ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: «Ουρά παγωνιού σε πισινό μαϊμούς…»

Του Πάνου Τσούμα

Σε κάποια από τις μπαλάντες του ο μέγας Σαλονικιός Διονύσης Σαββόπουλος αυτοσαρκάζεται τραγουδώντας: «Κι όλοι μου οι φίλοι απορούν τι κάνει ετούτος ο μαλάκας;»

Τα επιφαινόμενα των ημερών καθιστούν, θαρρώ, υπέρ-υποχρεωτική, την καταφυγή στη διερώτηση του Νιόνιου. Είναι πολλοί και πολλά που υποχρεώνουν καθημερινά τους όποιους φυσιολογικούς φιλοξενεί ακόμα αυτός ο τόπος, να διερωτώνται: «τι κάνει, ή τι λέει, ετούτος ο…» ή «ετούτη η...». 

Όσο η διερώτηση περιοριζόταν στο εσωτερικό ήταν σίγουρα μικρό το κακό. Αφότου όμως πέρασε τα σύνορα και ακούγεται, φωναχτά πλέον και όχι ψιθυριστά, από Λισαβόνα και Μαδρίτη μέχρι Ταλίν και Ελσίνκι, το κακό έγινε μεγάλο και ακραία ανησυχητικό. (Ίσως και ακραία υπονομευτικό για την κρατική υπόσταση του τόπου.)

Είναι ευνόητο πως στην παρούσα συγκυρία τα προκλητικά (της νοημοσύνης) επιφαινόμενα έχουν να κάνουν με τη «χαοτική... σαφήνεια», γνωστή και ως «δημιουργική ασάφεια», των ΣΥΡΙΖ-Α-ΝΕΛ κυβερνο-σουρεαλιστών. Όμως δεν πρέπει να μας διαφεύγουν και κάποιες, ανάλογης ευήθειας, χθεσινο-προχθεσινές αφασίες… Εν κατακλείδι δεν πρέπει να μας διαφεύγει η διαχρονικότητα της νεοελληνικής παράνοιας, της οποίας η παρούσα κυβέρνηση(!!!) διεκδικεί επάξια να αποτελέσει επιτομή.

Χωρίς να είμαι ειδικός, συντάσσομαι με την άποψη ότι η υψηλής στάθμης, σε σχέση με τις υπό σύγκριση δυτικές χώρες, σύγχρονη νεοελληνική παρανοϊκότητα οφείλεται στον αδιάκοπο μετεωρισμό μεταξύ εισαγόμενων προτύπων (οργανωτικών, οικονομικών, ιδεολογικών) και φανταστικών εθνο-πολιτισμικών ταυτοτήτων (αρχαίοι, βυζαντινοί, δυτικοί, ανάδελφοι).

Ανατέμνοντας το μετεωρισμό αυτό στον πυρήνα του βρίσκουμε δύο πράγματα:

-Το πρώτο είναι η διαρκής άρνηση να δεχθούμε τον, για ιστορικούς λόγους, (καθυ)στερημένο βαλκανικό μας εαυτό, με συνέπεια την αδυναμία να παλέψουμε για τη δημιουργία γηγενούς προτύπου σεβαστού και εκτός συνόρων. (¨Έτσι, δημιουργικά, κερδίζονται περηφάνιες και αξιοπρέπειες, όχι με «αγωνιστικές» τσιφτετελιές.)

-Και το δεύτερο, ότι αναζητώντας πρότυπα στο εξωτερικό ή στο ένδοξο παρελθόν και προσποιούμενοι φανταστικές ταυτότητες, αφήναμε να μας οδηγεί απερίσπαστα το ριζωμένο στα γονίδιά μας (βιολογικά, κρατικά, πολιτικά) προεπαναστατικό παράδειγμα. Αυτό της ύστερης τουρκοκρατίας δηλαδή (κλεφταρματωλικό, κοτσαμπάσικο, πατριαρχικό, φατρίας, ασκεριού). Το οποίο, μετεπαναστατικά, δολοφονώντας τον Καποδίστρια, κατακυρίευσε την κρατική λειτουργία-κατ΄ επέκταση και την κοινωνικοοικονομική.

Με μοχλό την πολιτική το τουρκογενές παράδειγμα μετεξελίχθηκε υφαίνοντας, σαν αράχνη, το φαινόμενο της φαυλοκρατίας, εκφάνσεις του οποίου είναι: ο μικρόνους τοπικισμός ο πελατειασμός, ο κομματισμός φεουδαλισμός, ο συνδικαλιστικός κοτσαμπασισμός, ο παραγοντισμός εν γένει.

Με μικρές εξαιρέσεις-διαλείμματα (Τρικούπης, Βενιζέλος, Καραμανλής στη δεύτερη θητεία του, Σημίτης την πρώτη τριετία), κανένα κόμμα και καμία πολιτική δεν τόλμησε να συγκρουσθεί μετωπικά με την κοινωνικοποιημένη, ενίοτε και θεσμοθετημένη, φαυλότητα.
 

Δεν τόλμησε, φυσικά, να συγκρουσθεί ούτε η κομπορρήμων ηθικολογούσα αριστερά. Τουναντίον, ο επιχώριος αριστερός (λατιν)οριενταλισμός, με σίγουρη εξαίρεση τον Ηλία Ηλιού και ίσως τις περιπτώσεις Λεων. Κύρκου, Ανδ. Λεντάκη, Μιχ. Παπαγιαννάκη, προσχώρησε στο διαχρονικό φαινόμενο και με την «αέρα πατέρα» λαοφιλία του φούσκωσε τα πανιά της βαρυφορτωμένης με φαυλότητα παρανοημένης βαρκούλας.
 

Για παράδειγμα στην πρώτη οκταετία του ΠΑΣΟΚ η φαυλοκρατία γνώρισε την αποθέωσή της. (Όπως γράφει ο Ευάγγελος Κοροβίνης («Η νεοελληνική φαυλοκρατία») το φαινόμενο τότε «διευρύνθηκε απεριόριστα (…) γιγαντώνοντας όλα τα αρνητικά του παλαιού (σ.σ. δεξιού) κράτους και σαρώνοντας τα όποια θετικά του». Καθότι όμως το ΠΑΣΟΚ ήταν κόμμα «προοδευτικό», η φαυλοκρατία του, από την επίσης «προοδευτική» αριστερά, εκτιμήθηκε…ως «πρόοδος»! Ότι η πανταχού παρούσα φαυλότητα λειτουργούσε (εκ)παιδευτικά διαπλάθοντας χαρακτήρες ανθρώπων και πρότυπα(!!!) πολιτών, δεν ήταν θέμα για την αριστερή… προοδευτικότητα (Προφανώς το σχέδιο επανάστασης και ανατροπής ήθελε τη μάζα εκφαυλισμένη…για να μπορεί μετά η «φωτισμένη πρωτοπορία» να» την αναμορφώσει!). 
 

Όπως είναι γνωστό, όμως, «όλα εδώ πληρώνονται»! 

Ενώπιοι ενωπίοις τώρα οι αριστεροί(!!!) (λατιν)οριενταλιστές το μόνο που πετυχαίνουν είναι να (αυτό)αποκαλύπτονται φανερώνοντας: 

Το εντελώς ανέτοιμο, άρα ανέντιμο, του εγχειρήματός τους. 

Την παντελή έλλειψη ιστορικής συνείδησης. 

Την κλεφταρματολική (με τη έννοια των πολλών καπετανάτων και φατριών) συγκρότηση(!!!) κόμματος και κυβέρνησης. 

Το απελπιστικά μετέωρο του παραδείγματος, «άλλος προς Στάλιν έβλεπε, άλλος προς Ούγκο Τσάβες/κι ο τρίτος ο εθνόφρονας προς Κούγκι και Αρκάδι»! 

Να φανερώνουν, εν ολίγοις, ότι:
Εκπροσωπούν πολιτικά(!!!) την επιτομή της κοινωνικοποιημένης νεοελληνικής φαυλο-παράνοιας.

# «Δεν είναι… σύντροφε η ιδεολογία, είναι η ψυχολογία», είχα σκεφθεί αρχικά για τίτλο του σημειώματος. 

Επειδή όμως, η απουσία στοιχειωδώς αυτόχθονου προτύπου τροφοδοτεί αέναο μαϊμουδισμό, προτίμησα να τιμήσω τον αείμνηστο πυργιώτη ποιητή Γιώργη Παυλόπουλο, επιστρατεύοντας το χαϊκού του: «Ουρά παγωνιού σε πισινό μαϊμούς ετούτος ο κόσμος».  

Τα λέει όλα για τα Ζερβο-Δεξιά «παγώνια», σημερινά ή χεσινά, και όχι μόνο…