιο

Του ΦΑΗΛΟΥ ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗ

Ιστορικά ξενοδοχεία κλείνουν, δεκάδες μαγαζιά κι επιχειρήσεις κάθε μέρα, που δεν πήραν χαμπάρι από την «πρώτη φορά Αριστερά». Γι' αυτούς δεν έχουν δάκρυα οι επαγγελματίες της «προόδου».

Η ΕΡΤ έγινε ιερό μαυσωλείο, ανακάλυψαν κι ανύπαρκτους νεκρούς. Οι «μαύροι» του ALTER πήγαν άκλαυτοι. Αφού οι φίρμες του βρήκαν δουλειά αλλού, ποιος ασχολήθηκε με την πλέμπα των τεχνικών ή των αφανών στην αίθουσα σύνταξης;  

Κανείς. Διότι μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι δικαιούνται την αλληλεγγύη της βαριάς Αριστεράς ή τίποτε συνδικαλιστές που χαντακώνουν μαξιμαλιστικά τις επιχειρήσεις, μερικές φορές και στην κρυφή λογική «η φτώχεια θα φέρει την οργή κι η οργή την επανάσταση». 

Ποτέ οι συνδικάλες δεν αντιμετώπισαν την ιδιωτική επιχείρηση ως κοινωνικό αγαθό. Τα αφεντικά είναι πάντα εχθροί κι απάνω τούρλα.
Η Αριστερά δεν τα είχε ποτέ καλά με την πραγματικότητα, ούτε στην οικονομία. Το έχουμε πει, όταν οι ιδεοληψίες της συγκρούονται με την πραγματικότητα, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Ενίοτε, όμως, δεν είναι ζήτημα ιδεοληψίας, αλλά κανονικής απάτης:

  Τα φύκια που πούλησαν στον λαό για μεταξωτές κορδέλες, υφαρπάζοντας την ψήφο του, βασίζονται σε ένα κολοσσιαίο, ενσυνείδητο ψεύδος: Πως ό,τι ζούμε είναι ζήτημα εσωτερικής νομοθετικής βούλησης. Με νόμους και Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου (ΠΝΠ) μειώθηκαν μισθοί, συντάξεις και αυξήθηκαν φόροι, με τον ίδιο τρόπο θα έβαζαν τη χώρα στη μηχανή του χρόνου και θα την πήγαιναν, τάχα, ολοταχώς πίσω στο 2008. Αμ δε.
 

Και μάλιστα το έκαναν πιο απλό, πιο πιασάρικο. Θα γινόταν μ' ένα άρθρο, μ' έναν νόμο!

 Οταν το δείτε, θα γίνω αρθρογράφος της «Αυγής» και μέλος της Ρόζας. Κι όλο αυτό απευθύνεται σε κάτι βαθύτερο στο υποσυνείδητο του μέσου πολίτη, στην άρνηση της πραγματικότητας.

Τα βαριά μαύρα σύννεφα πληθαίνουν απέξω. Η σπατάλη όλων αυτών των μηνών με τη «δημιουργική ασάφεια», τη ρητορική στο εσωτερικό με ρητορική Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και το ροκάνισμα του χρόνου, με την εκβιαστική πεποίθηση πως οι έξω φοβούνται την αυτοκτονία μας και τις συνέπειές της στην ευρωζώνη, είναι ένας ακραίος τζόγος. Τώρα οι «παπαδημούληδες» ψελλίζουν για «δύσκολη συμφωνία ή ρήξη και πτώχευση», τώρα αρχίζουν και λένε πως η ρήξη θα είναι ανυπολόγιστη καταστροφή, με μια ισχυρή όμως μειοψηφία να θεωρεί τη σύγκρουση και την έξοδο από την ευρωζώνη επαναστατική Βαλχάλα!

Υπεύθυνα συριζέικα χείλη φλερτάρουν ανεύθυνα με το πιστωτικό γεγονός, ενώ άλλοι, δικοί τους, όχι ο Αδωνις ή κάποιος άλλος από την «επάρατο Δεξιά», κινδυνολογούν, αλλά όταν τα λέει βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ είναι απλά πολιτική γνώμη, όταν τα λέει οποιοσδήποτε της αντιπολίτευσης ή δημοσιογράφος είναι πράκτορας των δανειστών και «τρόικα εσωτερικού».
Ο Καραμανλής είπε την αλήθεια και ζητούσε βασικά πάγωμα μισθών για τρία χρόνια, ιδιωτικοποιήσεις, μεταρρύθμιση στο Ασφαλιστικό και σε άλλους τομείς. Δεν άρεσαν η αλήθεια κι ένα ρεαλιστικό σχέδιο, που μπροστά σε όσα περάσαμε και περνάμε θα έμοιαζε με τρυφερό χάδι. 

Με το πρώτο «λεφτά υπάρχουν» του ανεκδιήγητου ΓΑΠ κωλοβαρέσαμε για μήνες και μετά πέσαμε με τα τέσσερα στο Μνημόνιο και έγινε εγχείρηση στην κοινωνία χωρίς αναισθητικό και με αλυσοπρίονο. 

Με το δεύτερο «λεφτά υπάρχουν» και το έτερο παραμύθι, πως θα ξεφορτωθούμε «μ' ένα άρθρο, ένα νόμο» όλη την πραγματικότητα, όταν όλοι αρχίζουν να βγαίνουν από τα μνημόνια, εμείς συρθήκαμε πίσω σε συζήτηση για χρεοκοπία και ολική έκπτωση της πατρίδας. 

 Τα μόνα που προχωρούν είναι το ξεχαρβάλωμα της παιδείας, η ανασύσταση της αμαρτωλής ΕΡΤ, η επιστροφή ολοταχώς στα «προνόμια» των μπαχαλάκηδων διά του ασύλου, η ασυδοσία των λαθραίων στα σύνορα της χώρας και το τζαμί. Το τελευταίο, με συνευθύνη και της Ν.Δ. Οι πάσες στη Χρυσή Αυγή από το σύνολο του πολιτικού συστήματος συνεχίζονται χαρωπά.

Παράλληλα, οι θεσμικές λειτουργίες του «ναού της Δημοκρατίας», της Βουλής των Ελλήνων, εκφυλίζονται σε θέατρο ποικιλιών, λόγω προσωπικών προβλημάτων χαρακτήρος και φιλόδοξης αμετροέπειας.
 

Πώς μια κοινωνία επιδοτήσεων, δικτατορίας μιας κρατικοδίαιτης «προοδευτικιάς» ψευτοδιανόησης, τζόγου στο Χρηματιστήριο, ντιριντάχτα, ψευτογκλαμουριάς, με πρότυπο ξέκωλα, πορτιέρηδες, τραγουδιάρες, γενικά της ήσσονος κι άκοπης προσπάθειας, θα γινόταν κοινωνία ευθύνης;

Ούτε ο κίνδυνος πισωγυρίσματος στο 1950 δεν άρκεσε. Διότι δεν υπάρχει παράδειγμα ηγεσίας, κι αντίθετα υπάρχει παράδοση αποστροφής στην πραγματικότητα και έφεση στα ματζούνια, που δεν θεραπεύουν τον καρκίνο ούτε μεταρρυθμίζουν επωφελώς το κράτος. Ηθικολογώ και κάνω απλά διαπιστώσεις, θα πουν μερικοί. Ισως. Αλλά αν δεν διαπιστώσεις ορθά, πράττεις και ψηφίζεις λάθος.