Για ακόμη μία φορά στη ζωή μου είδα τον Μανώλη Γλέζο. Μιλούσε στο
Ευρωκοινοβούλιο για ψάρια. Δεν τον είδα στον ύπνο μου. Τον είδα στην
τηλεόραση. Eλεγε πως έχει ζήσει μια ζωή με τα ψάρια και ξέρει πως το
λαβράκι είναι κανίβαλος.
Αποκομμένη από τα συμφραζόμενα η δήλωσή του
θυμίζει κάπως Νταλί που έλεγε πως δεν του αρέσουν τα μπαρμπούνια γιατί
δεν τρώει κανένα ζώο που αφήνει μούσι.
Υποθέτω όμως ότι θα ήταν παρέμβαση σε κάποια απ’ αυτές τις επιτροπές
που μεταφράζουν τις μεγάλες ιδέες του ευρωπαϊκού πολιτισμού στην αλιεία
της ρέγκας ή, στην περίπτωση, στις διατροφικές συνήθειες της οικογενείας
των Μορονιδών όπου ανήκει και το λαβράκι ή στο ποσοστό ω3 που πρέπει να
περιέχει κάθε λαβράκι για να θεωρείται «ευρωπαϊκό».
Αν έκλεινες τον ήχο ή έβλεπες χωρίς να ξέρεις ελληνικά, θα νόμιζες
ότι ο υπερήλιξ με την πολιά κεφαλή κατήγγελλε κάποιο σοβαρότατο έγκλημα
κατά της ανθρωπότητας. Με τη βραχνή, πλην όμως ορμητική φωνή του,
ξιφουλκούσε εναντίον κάποιου αντιπάλου μάλλον αόρατου αφού στα γύρω
έδρανα οι φυσιογνωμίες έμοιαζαν βυθισμένες στην ωραία πλήξη των
ευρωπαϊκών προδιαγραφών. Είχε το ίδιο ύφος που έχει όταν καταγγέλλει τον
ΣΥΡΙΖΑ ότι βάπτισε το κρέας ψάρι ή ζητάει συγγνώμη από τον λαό γιατί το
κόμμα του αθέτησε τις υποσχέσεις του. Το ύφος του ήρωα παντός καιρού,
μια τέλεια ενσάρκωση του πνεύματος της Αριστεράς.
Αμφιβάλλω αν το πλήθος σκηνοθετών και ηθοποιών που στελεχώνει τις
αγωνιστικές γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να πλάσει ένα τόσο
ολοκληρωμένο σύμβολο. Κι όμως, αν δεν υπήρχε ο Μανώλης Γλέζος, κάποιος
θα έπρεπε να τον έχει επινοήσει. Ο άνθρωπος που σταδιοδρόμησε ως ήρωας
κεφαλαιοποιώντας μια συμβολική πράξη πριν από εβδομήντα χρόνια και στα
92 του απειλεί το ευρωπαϊκό οικοδόμημα χειρονομώντας και φωνάζοντας δεν
είναι απλός καρατερίστας. Είναι πρωταγωνιστής της ελληνικής Αριστεράς.
Αυτόν μιμείται η κ. Κωνσταντοπούλου και σ’ αυτόν πασκίζει να μοιάσει ο
Γιάννης Μιχελογιαννάκης.
Απ’ την άλλη βέβαια, το θέαμα είναι ελαφρώς καταθλιπτικό.
Πόσο
μοιάζει ο γέροντας με το ανεμοδαρμένο μαλλί και το αγωνιστικό ύφος μ’
αυτήν την Ελλάδα που απειλεί να «αλλάξει την Ευρώπη», βάζει «κόκκινες
γραμμές» και συμπεριφέρεται ως αδούλωτος επαίτης;
Η εικόνα μιας
γερασμένης χώρας που τρίζει τα δόντια της αλλά κανείς δεν τη φοβάται,
όλοι όμως την κοιτάζουν με περιέργεια, σχετικό ενδιαφέρον, ενίοτε δε και
με συμπάθεια. Δεν είμαστε και πολύ μακριά από τη στιγμή που οι
απαιτήσεις μας θα αντιμετωπίζονται με την ίδια αδιαφορία που
αντιμετωπίζονται οι «εμπρηστικές» δηλώσεις του Μανώλη Γλέζου για τα
λαβράκια-κανίβαλους.
Πολλοί εξακολουθούν να εντυπωσιάζονται από το γεγονός ότι το πνεύμα
της σημερινής Ελλάδας ταυτίζεται, ακόμη και ύστερα από την τετράμηνη
αδράνεια, με το πνεύμα της Αριστεράς.
Η λατρεία των συμβόλων, ίδιον μιας
κοινωνίας που ελάχιστη σχέση έχει με την πραγματικότητα της ζωής της,
δεν είναι προνόμιο της παρ’ ημίν Αριστεράς:
Με την ελαφρότητα που μας
διακρίνει ταυτιζόμαστε πάντα με τις μεγάλες ήττες της Ιστορίας μας.
Προτιμούμε να αισθανόμαστε αδικημένοι παρά να διεκδικούμε τη ζωή μας.
Η
Αριστερά αυτό το έχει επιβάλει σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Κι
αυτό έχει σχέση με την πολιτική όση η Γιουροβίζιον με τη μουσική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου