OIKONOMIA στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Παρελθόντος επικαιρότης

Του Γ. Κ. ΣΤΕΦΑΝΑΚΗ

Η δημαγωγία θολώνει (και) τα αυτονόητα. Υγιής είναι η οικονομία όταν οι εισπράξεις υπερβαίνουν τις δαπάνες. Οι πιστώσεις είναι καλοδεχούμενες. Αρκεί να έχουν παραγωγικό αντίκρισμα. Φερ’ ειπείν κατασκευή συσκευαστηρίων στους τόπους παραγωγής. Αυξάνουν την αξία των παραγομένων (και συσκευαζομένων) προϊόντων. Προστίθενται, άρα, (νέα) έσοδα. Δημιουργείται πλούτος. Εξοφλείται η πίστωση για την ίδρυση συσκευαστηρίων. Αυξάνεται η τοπική περιουσία. Προάγεται η εθνική οικονομία. Τέτοιες απλές είναι οι υπαγορεύσεις της κλασσικής αντίληψης.

 

Ο οικονομικός κατακλυσμός επήλθε με τις εκλογές την 18.10.81. Δοκιμάσαμε τότε εκτεταμένη μεταφορά του κέντρου της οικονομίας από την “παραγωγή” στην “ζήτηση”. Θεώρησε η τότε εξουσία ότι η εντυπωσιακή αύξηση της αμοιβής της εργασίας θα κινητοποιήσει, αντιστοίχως, την ζήτηση, συνακόλουθα και την παραγωγή. Συνεπώς ότι έτσι θ’ αυξανόταν ο εθνικός πλούτος. Θα καλυπτόντουσαν (και) οι προεκλογικές υποσχέσεις.

Την πρόβλεψη διαδέχθηκε πανωλεθρία. Η δημαγωγική ορμή είχε θολώσει το προφανές. Ότι, δηλαδή, ήδη το ΄81 η οικονομία μας είχε ενταχθεί στην τότε ΕΟΚ. Άρα ήταν εξωστρεφής. Οι εισαγωγές είχαν απελευθερωθεί (!). Κοντολογίς όλη η αύξηση της αμοιβής της εργασίας διατέθηκε στην εισαγωγή προϊόντων εξωτερικού. Εξαγάγαμε, λοιπόν, τον εθνικό μας πλούτο. Αυξήσαμε το κόστος της εθνικής μεταποίησης σε βαθμό που την πτωχεύσαμε (!). Εγκαταλείφθηκε, τότε, αντανακλαστικά και ηγεωργική παραγωγή.

 Τα βέλη, τελικά, ήλθαν εξ οικείων. Διορισμένος από την κυβέρνηση ο Δ. Χαλικιάς διαπιστώνει : …«…Το κύριο χαρακτηριστικό των οικονομικών εξελίξεων στο 1985 είναι ότι σχεδόν όλα τα μακροοικονομικά μεγέθη εξελίχθηκαν χειρότερα απ’ ό,τι είχε αρχικά προβλεφθεί κι έτσι δεν επιτεύχθηκε κανείς από τους στόχους που είχαν τεθεί. (σελ.15). Το έλλειμμα των τρεχουσών συναλλαγών αντί των 2 δις δολλαρίων έφθασε τα 3,3 δις! Ο πληθωρισμός αντί του προβλεφθέντος 18% υπερέβη το 25%. Αντί του περιορισμού των δημοσίων ελλειμμάτων είχαμε θεαματική αύξηση με αποτέλεσμα τη διεύρυνση των καθαρών δανειακών αναγκών του δημοσίου τομέα ως ποσοστό του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος, από το ήδη φοβερά υψηλό επίπεδο του 15,6% του 1984 να υπερβεί το 17% το 1985. Η συνολική επέκταση έφθασε το 1985 το 26,4% έναντι στόχου 21,3% του νομισματικού προγράμματος. Η αύξηση της δαπάνης, δημόσιας και ιδιωτικής, δεν εκδηλώθηκε σε αντίστοιχη αύξηση της εγχώριας παραγωγής, αλλά σε σημαντικό βαθμό, σε διεύρυνση του ελλείμματος του ισοζυγίου πληρωμών (σελ.17). Το εξωτερικό χρέος της χώρας μας αυξήθηκε από 4.489 εκατ. δολλάρια στο τέλος του 1985 με αποτέλεσμα το χρέος της κεντρικής διοίκησης να αντιστοιχεί στο 60% περίπου του ακαθάριστου εγχωρίου προϊόντος! (σελ. 17). Τέλος, παρά τις προσδοκίες και τα προγράμματα απασχολήσεως αυξήθηκε αντί να μειωθεί η ανεργία…»… Το κράτος ήδη παγιωνόταν σε εργοδότη των πάντων προς απορρόφηση της ανεργίας (!!!).

Τελική συνέπεια: σήμερα το δημόσιο χρέος έχει υπερβεί τα 322 δις ευρώ. Αντιστοίχως το 175% του ΑΕΠ (!!!)

Στην Ευρωζώνη έχουν ενταχθεί 19 χώρες. Η μόνη αδυνατούσα μ’ αυτοχρηματοδοτηθεί στο κοινό νόμισμα είναι η Ελλάς. Το ποιος ευθύνεται για την αποτυχία είναι προφανές. Ο κ. Τσίπρας με συνείδηση του ζητήματος προσπάθησε να δώσει στην πολιτική του διευρυμένο χαρακτήρα εκπροσώπησης του Νότου. Κατήλθε στις ευρωεκλογές, (και) εναντίον του κ. Junker. Το εγχείρημα των ευρωεκλογών απέτυχε. Μετά τις εθνικές εκλογές ο κ. Τσίπρας επίσης προσπάθησε να εκφράσει τις χώρες του Νότου. Απέτυχε πάλι. Δεν τον στήριξε ούτε η Κύπρος.

Έχουμε μείνει μόνοι. Αποκλειστική διέξοδος είναι: 

Η μείωση της εσωτερικής δαπάνης. Έτσι θα ανακτήσουμε ανταγωνιστικότητα. Η επιλογή έχει υψηλό κοινωνικό κόστος. Θολώνεται δημαγωγικά η εικόνα με αόριστη επίκληση ανάπτυξης, άρα και δημιουργίας εθνικού πλούτου, προς απορρόφηση (εκεί) του χρέους. Ζήτημα είναι, όμως, ότι προς δημιουργία του νέου αυτού πλούτου, απαιτούνται επενδύσεις. Αλλ’ επενδυτές δεν εμφανίζονται σε χώρα υψηλού κόστους, και αντιστοίχως υψηλής φορολογίας.

Συμπέρασμα: Ανάγκη είναι να καταστεί η οικονομία – κλασσικώς – υγιής. 

Αν ναι, εφικτή θα είναιη πραγματοποίηση διεθνών επενδύσεων. 

Αν όχι, το παρελθόν θα συνεχίσει να καταβροχθίζει το μέλλον. Αυτό με διαρκώς αυξανόμενη βουλιμία.

ΕΣΤΙΑ