ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Σύνταξη στους τρομοκράτες

Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

Υπερασπιζόμενος την τροπολογία για τον Σάββα Ξηρό, ο υπουργός Εσωτερικών Νίκος Βούτσης, ούτε λίγο ούτε πολύ, μας προέτρεψε να δούμε το ζήτημα της τρομοκρατίας, των θυτών και των θυμάτων της, όπως ακριβώς βλέπουμε σήμερα πια τον Εμφύλιο Πόλεμο. «Δεν υπάρχουν δικοί μας και δικοί σας νεκροί. Δεν υπάρχουν δικοί σας και δικοί μας εχθροί. [...] Φύγετε από τη νοοτροπία αυτή. Η εθνική συμφιλίωση επιτεύχθηκε μέσα από μεγάλες τομές και μεγάλες συναινέσεις», ήταν τα λόγια του υπουργού Εσωτερικών κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου στη Βουλή την περασμένη εβδομάδα. (Παρεμπιπτόντως, η φράση «μεγάλες τομές» αναφέρεται μάλλον στην τροπολογία για την απελευθέρωση του Σάββα Ξηρού. Και μη χειρότερα...)

Κάποιος μπορεί να πει ότι με την ευνοϊκή σύγκριση που επιχειρεί ο υπουργός Εσωτερικών Βούτσης υποβιβάζει τον Εμφύλιο ως ιστορικό γεγονός στο επίπεδο της δολοφονικής παλαβομάρας μιας παρέας άρρωστων ιδεοληπτικών τύπων. 

Αλλοι ίσως θα μπορούσαν να υποστηρίξουν ότι η σύγκριση μάλλον αναβιβάζει την εγχώρια τρομοκρατία, με τις γραφικότητες και τα ιλαροτραγικά της, στο επίπεδο του τραγικότερου γεγονότος της Ιστορίας μας στον 20ό αιώνα. 

Για θυμηθείτε λίγο τη φάτσα του Χριστόδουλα Ξηρού. Σαν πολύ δεν του πάει;

Το μόνο βέβαιο, κατά την αντίληψή μου, είναι ότι οι ίδιοι οι τρομοκράτες εμπνέονταν από τον Βελουχιώτη και θεωρούσαν ότι η δράση τους ήταν η συνέχεια του δικού του αγώνα*. Αποδεικνύεται όμως ότι αυτό ακριβώς πιστεύουν και πολλοί άλλοι ακόμη, οι οποίοι δυστυχώς μας κυβερνούν.  

Γιατί όχι, λοιπόν, και σύνταξη στους τρομοκράτες; Οι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης μας τελείωσαν άλλωστε...

*: Σχετικώς, συνιστώ σε κάθε ενδιαφερόμενο το έξοχο βιβλίο του Τζον Μπρέιντι Κίσλινγκ «Greek Urban Warriors: Resistance & Terrorism 1967-2012», Εκδόσεις Lycabettus Press. Δυστυχώς, δεν έχει μεταφρασθεί ακόμη στα ελληνικά. Είναι όμως η πληρέστερη και καλύτερα τεκμηριωμένη αφήγηση της ιδεολογικής και επιχειρησιακής εξέλιξης της τρομοκρατίας στη μεταπολιτευτική Ελλάδα.

Η ξεχασμένη θεωρία:

 

Tη λεγόμενη θεωρία των δύο άκρων τη θυμάστε; 

  

Κάποτε, δεν πάει πολύς καιρός από τότε, η οργισμένη καταδίκη κάθε απλού υπαινιγμού έστω στην αντίληψη που θέλει τα άκρα του πολιτικού φάσματος να μοιάζουν επικίνδυνα μεταξύ τους ήταν υποχρέωση κάθε πολιτικού του ΣΥΡΙΖΑ. 

Η απόρριψή της χωρίς δεύτερη κουβέντα ήταν, στον χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς, η ορθόδοξη στάση. Ηταν, όμως, και κάτι ακόμη· 

Ηταν η έμμεση και άρρητη παραδοχή εκ μέρους των αρνητών της συγκεκριμένης αντίληψης ότι η παραβίαση των δημοκρατικών κανόνων, ακόμη και αυτή η βία, χωριζόταν σε δύο κατηγορίες: τη δική τους, που είναι κακή· και τη δική μας, που είναι καλή.

Αφότου αποκτήσαμε Κυβέρνηση Κοινωνικής Σωτηρίας (sic), κάθε αναφορά στην περί ης ο λόγος «θεωρία» ή την άρνησή της ξαφνικά έπαψε. Οχι επειδή δεν έλειψαν οι αφορμές, αλλ’ επειδή η ισχύς της διαπίστωσης ότι τα άκρα μοιάζουν απεδείχθη με τον σχηματισμό της κυβέρνησης. Η ευκολία με την οποία η ριζοσπαστική Αριστερά προχώρησε σε κυβερνητική συνεργασία με τους Ανεξάρτητους Ελληνες προκάλεσε τέτοια έκπληξη, ώστε να περιττεύουν αναφορές σε θεωρίες επιβεβαιωμένες από τα ίδια τα γεγονότα.

Εξάλλου, η περιβόητη θεωρία δεν αναφερόταν ποτέ σε πλήρη ταύτιση των δύο άκρων, αλλά σε αλληλοεπικάλυψη, ιδίως στο θέμα των μέσων που χρησιμοποιούν για την προώθηση της πολιτικής τους. Αυτό, δε, το είχαμε δει από την αρχή της κρίσης στην πλατεία Συντάγματος, όταν αριστεροί και δεξιοί «αγανακτισμένοι» συνυπήρχαν αρμονικά χάρη του κοινού σκοπού: να καεί, να καεί κ.λπ. Η κυβερνητική συνεργασία ήταν λοιπόν το επιστέγασμα μιας διαδικασίας που εξελισσόταν καιρό. Ηταν το φιλί με το οποίο ολοκληρώθηκε το φλερτ―αν δεν σας αηδιάζει η εικόνα...

Προφανές είναι, επίσης, ότι η προσέγγιση της ριζοσπαστικής Αριστεράς με το είδος της Δεξιάς που αντιπροσωπεύουν οι Ανεξάρτητοι Ελληνες είναι αμοιβαία. Δεν μπορεί να μην προσέξατε (κι αν το προσέξατε δεν μπορεί να μην σας συγκίνησε...) ότι στη φωτογραφική τροπολογία για την απελευθέρωση του τρομοκράτη Σάββα Ξηρού δεν υπήρξε αντίδραση από τους Ανεξάρτητους Ελληνες, παρότι ο πρόεδρός τους διέπρεψε στο παρελθόν ως διώκτης και επίδοξος τιμωρός της «17 Νοέμβρη». Υπήρξε, αντιθέτως, απέραντη κατανόηση από πλευράς τους, η οποία ίσως προϋποθέτει κάποια βαθύτερη ομοιότητα.

Από το περασμένο Σαββατοκύριακο, πάντως, έχουμε για πρώτη φορά μια έμμεση παραδοχή, από επίσημα χείλη, ότι η θεωρία των δύο άκρων ισχύει. Την έκανε από τη Νέα Υόρκη η Ρένα Δούρου―η οποία είχε σκοπίμως αποσυρθεί από το προσκήνιο αφότου η χώρα απέκτησε Κυβέρνηση Κοινωνικής Σωτηρίας. Μιλώντας σε πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, όπου βρέθηκε για τα ομογενειακά πανηγύρια της 25ης Μαρτίου, προειδοποίησε: «Αν αποτύχουμε, θα ενισχυθεί η Χρυσή Αυγή». 

Είναι, λοιπόν, τόσο σημαντικά τα κοινά στοιχεία του ΣΥΡΙΖΑ με τη Χρυσή Αυγή, ώστε οι ψηφοφόροι να μετακινηθούν με ευκολία από τους μεν στους δε; 

Εγώ το φανταζόμουν. Δεν περίμενα όμως ποτέ να το πει η Ρένα Δούρου. Μάλλον η Αμερική την ξεμυάλισε. Δεν είναι η πρώτη που το παθαίνει, συμβαίνει σε όλους τους αριστερούς.

Συγκρίνοντας δύο αυτοτραυματισμούς:

Στην ωραία και περήφανη Καλαμάτα, έχουν μια ακατανόητη παράδοση να αυτοακρωτηριάζονται τελετουργικά κάθε Πάσχα, παίζοντας με κάτι πρωτόγονα πυρομαχικά που τα λένε «σαΐτες». Φυσικά, δεν διακινδυνεύουν όλοι οι Καλαματιανοί, παρά μόνον οι προικισμένοι με ειδικές ικανότητες, οι οποίοι και διαπρέπουν στο ωραίο πλην επικίνδυνο άθλημα.

Ολοι έχουμε ήδη ξεχάσει, φαντάζομαι, ότι το τελευταίο Πάσχα ένας νέος είκοσι τριών ετών υπέστη φρικτό ακρωτηριασμό από σαΐτα: έδωσε το φως και τα χέρια του στην προσπάθεια να διαιωνισθεί η παράδοση των σαϊτών, ώστε και άλλοι νέοι στο μέλλον να υποστούν κάτι παρόμοιο.  

Ο τρόπος με τον οποίο καλύφθηκε το θλιβερό γεγονός από τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ ήταν απολύτως χαρακτηριστικός της νοοτροπίας που αναπτύχθηκε τις τελευταίες δεκαετίες της πλαστής ευημερίας. 

Στον τόνο με τον οποίο προβλήθηκε η είδηση από τους περισσότερους σταθμούς ήταν έκδηλη η σύγχυση της τραγωδίας με την ανοησία. Το μελοδραματικό ύφος, η παλλόμενη από το συναίσθημα φωνή, όλα στην παρουσίαση της είδησης υπονοούσαν κάτι μεταξύ υψηλού και τραγικού, ενώ στην πραγματικότητα η αιτία του δράματος ήταν η άφρων απερισκεψία του παθόντος.

Δεν εννοώ, προς Θεού, ότι ο παθών δεν είναι άξιος της λύπης μας· όμως, τραγωδία στην περίπτωση ενός -υποτίθεται- εχέφρονος ενηλίκου, ο οποίος αποφασίζει να παίξει με εκρηκτικά, εγώ δεν βλέπω και να με συγχωρείτε. 

Ωστόσο, υπήρχε και κάτι άλλο, εξίσου έντονο, στην παρουσίαση της είδησης: το αίτημα «να κάνει κάτι το κράτος». 

Μα τι να κάνει το κράτος, αφού δεν είναι διατεθειμένο να απαγορεύσει μια και καλή το συγκεκριμένο έθιμο; 

Το κράτος δεν έχει (και ούτε θα όφειλε να έχει) τη δυνατότητα να προστατεύει τον καθένα από την ανοησία του. Αυτό που μάλλον συμβαίνει στην Καλαμάτα είναι ότι οι αρμόδιες αρχές κρίνουν ότι, αν απαγορεύσουν τις σαΐτες του Πάσχα, η απαγόρευση δεν θα τηρηθεί και οι απώλειες θα συνεχίσουν να σημειώνονται κάθε χρόνο. Η κρατούσα λογική λέει, υποθέτω, ότι δεν απαγορεύεις κάτι εφόσον δεν μπορείς να εφαρμόσεις την απαγόρευση, εκτός αν δεν σε ενοχλεί να εκθέσεις την αδυναμία σου σε όλους. 

Συνεπώς, παρά τον πόνο των παρουσιαστών των δελτίων για τον δυστυχή νέο που πλήρωσε ένα τόσο βαρύ τίμημα στον βωμό της παράδοσης, το κράτος δεν μπορεί να κάνει τίποτε γι’ αυτόν, εκτός του να του προσφέρει την αναγκαία ιατρική φροντίδα.

Αναρωτιέμαι, εντούτοις, σε τι διαφέρει η περίπτωση του φουκαρά στην Καλαμάτα από την περίπτωση του Σάββα Ξηρού, ο οποίος υπέστη ανάλογο τραυματισμό το 2002, ώστε η Πολιτεία να νομοθετεί φωτογραφική τροπολογία για χάρη του ώστε να τον στείλει στο σπίτι του. 

Διαφέρει κατά το ότι ο Ξηρός τραυματίστηκε όταν η βόμβα (κάτι σαν τη σαΐτα, αλλά πιο ισχυρό και επικίνδυνο...) που τοποθετούσε, και η οποία ίσως τραυμάτιζε αθώους ανθρώπους που ούτε τους ήξερε, εξερράγη στα χέρια του. Διαφέρει, εν τέλει, διότι ο Ξηρός έχει δολοφονήσει εν ψυχρώ πέντε ανθρώπους, ενώ ο φουκαράς στην Καλαμάτα κανέναν. 

Πολύ κυνικό, θα μου πείτε.  

Πρώτη φορά Αριστερά, θα σας πω εγώ...