Η ιστορία είναι παλιά, μου τη θύμισε όμως η
ανάρτηση πορτρέτου του Λένιν στο γραφείο της Γ΄ αντιπροέδρου της Βουλής,
της κυρίας Δέσποινας Χαραλαμπίδου.
Ηταν, λέει, κάποιος συλλέκτης έργων ζωγραφικής με θέμα την μπολσεβικική επανάσταση ο οποίος έμαθε ότι το σπάνιο κομμάτι με τον τίτλο «Ο Λένιν στη Γενεύη» βρίσκεται στην κατοχή μιας γριούλας κάπου στο Βλαδιβοστόκ. Πήρε αεροπλάνο, πήρε τρένο, πήρε τρόικα και όταν έφτασε στην ίσμπα της εκείνη τον οδήγησε στον στάβλο, παραμέρισε κάτι άχυρα και του έδειξε την τεραστίων διαστάσεων ελαιογραφία, που απεικόνιζε την Κρούπσκαγια, τη σύζυγο του Λένιν, με τον Τρότσκι, γυμνούς στο κρεβάτι.
-«Και πού είναι ο Λένιν, μητερούλα;» ρώτησε ο συλλέκτης.
-«Ο Λένιν τότε ήταν στη Γενεύη, πατερούλη».
Οταν ο κ. Μετζικώφ, υπεύθυνος της πινακοθήκης της Βουλής, ρωτήθηκε από την κ. Χαραλαμπίδου αν μπορεί να βρει άλλους πίνακες για να τους συνδυάσει με το πορτρέτο του Λένιν στο γραφείο της, εκείνος της απάντησε πως δεν γνωρίζει. Θα προσπαθούσε, όμως, όπως διάβασα, να βρει ζωγραφική που θα μπορούσε να συνυπάρξει αρμονικά στους τοίχους με την αυστηρή μορφή του ηγέτη. Υποθέτω ότι θα εννοούσε κάτι σαν τον «Λένιν στη Γενεύη» του ανεκδότου, που απεικονίζει μεν τον έτερο πρωταγωνιστή των μπολσεβίκων μαζί με τη βασιλική σύζυγο χωρίς να αναφέρεται ευθέως στην κατάληψη των Χειμερινών Ανακτόρων. «Κάτι σαν», γιατί την ίδια τη σκηνή δεν νομίζω ότι θα την εκτιμούσε ο Λένιν, έστω και μετά θάνατον, αν και το «μετά θάνατον» είναι σχετικό για κάποιον ηγέτη που πάντα ζει στην καρδιά της κ. Χαραλαμπίδου.
Η κ. Χαραλαμπίδου εκλέγεται με τον ΣΥΡΙΖΑ στην Α΄ Θεσσαλονίκης, έχει σταδιοδρομήσει ως μέλος της ΚΝΕ και του ΚΚΕ και έχει συγκινήσει το κοινό της με δύο πράξεις, εμβληματικές των αγώνων που δίνει για το διεθνές προλεταριάτο.
Η μία ήταν όταν απωθήθηκε ηρωικά από πλαστική ασπίδα των ΜΑΤ σε συγκέντρωση εκπαιδευτικών και η άλλη όταν της ξέφυγε ένα δάκρυ τότε που έκλεισε η ΕΡΤ.
Η ανάρτηση του πορτρέτου του Βλαντιμίρ Ουλιάνοφ
στο γραφείο της στη Βουλή ήρθε μερικές ημέρες μετά την αποκάλυψη πως στο
γραφείο του κ. Σπίρτζη –υπουργού σε κάποιο υπουργείο– εκτός από τη
Ραχήλ Μακρή, σε δεύτερο πλάνο στον τοίχο υπήρχε και το πορτρέτο του Αρη
Βελουχιώτη σε ποπ εκτέλεση.
Ας αφήσουμε κατά μέρος την, ας πούμε, σοβαρή πλευρά του ζητήματος:
Ποια αντίληψη για τη δημοκρατία μπορούν να έχουν λειτουργοί της οι οποίοι δεν μπορούν να εργαστούν παρά μόνον όταν αισθάνονται να τους κοιτάζει ο Βελουχιώτης και ο Λένιν;
Ποια αντίληψη για τη δημοκρατία και ποια για τον κόσμο του 2015;
Και ας σταθούμε για λίγο στην ευτράπελη και πιο ουσιαστική πλευρά του ψυχικού φαινομένου:
Στον παιδισμό της κ. Χαραλαμπίδου, η οποία, παρά τα γκρίζα της μαλλιά, δεν έχει χάσει τον ναρκισσισμό του έφηβου που για να υπάρξει αφισοκολλά την πίστη του σε εικόνες, συνθήματα, μπρελόκ ή κασκόλ της ομάδας του.
Είναι, θα μου πείτε, η ευγενής πλευρά της ανωριμότητας αυτών που ανέλαβαν να σώσουν τη χώρα.
