Photo: Μία μπάλα της Μπαρτσελόνα στο γραφείο του πρωθυπουργού. Θέλει να την πετάξει στην εξέδρα;
Ε-Ξ-Α-Ι-Ρ-Ε-Τ-Ι-Κ-Ο
Όπως καταλαβαίνετε, ένα πιθανό δημοψήφισμα θα
είναι ένα ακόμα επεισόδιο στο σίριαλ «ηθική υπεροχή της αριστεράς».
Η κυβέρνηση θα έχει στην ουσία ομολογήσει ότι η μόνη ρεαλιστική επιλογή της θα είναι να αποδεχθεί ένα ακόμα σκληρό πακέτο μέτρων, ακριβώς όπως οι γερμανοτσολιάδες προκάτοχοί της, και η μόνη διαφορά με αυτούς θα βρίσκεται στο στυλ. :
Εκείνοι το έκαναν και το φχαριστιόντουσαν γιατί είναι γεννημένοι μνημονιακοί, όργανα των δανειστών και εχθροί του λαού (που τον κυβερνούσαν με πραξάρες νομοθετικού περιεχομένου), ενώ τούτοι υποφέρουν, έχουν ευαισθησίες (μόνο αυτοί), είναι αθώα θύματα εκβιασμού και ασφαλώς οι μόνοι φίλοι του λαού (γι' αυτό τον κυβερνούν με πραξούλες νομοθετικού περιεχομένου).
Επομένως, στην κρίσιμη στιγμή, όταν θα πρέπει να ληφθεί η μείζων απόφαση, δεν θα αρκεστούν στην νωπή εντολή του ελληνικού λαού, στην οποία, παρεμπιπτόντως, όφειλαν να είχαν αρκεστεί οι εταίροι μας, αλλά θα εκχωρήσουν στους πολίτες τη δική τους ευθύνη.
Ένα δημοψήφισμα θα ήταν επίσης και μια επική ομολογία ήττας. Το κόμμα που πήρε την εξουσία διαλαλώντας ότι μόνο αυτό θα κάνει διαπραγμάτευση, ότι μόνο αυτό και όχι οι οσφυοκάμπτες μνημονιακοί είναι σε θέση να υποχρεώσει τον ευρωπαϊκό νότο σε πλατιά συμμαχία κατά της λιτότητας και το Βερολίνο σε άτακτη υποχώρηση, ξαφνικά αποδεικνύεται το ίδιο αναποτελεσματικό με τους προηγούμενους έστω και ομολογουμένως πιο φωτογενές.
Οι δανειστές είναι το ίδιο ανυποχώρητοι, τα περιθώρια το ίδιο στενά, η πραγματικότητα ξεροκέφαλα αναλλοίωτη. Επομένως το πολιτικό τους σενάριο θα αποδειχθεί αστήρικτο και επιπόλαιο και οι ίδιοι υπόλογοι, γιατί επί χρόνια εκπαίδευαν ένα κομμάτι του λαού στη φαντασίωση των εύκολων λύσεων.
Πάνω από όλα όμως ένα δημοψήφισμα θα ήταν ένα καταστροφικό λάθος με απρόβλεπτες συνέπειες:
Κανείς λαός δεν είναι σε θέση να πάρει αποφάσεις που απαιτούν εξειδικευμένες γνώσεις και ικανότητα πρόβλεψης σε ένα πολυπαραγοντικό αχαρτογράφητο μέλλον, στην περιγραφή του οποίου ούτε εξειδικευμένοι επιστήμονες συμφωνούν. Ακόμα και αν παρακάμψουν με συνταγματικές ακροβασίες τον σκόπελο του δημοσιονομικού ερωτήματος και επεκτείνουν το δίλημμα σε διαρθρωτικές αλλαγές, πιστεύει κανείς ότι ο μέσος πολίτης είναι σε θέση να απαντήσει με επάρκεια π.χ. για τη βιωσιμότητα του Ασφαλιστικού; Μα ένα πάνελ ειδικών στην τηλεόραση είναι ικανό να σε τρελάνει, πόσω μάλλον μια παρέα στο καφενείο πριν πάει να ψηφίσει.Και βέβαια η παρέα αυτή, όπως και όλες οι άλλες παρέες της χώρας, θα έχει προηγουμένως φροντίσει να παραχώσει τις καταθέσεις στο στρώμα, αφού όποια διατύπωση και αν έχει το ερώτημα, στο υστερόγραφο θα γράφει «ευρώ ή δραχμή».
Επομένως είναι σίγουρο ότι στη μοιραία εκείνη Κυριακή θα φτάσουμε χωρίς τράπεζες.
Οι σημαντικές αποφάσεις για την πορεία μιας χώρας είναι δουλειά των:
Δημοκρατικά εκλεγμένων ηγεσιών και των κοινοβουλίων που πρέπει να παίρνουν και το βάρος της ευθύνης, όσο ιστορική κι αν είναι αυτή, και όχι δουλειά των πολιτών.
Φαντάζεστε να έιχαν κληθεί οι πολίτες να αποφασίσουν για την είσοδο στην ΕΟΚ ή για το όνομα της ΠΓΔΜ σε ποια ιστορικά ανοσιουργήματα θα είχαμε παγιδευτεί;
Η κυβέρνηση οφείλει να εξαντλήσει τα όρια της ξακουστής διαπραγματευτικής της δεινότητας και να καταλήξει σε συμφωνία, το βάρος της όποίας εκείνη και μόνο εκείνη θα χρεωθεί ή θα πιστωθεί.
Έχει ισχυρή εντολή που ειναι σαφής και δεν χρειάζεται καμία ανανέωση. Και αυτή είναι η παραμονή στην ευρωζώνη.
Αν δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος της εντολής, ας την καταθέσει.
Η κυβέρνηση θα έχει στην ουσία ομολογήσει ότι η μόνη ρεαλιστική επιλογή της θα είναι να αποδεχθεί ένα ακόμα σκληρό πακέτο μέτρων, ακριβώς όπως οι γερμανοτσολιάδες προκάτοχοί της, και η μόνη διαφορά με αυτούς θα βρίσκεται στο στυλ. :
Εκείνοι το έκαναν και το φχαριστιόντουσαν γιατί είναι γεννημένοι μνημονιακοί, όργανα των δανειστών και εχθροί του λαού (που τον κυβερνούσαν με πραξάρες νομοθετικού περιεχομένου), ενώ τούτοι υποφέρουν, έχουν ευαισθησίες (μόνο αυτοί), είναι αθώα θύματα εκβιασμού και ασφαλώς οι μόνοι φίλοι του λαού (γι' αυτό τον κυβερνούν με πραξούλες νομοθετικού περιεχομένου).
Επομένως, στην κρίσιμη στιγμή, όταν θα πρέπει να ληφθεί η μείζων απόφαση, δεν θα αρκεστούν στην νωπή εντολή του ελληνικού λαού, στην οποία, παρεμπιπτόντως, όφειλαν να είχαν αρκεστεί οι εταίροι μας, αλλά θα εκχωρήσουν στους πολίτες τη δική τους ευθύνη.
Ένα δημοψήφισμα θα ήταν επίσης και μια επική ομολογία ήττας. Το κόμμα που πήρε την εξουσία διαλαλώντας ότι μόνο αυτό θα κάνει διαπραγμάτευση, ότι μόνο αυτό και όχι οι οσφυοκάμπτες μνημονιακοί είναι σε θέση να υποχρεώσει τον ευρωπαϊκό νότο σε πλατιά συμμαχία κατά της λιτότητας και το Βερολίνο σε άτακτη υποχώρηση, ξαφνικά αποδεικνύεται το ίδιο αναποτελεσματικό με τους προηγούμενους έστω και ομολογουμένως πιο φωτογενές.
Οι δανειστές είναι το ίδιο ανυποχώρητοι, τα περιθώρια το ίδιο στενά, η πραγματικότητα ξεροκέφαλα αναλλοίωτη. Επομένως το πολιτικό τους σενάριο θα αποδειχθεί αστήρικτο και επιπόλαιο και οι ίδιοι υπόλογοι, γιατί επί χρόνια εκπαίδευαν ένα κομμάτι του λαού στη φαντασίωση των εύκολων λύσεων.
Πάνω από όλα όμως ένα δημοψήφισμα θα ήταν ένα καταστροφικό λάθος με απρόβλεπτες συνέπειες:
Κανείς λαός δεν είναι σε θέση να πάρει αποφάσεις που απαιτούν εξειδικευμένες γνώσεις και ικανότητα πρόβλεψης σε ένα πολυπαραγοντικό αχαρτογράφητο μέλλον, στην περιγραφή του οποίου ούτε εξειδικευμένοι επιστήμονες συμφωνούν. Ακόμα και αν παρακάμψουν με συνταγματικές ακροβασίες τον σκόπελο του δημοσιονομικού ερωτήματος και επεκτείνουν το δίλημμα σε διαρθρωτικές αλλαγές, πιστεύει κανείς ότι ο μέσος πολίτης είναι σε θέση να απαντήσει με επάρκεια π.χ. για τη βιωσιμότητα του Ασφαλιστικού; Μα ένα πάνελ ειδικών στην τηλεόραση είναι ικανό να σε τρελάνει, πόσω μάλλον μια παρέα στο καφενείο πριν πάει να ψηφίσει.Και βέβαια η παρέα αυτή, όπως και όλες οι άλλες παρέες της χώρας, θα έχει προηγουμένως φροντίσει να παραχώσει τις καταθέσεις στο στρώμα, αφού όποια διατύπωση και αν έχει το ερώτημα, στο υστερόγραφο θα γράφει «ευρώ ή δραχμή».
Επομένως είναι σίγουρο ότι στη μοιραία εκείνη Κυριακή θα φτάσουμε χωρίς τράπεζες.
Οι σημαντικές αποφάσεις για την πορεία μιας χώρας είναι δουλειά των:
Δημοκρατικά εκλεγμένων ηγεσιών και των κοινοβουλίων που πρέπει να παίρνουν και το βάρος της ευθύνης, όσο ιστορική κι αν είναι αυτή, και όχι δουλειά των πολιτών.
Φαντάζεστε να έιχαν κληθεί οι πολίτες να αποφασίσουν για την είσοδο στην ΕΟΚ ή για το όνομα της ΠΓΔΜ σε ποια ιστορικά ανοσιουργήματα θα είχαμε παγιδευτεί;
Η κυβέρνηση οφείλει να εξαντλήσει τα όρια της ξακουστής διαπραγματευτικής της δεινότητας και να καταλήξει σε συμφωνία, το βάρος της όποίας εκείνη και μόνο εκείνη θα χρεωθεί ή θα πιστωθεί.
Έχει ισχυρή εντολή που ειναι σαφής και δεν χρειάζεται καμία ανανέωση. Και αυτή είναι η παραμονή στην ευρωζώνη.
Αν δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος της εντολής, ας την καταθέσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου