ΠΑΙΔΕΙΑ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Επίφαση δημοκρατίας

Toυ ΜΙΧΑΛΗ ΜΙΧΑΗΛ

Μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να έχει αφιερώσει όλη του την πρωθυπουργική δραστηριότητα για να βρει μια λύση για τη χρηματοδότηση της χώρας ώστε να μην του σκάσει  στα χέρια, δεν μπορεί αυτό όμως να αποτελέσει άλλοθι στο διαρκές έγκλημα που καθημερινά συντελείται στον χώρο της Παιδείας και μάλιστα όταν υπονομεύεται το δημοκρατικό κεκτημένο της χώρας. Η ομαλότητα που κατακτήθηκε με πολλούς αγώνες στους οποίους πρωταγωνίστησε ως παράταξη η Αριστερά.  

Μετά λοιπόν την κατάργηση του νόμου Διαμαντοπούλου στα ΑΕΙ, ήρθε η ώρα και της Μέσης Εκπαίδευσης.

Ξεκίνησαν οι διαδικασίες που θα ολοκληρωθούν μέχρι τις αρχές Ιουνίου, στις οποίες οι νέοι διευθυντές στη πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση θα εκλέγονται (!!!) από τους καθηγητές που υπηρετούν στο σχολείο που θέλουν να γίνουν προϊστάμενοι(!). Δηλαδή, θα κάνουν προεκλογική εκστρατεία για να πείσουν να τους εκλέξουν εκείνοι που είναι υφιστάμενοί τους και αύριο θα τους κρίνουν. Η τέλεια συναλλαγή στο όνομα της Δημοκρατίας.

Το νέο «χτύπημα» του διδύμου Μπαλτά-Κουράκη, λοιπόν, ροκανίζει απολύτως τη δημοκρατική κατάκτηση από το 1974 και μετά, και η οποία με προβλήματα μεν λειτουργεί μέχρι σήμερα, προκρίνοντας -πρωτοφανές για ένα κόμμα της Αριστεράς- την πελατειακή λογική, τη φαυλότητα και τον λαϊκισμό.

Είναι αυτό αριστερή αντίληψη;  

Είναι το άλλο ήθος και το άλλο ύφος που ξεχωρίζει τη Αριστερά από τη Δεξιά και τη συντήρηση;  

Έχει κάποια σχέση με την πρόοδο που ευαγγελίζεται η Αριστερά; Έχει σχέση με τη δημοκρατική λειτουργία; 

Όχι. Πρόκειται για επίφαση δημοκρατικότητας, η οποία ως γνωστόν είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της ίδιας της Δημοκρατίας, αφού προσεγγίζει το μεγαλύτερο πολιτικό και κοινωνικό δικαίωμα ως πρόσχημα κι όχι ως ουσία. Έτσι αποδυναμώνεται το δημοκρατικό κεκτημένο της Μεταπολίτευσης στο όνομα της επιβολής των «δικών» μας, απαξιώνοντας με τον τρόπο αυτό ικανούς δημόσιους λειτουργούς που κρατούν μετα χιλίων κόπων και βασάνων τη δημόσια εκπαίδευση ακόμη ζωντανή.

Πώς αλλιώς να ερμηνεύσει κάποιος τον εξωφρενικό τρόπο που εφαρμόζουν για την ανάδειξη των νέων διευθυντών στα δημοτικά σχολεία, τους γυμνασιάρχες και τους λυκειάρχες;

Υπάρχει επίσης μία ακόμη παρενέργεια: 

Η επίφαση δημοκρατικότητας που συντελείται διακατέχεται από τις ιδεοληπτικές αντιλήψεις της ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας με αποτέλεσμα να κατασυκοφαντείται κάθε προοδευτική προσέγγιση για την Εκπαίδευση. Οι Μπαλτάς και Κουράκης, δέσμιοι των ιδεολογημάτων τους, υπονομεύουν στο όνομα της Αριστεράς την ίδια την Αριστερά. Στη περίπτωση όμως που «στραβώσουν» τα πράγματα και ο ΣΥΡΙΖΑ πέσει από την κυβέρνηση, η συντηρητική αντίδραση θα είναι τέτοια που για πολλά χρόνια όσοι θα δηλώνουν αριστεροί θα έχουν το άχθος αυτής της επίπλαστης δημοκρατικότητας. 

Δεν ξέρω ωστόσο αν τους ενδιαφέρει ή νοιάζονται μόνο για την αυτοεπιβεβαίωσή τους.