Αν το δεις ιστορικά, συμμετέχουμε σε ένα έργο
που θα βλέπουν και οι επόμενες γενιές.
Τώρα θα με ρωτήσετε αν υπάρχουν στιγμές που οι κοινωνίες κοιτάζονται στον καθρέφτη και μετά βγαίνουν μπροστά στα φώτα της ιστορικής μνήμης.
Ήξεραν, ας πούμε, το '40 ότι ποζάρουν στο κάδρο της αιωνιότητας;
Δεν νομίζω. Άλλωστε δεν είναι η κοινή βούληση εκείνη που μας καθοδηγεί. Είναι μάλλον η κοινή μας μοίρα.
Κάπως έτσι, όλοι εμείς που βουτάμε τώρα στις ίδιες λάσπες θα καταταγούμε από τον ιστορικό του μέλλοντος στη γενιά της κρίσης. Και επειδή οι κρίσεις είναι πολλές και θα γίνουν περισσότερες, μπορεί να πάρουμε και αριθμό από δίπλα, σαν έκδοση software.
Για να είμαι ειλικρινής, η υστεροφημία μας με προβληματίζει.
Τι θα αφήσουμε ως γενιά στο μέλλον;
Με ποιο τραγούδι θα μας μοιρολογούν και με ποια έργα θα μας συνδέουν;
Δεν έχουμε έμπνευση. Η αγωνία μας γίνεται μίσος, όχι τέχνη.
Φλυαρώ. Η έννοια του μέλλοντος έχει κοντύνει για μας. Προσέξτε, λοιπόν, τι θέλω να σας πω. Θεωρητικά το ενδεχόμενο χρεοκοπίας, αλλαγής νομίσματος και καταστροφής του κόσμου μας παραμένει ανοιχτό σαν στόμα κροκόδειλου. Πιθανότατα δε, πολλά θα κριθούν τις προσεχείς ημέρες. Κοινώς ζούμε σε μια χώρα που αδυνατεί να βάλει σίγουρο στοίχημα για το άμεσο μέλλον της. Ξέρει κανείς σας πώς θα κάνουμε, ως χώρα, Δεκαπενταύγουστο;
Όχι. Και όμως, γιατί έχω την αίσθηση ότι όλοι είναι τόσο cool και ψύχραιμοι;
Είναι η ιδέα μου ή όντως στεκόμαστε πια απαθείς μπροστά στο δράμα μας;
Το έχουμε αποδεχθεί ή γίναμε κομμάτια του;
Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά νιώθω ότι πλέον κανένας δεν οδύρεται για ανέργους, άστεγους, αυτόχειρες και λιπόθυμα παιδιά.
Κανένας δεν παίρνει τα πόδια του να βγει στο δρόμο να φωνάξει ή να ρωτήσει για το μέλλον της χώρας.
Τι έχει συμβεί και βλέπουμε τα γεγονότα μέσα από ένα ανέκφραστο βλέμμα;
Είναι κούραση ή παραίτηση;
Μήπως γεράσαμε όλοι μαζί ταυτόχρονα και καταλάβαμε τη ματαιότητα των πραγμάτων;
Τι να σας πω, δεν καταλαβαίνω.
Μπορεί να είναι και το ελληνικό καλοκαίρι. Που όταν ανοίγει σε καλεί να τα στείλεις όλα στο διάολο, ξεχνώντας ότι η κόλαση είναι εδώ.
Τώρα θα με ρωτήσετε αν υπάρχουν στιγμές που οι κοινωνίες κοιτάζονται στον καθρέφτη και μετά βγαίνουν μπροστά στα φώτα της ιστορικής μνήμης.
Ήξεραν, ας πούμε, το '40 ότι ποζάρουν στο κάδρο της αιωνιότητας;
Δεν νομίζω. Άλλωστε δεν είναι η κοινή βούληση εκείνη που μας καθοδηγεί. Είναι μάλλον η κοινή μας μοίρα.
Κάπως έτσι, όλοι εμείς που βουτάμε τώρα στις ίδιες λάσπες θα καταταγούμε από τον ιστορικό του μέλλοντος στη γενιά της κρίσης. Και επειδή οι κρίσεις είναι πολλές και θα γίνουν περισσότερες, μπορεί να πάρουμε και αριθμό από δίπλα, σαν έκδοση software.
Για να είμαι ειλικρινής, η υστεροφημία μας με προβληματίζει.
Τι θα αφήσουμε ως γενιά στο μέλλον;
Με ποιο τραγούδι θα μας μοιρολογούν και με ποια έργα θα μας συνδέουν;
Δεν έχουμε έμπνευση. Η αγωνία μας γίνεται μίσος, όχι τέχνη.
Φλυαρώ. Η έννοια του μέλλοντος έχει κοντύνει για μας. Προσέξτε, λοιπόν, τι θέλω να σας πω. Θεωρητικά το ενδεχόμενο χρεοκοπίας, αλλαγής νομίσματος και καταστροφής του κόσμου μας παραμένει ανοιχτό σαν στόμα κροκόδειλου. Πιθανότατα δε, πολλά θα κριθούν τις προσεχείς ημέρες. Κοινώς ζούμε σε μια χώρα που αδυνατεί να βάλει σίγουρο στοίχημα για το άμεσο μέλλον της. Ξέρει κανείς σας πώς θα κάνουμε, ως χώρα, Δεκαπενταύγουστο;
Όχι. Και όμως, γιατί έχω την αίσθηση ότι όλοι είναι τόσο cool και ψύχραιμοι;
Είναι η ιδέα μου ή όντως στεκόμαστε πια απαθείς μπροστά στο δράμα μας;
Το έχουμε αποδεχθεί ή γίναμε κομμάτια του;
Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά νιώθω ότι πλέον κανένας δεν οδύρεται για ανέργους, άστεγους, αυτόχειρες και λιπόθυμα παιδιά.
Κανένας δεν παίρνει τα πόδια του να βγει στο δρόμο να φωνάξει ή να ρωτήσει για το μέλλον της χώρας.
Τι έχει συμβεί και βλέπουμε τα γεγονότα μέσα από ένα ανέκφραστο βλέμμα;
Είναι κούραση ή παραίτηση;
Μήπως γεράσαμε όλοι μαζί ταυτόχρονα και καταλάβαμε τη ματαιότητα των πραγμάτων;
Τι να σας πω, δεν καταλαβαίνω.
Μπορεί να είναι και το ελληνικό καλοκαίρι. Που όταν ανοίγει σε καλεί να τα στείλεις όλα στο διάολο, ξεχνώντας ότι η κόλαση είναι εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου