OIKONOMIA και ΠΟΛΙΤΙΚΗ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η «θεωρία του τρελού»

Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΚΑΨΗ

Η Ν. Βαλαβάνη, παρά τις συχνά ακραίες απόψεις της, δεν είναι η χειρότερη υπουργός. Μπρο­στά στην επίδειξη άγνοιας πολλών συναδέλφων της, συνηθίζει να μιλά με αριθμούς και στις δημόσιες παρεμβάσεις της δείχνει ότι έχει μελετήσει τα θέματά της. Προχθές ωστόσο εξέπληξε υποστηρίζοντας ότι η διακοπή ρεύματος σε μια Εφορία οφείλεται σε μποϊκοτάζ για να μην εισπραχθεί ένα μεγάλο πρόστιμο! Η παρεξήγηση λύθηκε σύντομα, καθώς διευκρινίστηκε από τη ΔΕΗ ότι ο διαχειριστής απλώς δεν είχε πληρώσει τον λογαριασμό. Συνηθισμένα πράγματα.

 

Η περίπτωσή της όμως έχει ενδιαφέρον για να καταλάβουμε τον τρόπο σκέψης όσων μας κυβερνούν.  

Γιατί βέβαια από τα 10.000.000 των Ελλήνων πόσοι θα μπορούσαν να σκεφτούν δολιοφθορά με το που άκουγαν ότι κόπηκε το ρεύμα;  

Και πόσοι θα έσπευδαν να κάνουν και σχετικές δηλώσεις για ένα θέμα για το οποίο θα αρκούσε ένα τηλεφώνημα στο περιφερειακό γραφείο της εταιρείας ηλεκτρισμού προκειμένου να μάθουν τι έγινε;

 

Ενας επιφανής ιστορικός, εξηγώντας τις δοξασίες των Ρωμαίων για τους θεούς, υποστήριζε ότι πίστευαν, κυριολεκτικά, πως οι θεοί ήταν μέσα στο σπίτι τους και τους παρακολουθούσαν. Φαντάζομαι πως κάτι τέτοιο θα πρέπει να αισθάνεται και η κ. Βαλαβάνη: ότι είναι περικυκλωμένη από (φανταστικούς) εχθρούς. 

Δεν είναι η μόνη:  

Την επόμενη μέρα ο προϊστάμενός της ο κ. Βαρουφάκης εξέπληξε κι αυτός δηλώνοντας ούτε λίγο ούτε πολύ ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα «πραξικόπημα» που εκδηλώνεται μέσω των τραπεζών. Κι επειδή τις τράπεζες τις ελέγχει ευθέως η κυβέρνηση, προφανώς υπονοεί την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Οπως δε συνομιλεί ο ομόλογός του επί της Δικαιοσύνης με τους κουκουλοφόρους, έτσι κι αυτός συνομιλεί με τον αρχιπραξικοπηματία!

 

Σε άλλες συνθήκες θα μπορούσαμε και να γελάμε. Δυστυχώς αυτή είναι η κυβέρνησή μας.  

Αισθάνεται υπό πολιορκία κι έχει αναπτύξει την ψυχολογία του πολιορκούμενου. Γιατί μπορεί για Κούγκι να μίλησε ο υπαρχηγός των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, η θεωρία του ωστόσο αποτελεί πλέον ημιεπίσημη γραμμή του Μαξίμου. Αν δεν λογικευτεί η Ευρώπη λένε θα πάμε σε ρήξη προκηρύσσοντας είτε δημοψήφισμα είτε εκλογές. Για να μείνουμε στην αναλογία του πολέμου, είναι σαν δύο χώρες με πυρηνικά να βρίσκονται σε διαπραγματεύσεις και η μικρότερη εκ των δύο να απειλεί με ανάφλεξη παρ' όλο που γνωρίζει ότι η ίδια θα αφανιστεί, ενώ η άλλη απλώς θα πληγεί. Η θεωρία του τρελού, δηλαδή, μόνο που γίνεται πάνω στη δική μας πλάτη.

 

Υπάρχουν πολλοί βέβαια που δεν πιστεύουν ότι ο κ. Τσίπρας θα πατήσει το κουμπί. Ενας νέος άνθρωπος με φιλοδοξίες δεν θα θελήσει να συνδέσει το όνομά του με μια τόσο καταστροφική απόφαση. Μακάρι. Αλλωστε είναι σαφές πως αν καταλήξει σε μια συμφωνία, ακόμα και αν αντιδράσει η αριστερή του πτέρυγα, μπορεί να πάει σε εκλογές με σοβαρό πλεονέκτημα. Μόνο που αυτή η εκδοχή προϋποθέτει ότι ο κ. Τσίπρας έχει ένα ολοκληρωμένο πολιτικό σχέδιο για τη χώρα. Κι η πορεία του μέχρι σήμερα αποδεικνύει το αντίθετο. Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι: 

H προπαγάνδα και οι εσωτερικές ισορροπίες. Ολα τα υπόλοιπα, όλες οι προεκλογικές μεγαλοστομίες, έχουν διαψευστεί. Υποσχέσεις του αέρα. Οπως έγραψε άλλωστε ο σχολιαστής των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», μεταρρυθμίσεις με το ζόρι δεν γίνονται. Και ο κ. Τσίπρας δεν πιστεύει στις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται για να μείνουμε στο ευρώ  στην ανταγωνιστικότητα δηλαδή με την προσέλκυση επενδύσεων και την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας και της καινοτομίας.

 

Δημοψήφισμα λοιπόν ή εκλογές; 

Αν φτάσουμε έως εκεί, η δική μου πρόβλεψη θα ήταν εκλογές. 

Το δημοψήφισμα είναι πιο επικίνδυνο: 

Πρώτον, γιατί ακόμα και ο δικός του κόσμος είναι διχασμένος: οι μισοί λένε ευρώ, έστω και αν χρειαστούν επώδυνα μέτρα. 

Δεύτερον, γιατί στο δημοψήφισμα θα απελευθερωθούν να ψηφίσουν εναντίον της κυβέρνησης και όσοι δεν θέλουν να ακούσουν πια για Σαμαρά. Με δεδομένη την κρίση της αντιπολίτευσης, οι εκλογές φαίνονται καλύτερη ή πάντως λιγότερο κακή λύση.

 

Το ερώτημα, ακόμα και αν τις κερδίσει, είναι τι γίνεται μετά. Γιατί η δραχμή ή το παράλληλο νόμισμα είναι μια κουβέντα. Η ανάπτυξη πάλι είναι μια εντελώς διαφορετική υπόθεση.  

Πώς θα απαντήσει στα αιτήματα για αυξήσεις μετά τη δραματική μείωση των εισοδημάτων από μια υποτίμηση;  

Θα αρχίσει να κόβει νόμισμα για να πετύχουμε πληθωρισμό Βενεζουέλας; Ή θα ζητά λιτότητα στο όνομα της εθνικής ανεξαρτησίας; 

Οσο για τα θεάματα είναι πάντα μια κάποια λύση. Εως πότε όμως και η κ. Βαλαβάνη θα μπορεί να κυνηγά ανεμόμυλους;