ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Να απολυθεί ο κηφήνας Θανάσης από το δημόσιο κΗφηνειο?

Tου Ανδρέα Ζαμπούκα 

Η ιστορία με τον Θανάση είναι χαρακτηριστική. Την αλλάζω λίγο για να μην στοχοποιήσουμε την περίπτωση του. Θανάσης βέβαια υπάρχει αλλά δεν θα αναφέρω που δουλεύει και με ποια ειδικότητα «προσφέρει» τις υπηρεσίες του στο «λαό».

Στο ελληνικό δημόσιο υπάρχουν τρεις κατηγορίες ανθρώπων. 

Η μία είναι οι ευσυνείδητοι που η κοινωνία τους έχει ανάγκη και αποδεικνύουν καθημερινά την προσφορά τους. 

 Η δεύτερη είναι αυτοί που συντηρούνται για να συνεχίσουν τα κόμματα την «φιλανθρωπική» τους πολιτική απέναντι στους «πελάτες τους. 

Και η τρίτη κατηγορία, η πιο επικίνδυνη από όλες, είναι αυτοί που λυμαίνονται το ελληνικό κράτος και εμποδίζουν συνειδητά την ανάπτυξη του. 

Ο Θανάσης ανήκει στην δεύτερη. Και μάλιστα βρίσκεται σε ένα πόστο που δεν ενοχλεί κανέναν. Μόνο πληρώνεται και κάθεται. Θα έλεγε κανείς ότι είναι από τις περιπτώσεις στις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ θα απέδιδε τα σημειολογικά χαρακτηριστικά του «λαού», όπως η ιδεολογία του τον προσδιορίζει!

Σε περίπτωση που με ρωτήσετε αν θέλω να απολυθεί ο Θανάσης, θα σας απαντήσω όχι! Γιατί για μένα, είναι πρόσωπο υπαρκτό και μάλιστα συμπαθέστατο. Επίσης ξέρω καλά, ότι αν απολυθεί, στην ηλικία που είναι, δεν πρόκειται να βρει πουθενά δουλειά. Άρα, είναι σαν να τον καταδικάζω σε εξαθλίωση (για να μην πως τίποτα χειρότερο...). 

Γιατί όμως πρέπει να ρωτήσετε εμένα για τον Θανάση; 

Εμένα θα με ρωτούσατε αν είχα αναλάβει προσωπικά τη μισθοδοσία του και η συντήρησή του κόστιζε στη δική μου τσέπη. Αν δηλαδή στερούσα από τη δική μου οικογένεια και με πονούσε. Γιατί τώρα, η συμπάθεια δεν μου κοστίζει τίποτα. Άρα μπορώ να διαθέσω για τον Θανάση όση θέλετε. Κι αν βέβαια με ρωτήσουν και σε δημοσκόπηση, πάλι τα ίδια θα πω. Να μην απολυθεί ο Θανάσης!

Και μαζί με πολλούς άλλους που μας λένε «κοινή γνώμη», θα δημιουργήσουμε το κομβικό μέγεθος που θα υποστηρίζει ότι είναι απάνθρωπο να απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι. 

Το κακό με μας τους «ευαίσθητους» όμως είναι ότι συμπονούμε μόνο αυτούς που γνωρίζουμε. Αυτούς που έχουν ταυτότητα. Ας πούμε τους Θανάσηδες. Δεν γνωρίζουμε όμως τους Βαγγέληδες, τους Γιώργηδες, τις Κατερίνες που δεν πληρώνονται από το δημόσιο. Να για παράδειγμα, μερικούς από αυτούς που απολύθηκαν χθες από το ξενοδοχείο «Πεντελικόν» που έβαλε λουκέτο. Όλους αυτούς που φαίνεται να υπάρχουν σε ένα παράλληλο σύμπαν στο οποίο, για κάποιους λόγους, δεν έχουμε πρόσβαση. Οπότε είναι τελείως αφύσικο να αισθανόμαστε κάτι για ψυχρούς αριθμούς. Για 1,5 εκατομμύριο ανέργους του ιδιωτικού τομέα ακούμε αλλά παραμένει μόνο ένα νούμερο σε τεχνοκρατικές αναλύσεις. 

Αυτή τη στιγμή η χώρα πορεύεται με δύο παράλληλα σύμπαντα, ενώ αισθητοποιείται μόνο το ένα. 

Το άλλο δεν υπάρχει παρά μόνο ως βουβό αποτύπωμα, χωρίς να αποτελεί πεδίο ενδιαφέροντος για κανέναν που μπορεί να αλλάξει τη χώρα. 

Ο κόσμος αυτός ο κρυμμένος  θα αποκαλυφθεί μόνο όταν τεθεί το ερώτημα για το ποιος παράγει πλούτο και συντηρεί τον κόσμο του δημοσίου. Μόνο όταν βρεθούμε όλοι μπροστά στην κυνική και σκληρή αλήθεια, δίνοντας την ίδια ταυτότητα σε όλους. Και στον Θανάση και στους εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες που μένουν ανώνυμοι και αφανείς βουτηγμένοι στην «αμαρτία» του ιδιωτικού τομέα. 

Η χώρα θα σωθεί όταν τα «δημόσια» συναισθήματά μας για τους συνανθρώπους μας μοιραστούν δίκαια σε όλους. Όταν θα καταφέρουμε να αποκτήσουμε ένα κράτος σύγχρονο, ρεαλιστικό που θα κάνει σαφές στους πολίτες του τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις τους. Και κυρίως, την βασική αρχή της ανταποδοτικότητας σε όλες τις οικονομικές σχέσεις τους με τις υπηρεσίες.

Ως τότε: 


O Θανάσης θα παραμένει «οικότροφος» της  νεοελληνικής «πρόνοιας» και αποδέκτης των πιο τρυφερών συναισθημάτων μας. Όσων από μας τον γνωρίζουν βέβαια.  

Γιατί για το κράτος θα είναι πάντα σύμβολο και πελάτης μαζί. Χρήσιμος «όμηρος» δηλαδή, στον πόλεμο για την εξουσία