ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η φαντασία στην εξουσία: το ζούμε τώρα

Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

Στο επίπεδο του λόγου που εκπέμπει η κυβέρνηση, η σύγχυση επιτείνεται. Αντικρουόμενες δηλώσεις, ασάφειες, ασυναρτησίες εξακολουθούν να εκπέμπονται προς πάσα κατεύθυνση και, προφανώς, αντανακλούν τη σύγχυση στη σκέψη της κυβέρνησης. 

Αυτό όμως το γνωρίζαμε,  για την κυβέρνηση, από τις πρώτες μέρες που ανέλαβε και  ήρθε  σε  επαφή  με  την πραγματικότητα. 

Το καινούργιο, αυτό που  βλέπουμε  τώρα  και το αρχίζουμε  να  το  συνειδητοποιούμε, είναι  ότι στη σύγχυση προστίθεται και η ραθυμία της διακυβέρνησης.

Εχει περάσει ένας μήνας τουλάχιστον και γίνεται φανερό ότι η κυβέρνηση κάπως διστάζει να κυβερνήσει. Ακόμη δεν έχουν ορισθεί οι αρμοδιότητες μεταξύ υπουργών και αναπληρωτών, με αποτέλεσμα οι αποφάσεις να λαμβάνονται (και να αλλάζουν) περίπου στον αέρα - κατά κανόνα, δε, να αφορούν και τον αέρα, αφού τα χρήματα λείπουν. Στη Βουλή, μου έλεγε μόλις χθες παλαιός βουλευτής, ακόμη δεν τους έχουν δοθεί οι νέες ταυτότητες. Πρόκειται για κάτι πρωτοφανές, δεδομένου ότι ακόμη και στη Βουλή της μιας ημέρας του προέδρου Πολύδωρα, οι ταυτότητες τους δόθηκαν σε δύο ημέρες (ως ενθύμια, μάλλον). Στελέχη με στοιχειώδη σοβαρότητα και ρεαλισμό για τις θέσεις-κλειδιά της κρατικής μηχανής δεν έχουν βρεθεί - και είναι πάρα πολλές αυτές με το μέγεθος του κράτους. Αλλά και στα κρίσιμα υπουργεία, εκεί όπου θα έπρεπε να γίνεται κάτι για το θεαθήναι τουλάχιστον, δεν συμβαίνει τίποτε. Ο Σούπερ Μπαρούφας στο Οικονομικών, λ.χ., συμπεριφέρεται και λειτουργεί σαν να είναι ο χαϊδεμένος και κακομαθημένος γιος του υπουργού, όχι ως υπουργός. Κατά βάση, χρησιμοποιεί την υπουργική ιδιότητα για να κάνει τη φιγούρα του διεθνώς εις βάρος της χώρας.

Η ραθυμία τους δεν οφείλεται μόνο στις πραγματικές δυσκολίες της διακυβέρνησης, μπροστά στις οποίες είναι φυσικό και αναμενόμενο να διστάζει ο οποιοσδήποτε. 

Οφείλεται στην αριστερή κουλτούρα της ουτοπίας και της ανημπόριας, μέσα στην οποία ανατράφηκαν ως πολιτικοί. Ο καθένας από αυτούς διαμόρφωσε την πολιτική του μέσα από την ασφάλεια που παρέχουν τα εξής δύο: 

Το καφενείο (ο ύψιστος εκπαιδευτικός θεσμός στον Υπαρκτό Ελληνισμό) και η προϋπόθεση της επανάστασης.  

Ολα αυτά που έχουν συλλάβει και επεξεργασθεί στο κεφάλι τους ως πολιτικές λύσεις λέγονται και γράφονται υπό την προϋπόθεση της ολικής ανατροπής, της επανάστασης, δηλαδή της ουτοπίας. Τώρα όμως έχουν κληθεί να κυβερνήσουν χωρίς επανάσταση, δεμένοι σε μια πραγματικότητα από την οποία δεν μπορούν να ξεφύγουν. Είναι φυσικό να μην μπορούν και, ίσως ακόμη, να μη θέλουν.

Εφόσον συμφωνεί κάποιος με την παραπάνω διαπίστωση, τότε το παλιό δίλημμα «άγνοια ή σκοπιμότητα», όσον αφορά τον ερασιτεχνισμό της διαπραγμάτευσης με τους εταίρους, αποκτά ξανά ενδιαφέρον: 

Σκοπιμότητα να βρεθούμε εκτός Ευρωζώνης δεν υπάρχει, διότι απλούστατα έχουμε όλοι καταλάβει πλέον ότι δεν υπάρχει σαφής στρατηγική στην πολιτική της κυβέρνησης με τους εταίρους μας. 

Ωστόσο, η άγνοια, ενισχυμένη από τη σύγχυση και τη ραθυμία, μπορούν στο βάθος του χρόνου να κάνουν αυτό που σήμερα δεν είναι σκοπιμότητα ―το ακατονόμαστο― να φαντάζει ως η μόνη δυνατότητα, για μια κυβέρνηση ανήμπορη να κινηθεί είτε προς την κατεύθυνση της εφαρμογής των δεσμεύσεων προς τους εταίρους είτε προς την κατεύθυνση της τήρησης των προεκλογικών υποσχέσεων προς τους ψηφοφόρους.  

Με άλλα λόγια, το περιβόητο «ατύχημα» μπορεί να μας προκύψει από αδυναμία και όχι από δύναμη. Μπορεί, δηλαδή, να φθάσουμε εκεί από παραλείψεις, όχι από σκόπιμες πράξεις.

Αυτό που ζούμε τώρα (και διατρέχουμε τον κίνδυνο να το πληρώσουμε πανάκριβα) είναι: 

H διάψευση του αηδέστατου μπακαλιάρου από την εξέγερση μαοϊκών και αναρχικών στο Παρίσι τον Μάιο του 1968, που καλούσε τη φαντασία στην εξουσία. 

Ε λοιπόν, ναι! Εμείς, επιτέλους, φέραμε τη φαντασία στην εξουσία με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Εχουμε, δηλαδή, στα πράγματα ανθρώπους που ένιωσαν βαθιά ικανοποίηση με τον εαυτό τους, επειδή πίστεψαν ότι, ναι, ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός και δεν τους απασχόλησε ότι προηγουμένως θα πρέπει να γυρίσει ανάποδα τούτος εδώ, ο πραγματικός κόσμος.  

Ούτε τους απασχόλησε ότι κανένας, μπορεί ούτε καν αυτοί οι ίδιοι, δεν ενθουσιάζεται με την προοπτική της επανάστασης. 

 Ετσι, τώρα, δεν ξέρουν τι να κάνουν. 

Η φαντασία είναι απαραίτητη για να κυβερνάς από το καφενείο, ουαί και αλίμονο όμως αν έλθει σε επαφή με την πραγματικότητα.