ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Οι... κρατιστές ξανάρχονται

Του ΒΑΣΙΛΗ ΚΑΝΕΛΛΗ

Η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης είναι ασφαλώς σε πρώτη προτεραιότητα για κάθε κυβέρνηση. Η Ελλάδα υπέστη μια πραγματική τραγωδία τα τελευταία πέντε χρόνια και οι κοινωνικοί δείκτες έχουν καταρρεύσει. Η ανεργία βρίσκεται σταθερά πάνω από 25%, εκατομμύρια πολίτες ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, υπάρχουν χιλιάδες περιστατικά οικογενειών χωρίς ρεύμα ή παιδιών που στερούνται βασικά αγαθά.

Ασφαλώς η εικόνα στην εκπαίδευση, στα νοσοκομεία, στις κοινωνικές δομές, στους δήμους, σε εκατοντάδες χιλιάδες ελληνικά νοικοκυριά δεν είναι καθόλου καλή, επομένως κάθε μέτρο που λαμβάνει η κυβέρνηση για την ανακούφιση των δοκιμαζόμενων πολιτών είναι προς τη σωστή κατεύθυνση.

Και βεβαίως δεν πρέπει να ρωτάει καμιά ανεξάρτητη χώρα τους δανειστές για το πώς θα αντιμετωπίσει μια ανθρωπιστική κρίση. Αρκεί βέβαια να έχει εξασφαλίσει τους πόρους με τους οποίους θα χρηματοδοτηθούν τα μέτρα κοινωνικής προστασίας, οι προσλήψεις, οι αυξήσεις μισθών και συντάξεων κ.λπ. 

Διότι αν γίνεται κοινωνική πολιτική για εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες σε βάρος εκατομμυρίων άλλων, τότε αυτό δεν είναι αναδιανομή του πλούτου, αλλά διαιώνιση της αδικίας που επικρατεί εδώ και δεκαετίες.

Οταν η κυβέρνηση π.χ. στα πρώτα μέτρα που ανακοινώνει, πριν καν δώσει στη δημοσιότητα τα δίκαια μέτρα αντιμετώπισης της φτώχειας, είναι η νέα συλλογική σύμβαση στη ΔΕΗ και η επαναλειτουργία της ΕΡΤ, τότε υπάρχει πρόβλημα και μάλιστα σοβαρό.

Επιλέγει δηλαδή η κυβέρνηση της Αριστεράς να ευνοήσει δύο κρατικές εταιρείες αδιαφορώντας για την κατάσταση που επικρατεί στον ιδιωτικό τομέα ή ακόμη και σε άλλους τομείς της δημόσιας διοίκησης.  

Στην ερώτηση «πώς θα πληρωθούν οι χιλιάδες εργαζόμενοι που θα επαναπροσληφθούν στην ΕΡΤ», η απάντηση είναι «θα αυξήσουμε λίγο το ανταποδοτικό τέλος που πληρώνεται μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ».

Αραγε στην ερώτηση «πώς θα πληρωθούν οι αυξήσεις 8%-10% στους μισθούς των εργαζόμενων της ΔΕΗ μέσω επιδομάτων» η απάντηση θα είναι: 

«Ας αυξήσουμε λίγο τα τιμολόγια;». 

Διότι μια επιχείρηση η οποία έχει καταστεί προβληματική και βαρύνεται με λάθη του παρελθόντος, είναι αδιανόητο να ανακοινώνει τέτοιες αυξήσεις όταν στους υπόλοιπους κλάδους εργασίας, και κυρίως σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, επικρατεί το χάος.

Η κυβέρνηση, δηλαδή, επιλέγει να ευνοήσει τον κρατισμό και να ευχαριστήσει τους συνδικαλιστές ακόμη και σε βάρος του υπόλοιπου κοινωνικού συνόλου. 

Πρόκειται για μια δραματική αντίφαση που εμφανίζει αυτή η κυβέρνηση: 

 Από τη μια λαμβάνει μέτρα κοινωνικής προστασίας που είναι απαραίτητα -αν και αμφιβόλου αποτελέσματος- και από την άλλη, πριμοδοτεί συγκεκριμένους δημοσίους υπαλλήλους.

Κι αν «υπήρχαν λεφτά» τότε θα μπορούσαν όλοι να επικροτήσουν την κυβέρνηση. Οταν, όμως, είναι αμφίβολη ακόμη και η πληρωμή των δόσεων του Μαρτίου, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει η χώρα με πιστωτικό γεγονός, τότε υπάρχει πρόβλημα.

Δεν μπορεί να ζητούν οι δανειστές περικοπές δαπανών και μεταρρυθμίσεις προκειμένου να μη χρεοκοπήσει η Ελλάδα και ταυτόχρονα η κυβέρνηση να ανακοινώνει αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις με άδηλες πηγές χρηματοδότησης.  

Είτε υπάρχει έλλειμμα συνεννόησης, είτε θα υλοποιηθούν οι υποσχέσεις, αλλά... σε άλλο νόμισμα. Και το τελευταίο είναι ασφαλώς εφιαλτικό σενάριο για τη χώρα.