Την αγενή πλευρά, την κακοφορμισμένη πλευρά της παρατεταμένης εφηβείας, ανέλαβε να υπερασπιστεί ο κ. Βούτσης τις προάλλες στη Βουλή, αποδεικνύοντας πως η χοντροκομμένη μαγκιά δεν απέχει πολύ από τον εκφασισμό των ηθών.
Ηταν, λέει, κάποιος συλλέκτης έργων ζωγραφικής με θέμα την μπολσεβικική επανάσταση ο οποίος έμαθε ότι το σπάνιο κομμάτι με τον τίτλο «Ο Λένιν στη Γενεύη» βρίσκεται στην κατοχή μιας γριούλας κάπου στο Βλαδιβοστόκ. Πήρε αεροπλάνο, πήρε τρένο, πήρε τρόικα και όταν έφτασε στην ίσμπα της εκείνη τον οδήγησε στον στάβλο, παραμέρισε κάτι άχυρα και του έδειξε την τεραστίων διαστάσεων ελαιογραφία, που απεικόνιζε την Κρούπσκαγια, τη σύζυγο του Λένιν, με τον Τρότσκι, γυμνούς στο κρεβάτι.
-«Και πού είναι ο Λένιν, μητερούλα;» ρώτησε ο συλλέκτης.
-«Ο Λένιν τότε ήταν στη Γενεύη, πατερούλη».
Οταν ο κ. Μετζικώφ, υπεύθυνος της πινακοθήκης της Βουλής, ρωτήθηκε από την κ. Χαραλαμπίδου αν μπορεί να βρει άλλους πίνακες για να τους συνδυάσει με το πορτρέτο του Λένιν στο γραφείο της, εκείνος της απάντησε πως δεν γνωρίζει. Θα προσπαθούσε, όμως, όπως διάβασα, να βρει ζωγραφική που θα μπορούσε να συνυπάρξει αρμονικά στους τοίχους με την αυστηρή μορφή του ηγέτη. Υποθέτω ότι θα εννοούσε κάτι σαν τον «Λένιν στη Γενεύη» του ανεκδότου, που απεικονίζει μεν τον έτερο πρωταγωνιστή των μπολσεβίκων μαζί με τη βασιλική σύζυγο χωρίς να αναφέρεται ευθέως στην κατάληψη των Χειμερινών Ανακτόρων. «Κάτι σαν», γιατί την ίδια τη σκηνή δεν νομίζω ότι θα την εκτιμούσε ο Λένιν, έστω και μετά θάνατον, αν και το «μετά θάνατον» είναι σχετικό για κάποιον ηγέτη που πάντα ζει στην καρδιά της κ. Χαραλαμπίδου.
Η κ. Χαραλαμπίδου εκλέγεται με τον ΣΥΡΙΖΑ στην Α΄ Θεσσαλονίκης, έχει σταδιοδρομήσει ως μέλος της ΚΝΕ και του ΚΚΕ και έχει συγκινήσει το κοινό της με δύο πράξεις, εμβληματικές των αγώνων που δίνει για το διεθνές προλεταριάτο.
Η μία ήταν όταν απωθήθηκε ηρωικά από πλαστική ασπίδα των ΜΑΤ σε συγκέντρωση εκπαιδευτικών και η άλλη όταν της ξέφυγε ένα δάκρυ τότε που έκλεισε η ΕΡΤ.
Ας αφήσουμε κατά μέρος την, ας πούμε, σοβαρή πλευρά του ζητήματος:
Ποια αντίληψη για τη δημοκρατία μπορούν να έχουν λειτουργοί της οι οποίοι δεν μπορούν να εργαστούν παρά μόνον όταν αισθάνονται να τους κοιτάζει ο Βελουχιώτης και ο Λένιν;
Ποια αντίληψη για τη δημοκρατία και ποια για τον κόσμο του 2015;
Και ας σταθούμε για λίγο στην ευτράπελη και πιο ουσιαστική πλευρά του ψυχικού φαινομένου:
Στον παιδισμό της κ. Χαραλαμπίδου, η οποία, παρά τα γκρίζα της μαλλιά, δεν έχει χάσει τον ναρκισσισμό του έφηβου που για να υπάρξει αφισοκολλά την πίστη του σε εικόνες, συνθήματα, μπρελόκ ή κασκόλ της ομάδας του.
Είναι, θα μου πείτε, η ευγενής πλευρά της ανωριμότητας αυτών που ανέλαβαν να σώσουν τη χώρα.
Την αγενή πλευρά, την κακοφορμισμένη πλευρά της παρατεταμένης εφηβείας, ανέλαβε να υπερασπιστεί ο κ. Βούτσης τις προάλλες στη Βουλή, αποδεικνύοντας πως η χοντροκομμένη μαγκιά δεν απέχει πολύ από τον εκφασισμό των ηθών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου