Ζούμε σε ένα κόσμο γενικής παράκρουσης. Όπου πολύς κόσμος πιστεύει
ανυπόστατα πράγματα και μάλιστα επιμένει πως αποτελούν αυταπόδεικτα
θέσφατα. Πρόσφατα σημείωσα πως το βιβλίο του Μίλτον Φρήντμαν
«Καπιταλισμός και Ελευθερία» εκδόθηκε στα ελληνικά κάπου πενήντα χρόνια
μετά την αρχική του δημοσίευση και κάτω από την απόλυτη σιωπή όλων των
ντόπιων μέσων ενημέρωσης. Πολλοί σχολίασαν πως αυτό ήταν φυσικό μια και
το βιβλίο αυτό εκτιμήθηκε μοναχά από τον… Πινοσέτ (!) και οι απόψεις που
αντανακλά έχουν περάσει στο περιθώριο της ιστορίας. Πέρα από την
προφανή ανοησία αυτών των ισχυρισμών (δεν υπάρχει λ.x. αριστερούλης σ’
αυτό τον τόπο που να μην επιμένει πως τα όποια λαϊκά κινήματα δίνουν
σήμερα αγώνες επιβίωσης εναντίον του πανίσχυρου νεοφιλελευθερισμού – πως
γίνεται λοιπόν ταυτόχρονα οι μέντορες του σχετικού κινήματος, –
Φρήντμαν και Χάυεκ – να έχουν περάσει στα αζήτητα της ιστορίας;) είναι
αδιανόητο να χτίζονται ιδεολογίες και κινήματα εναντίον ενός φαινομένου
που καθ’ ολοκληρία αγνοούν.
Εφ όσον τα σχετικά βιβλία παραμένουν άγνωστα
πως τόσοι στρατεύονται εναντίον των απόψεων που αυτά εκφράζουν; Και
παράλληλα θαυμάζουν όσους τις αντιπαλεύουν (λ.χ. Νάομι Κλάιν), συνειδητά
διαστρεβλώνοντάς τες.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει με το περίφημο «επαχθές χρέος» που φορτώθηκε
υποτίθεται άδικα στις πλάτες μας από το διεφθαρμένο ελληνικό πολιτικό
σύστημα και τους «άτιμους» δανειστές. Ευτυχώς που η Βουλή αποφάσισε να
το διερευνήσει και να καταμερίσει τις σχετικές ευθύνες.
Αν υποθέσουμε
πως η σχετική δουλειά θα γίνει με σοβαρότητα και η έρευνα θα είναι
ενδελεχής και με βάση τα διεθνώς αποδεκτά στάνταρντς τα αποτελέσματα θα
είναι σίγουρα διασκεδαστικά.
Θα πρέπει κατ΄ αρχήν να ερωτηθεί ο Γάλλος
ειδικός που έχει κληθεί να μετέχει στην σχετική επιτροπή τι ακριβώς
διαπίστωσε από την έρευνα που έκανε στον Ισημερινό. Εκεί βεβαιώθηκε
επαχθές χρέος που ανταποκρίνεται στον σχετικό όρο του διεθνούς δικαίου.
Γιατί δαπανήθηκαν δις. ώστε να γίνουν αγορές μέσων που χρησιμοποιήθηκαν
(από την στρατιωτική δικτατορία της χώρας εκείνης) για την καταπίεση και
την περιθωριοποίηση του λαού.
Ουσιαστικά «επαχθές» θεωρείται ένα χρέος που δημιουργείται από
δικτατορίες ώστε να εξασφαλίσουν τα μέσα καταπίεσης των λαϊκών
στρωμάτων, για την εξασφάλιση της πολιτικής τους υποταγής μέσω
βασανισμών και διώξεων.
Θα έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον να διαπιστώσει
κάποιος πως μπορεί να ονομασθεί επαχθές ένα χρέος που δημιουργήθηκε,
όπως στην Ελλάδα, σε καθεστώς πλήρους δημοκρατίας με δαπάνες
δισεκατομμυρίων για μισθούς, συντάξεις , επιδοτήσεις και δημιουργία
εκατοντάδων φορέων με σκοπό τον διορισμό ανθρώπων και εξασφάλιση
ικανοποιητικών αμοιβών.
Θα ερευνηθεί λ.χ. το ύψος της διαχρονικής
συνεισφοράς του Προϋπολογισμού στο ασφαλιστικό σύστημα, ώστε το 2009 η
χώρα να έχει μεγαλύτερο κατά 75 δις ευρώ χρέος από το κανονικό;
Θα
ελεγχθεί τι στοίχησε ακριβώς η απόρριψη των προτάσεων Γιαννίτση και
ποίοι πρωτοστάτησαν σε αυτό;
Πολλοί, ακόμη και σήμερα, δεν δείχνουν να είναι έτοιμοι να συγκρατήσουν
την αύξησή του χρέους. Όπως σωστά επεσήμανε ο Π. Μανδραβέλης στην
Καθημερινή (17-3-2015): «(Πολλοί σήμερα) χουβαρντάδες της προόδου ψέγουν
την Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα που προστατεύει τα λεφτά των
καταθετών... από διάφορους Υπουργούς που ασκούν την γνωστή πελατειακή
πολιτική με τα λεφτά των άλλων».
Είχαμε δηλώσει λίγο μετά τις εκλογές
πως δεν θα ζητήσουμε καινούργια δανεικά. Και τώρα μιλάμε για
χρηματοδοτική ασφυξία γιατί μας λείπουν τα λεφτά της Κεντρικής
Ευρωπαϊκής Τράπεζας, τα υπόλοιπα της δόσης του Μνημονίου και η έκδοση
και άλλων έντοκων του Δημοσίου.
Όλα αυτά, με διάφορους τρόπους, δανεικά
είναι βέβαια που αυξάνουν το χρέος. Θα γίνει και γι’ αυτά έρευνα;
Αυτό που αδυνατούν να καταλάβουν οι εγκέφαλοι του αριστερόστροφου
λαϊκισμού είναι πως στην Ελλάδα, σε αντίθεση με όλο τον υπόλοιπο κόσμο,
χρεοκόπησε το κράτος – και όχι οι Τράπεζες. Διότι ξόδευε σε παροχές πολύ
περισσότερα από όσα μπορούσε να εισπράξει. Σύμφωνα με στοιχεία του ΔΝΤ το 2010
από το σύνολο των δαπανών του δημοσίου το 75% πήγαινε σε μισθούς του
δημόσιου τομέα και σε συντάξεις (“… a reduction of public sector wages
and pension outlays —which are unavoidable given that those two elements
alone constitute some 75 percent of total (non-interest) public
spending in Greece”).
Ούτε λοιπόν η διαφθορά, ούτε και οι όποιες μίζες
προκάλεσαν την πτώχευση.
Αυτή υπήρξε αποτέλεσμα παροχών, πέραν των
δυνατοτήτων της οικονομίας, για την εξασφάλιση της λαϊκής ευαρέσκειας
και για την εξαγορά στην ουσία ψήφων σε εκλογές.
Και τώρα τιμωρείται ο
ιδιωτικός τομέας, συνθλίβεται η αγορά και μένουν εκατοντάδες χιλιάδες
άνθρωποι άνεργοι για να διασωθούν – σε πνεύμα «εξισωτικής δικαιοσύνης»
πάντα – οι βολεμένοι του δημοσίου και πολλοί άχρηστοι φορείς του.
Θα έχει πολύ γούστο αν η έρευνα για την διερεύνηση του ελληνικού χρέους
καταλήξει να δικαιώσει την περίφημη ρήση του Θόδωρου Πάγκαλου, πως δηλ.
«Μαζί τα Φάγαμε»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου