KOINΩΝΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Μέτριοι ζήτουλες και ξεχωριστοί ονειροπόλοι

Toυ ΤΑΣΟΥ ΦΟΥΝΤΟΓΛΟΥ

Κάποιοι βολεύονται- ίσως και να διεγείρονται σεξουαλικά- με την Ελλάδα στον ρόλο της πεταλούδας, που αρκεί ένα λίκνισμα των φτερών της στην γωνιά αυτή της βαλκανικής γης για να προκληθεί αναστάτωση σε όλη την Ευρώπη. Και στην Ασία μην σου πω. 

Η σεξουαλική, βέβαια, διέγερση των συγκεκριμένων «κάποιων» δεν ενδιαφέρει τους συγκεκριμένους «άλλους», μιας και η ανωμαλία στο κρεβάτι του Προκρούστη, στο οποίο την ξαπλάρουμε τόσα χρόνια δίχως να αντιλαμβανόμαστε πως κάθε πρωί που σηκωνόμαστε μετράμε και μια απώλεια, είναι ζήτημα προσωπικού γούστου και δεν ενδιαφέρει τον δημόσιο χώρο.

Άσε που μπορεί, παράλληλα, αυτοί οι «κάποιοι» να φαντασιώνονται πως το καπέλο, που συνοδεύει το γούστο τους είναι μαγικό, και πως μπορεί από μέσα του να ξεπηδήσουν σε ανύποπτο χρόνο λεφτά, πολλά λεφτά, οπότε στην περίπτωση αυτή μιλάμε για ένα κλασικό σκληρό σενάριο τσόντας, το οποίο και πάλι δεν μας αφορά.

 Eίπαμε. Γούστο τους και καπέλο τους το τι κάνουν στο κρεβάτι τους οι συγκεκριμένοι «κάποιοι». Ας ασχοληθούμε με τους «άλλους».

Αυτοί οι «άλλοι» λοιπόν δεν βολεύονται με την Ελλάδα στον ρόλο της ανάλαφρης πεταλουδίτσας, καθώς η όλη εικόνα παραπέμπει στην εταίρα που περιμένει καρτερικά τον επόμενο πελάτη της για να της τα σκάσει. Αυτοί οι άλλοι έχουν εντελώς διαφορετικές απαιτήσεις από αυτήν την χώρα και δεν συμβιβάζονται ούτε με τον ρόλο της πεινασμένης εταίρας, ούτε με αυτόν του καμικάζι, πόσο μάλλον με αυτόν του μπλοφατζή, που παίζει τα ρέστα του σε ένα τραπέζι πόκας, έχοντας στο χέρι του την Άρτα και τα Γιάννενα, μην μπορώντας ο χριστιανός ούτε δυο ζευγάρια της προκοπής να σταυρώσει.  

Αυτοί οι άλλοι ζητάνε μετ΄ επιτάσεως μια Ελλάδα που να πετάει περήφανη στους ουρανούς σαν τον αετό.

Γιατί παράγει, γιατί εξάγει, γιατί καινοτομεί, γιατί δεν πιθηκίζει, γιατί δεν σαβουρώνει, γιατί δεν ζητιανεύει και γιατί μπορεί να κοιμάται τα βράδια ήσυχη πως δεν πρόδωσε για πολλοστή φορά τους ένδοξους of προγόνους της.

Γιατί αυτοί οι άλλοι θέλουνε να δούνε επιτέλους τους θεσμούς να λειτουργούν και το Σύνταγμα να αναθεωρείται, με την εισαγωγή ισχυρών μηχανισμών ελέγχων και εξισορροπήσεων του σημερινού άθλιου συστήματος εξουσίας, που άγεται και φέρεται από τις διαθέσεις ενός Πρωθυπουργού και της παρέας του, και την σαφή διάκριση της εκτελεστικής από την νομοθετική εξουσία, η οποία θα αναβαθμίσει τον ρόλο του Κοινοβουλίου και θα περιορίσει την ασυδοσία της εν λόγω παρεούλας.

Γιατί αυτοί οι άλλοι κουράστηκαν τόσα χρόνια να βλέπουν τα Πανεπιστήμια να εισαγάγουν επιστημονικές εμμονές γονέων και να βγάζουν στρατιές ανέργων, που δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να απορροφηθούν, ακόμα και αν αλλάξει πλήρως το παραγωγικό μοντέλο της χώρας. Που κουράστηκαν διάολε να βλέπουν όλους τους περιφερόμενους μουσάτους και κυριλέδες των κομμάτων να κοπροσκυλιάζουν μέσα στις ακαδημαϊκές αίθουσες, να «συνελευσιάζονται» διαρκώς και να μπαρουφολογούν ομαδικώς και την ελληνική κοινωνία να φαντασιώνεται πως διαθέτει Πανεπιστήμια επιπέδου και επιστημονικό δυναμικό περιωπής.

Που δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί αυτή η «χαλασμένη» γενιά των νέων ανθρώπων δεν αντιδρά και δεν πετάει έξω από τους πανεπιστημιακούς χώρους όλα αυτά τα κομματικά μειράκια και τους ανεπαρκείς καθηγητές τους, απαιτώντας παράλληλα ουσιαστική αναβάθμιση των σπουδών και μετατροπή των Πανεπιστημίων σε πόλους έλξης ξένων φοιτητών και καθηγητών.

Είναι αυτή η μετριότητα που τρώει σαν σαράκι τις σάρκες του έθνους. Μετριότητα παντού. Στην πολιτική εκπροσώπηση, τα Πανεπιστήμια, την Υγεία, την δημόσια διοίκηση, την κρατικοδίαιτη και παρασιτική αγορά. Μια μετριότητα που αποθεώνεται κάθε τόσο στις εκλογές και οδηγεί στην υπερψήφιση ανθρώπων και κομμάτων που δεν μπορούν ούτε στο ελάχιστο να εγγυηθούν τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται αυτή η χώρα. Το ξέρουμε εξάλλου.

Το εγχώριο πολιτικό σύστημα διαχρονικά εκδηλώνει μια μόνιμη αλλεργία απέναντι στην γνώση, τις ικανότητες και τον σχεδιασμό. Αδυνατώντας να ενσωματώσει στους κόλπους του τους αριστούχους απόφοιτους των ελληνικών και ξένων Πανεπιστημίων, των ειδικευμένων στους διάφορους τομείς που άπτονται της τέχνης της διακυβέρνησης μιας χώρας, καθώς και ικανούς ανθρώπους προερχόμενους από το υγιές κομμάτι της ελεύθερης αγοράς, δεν διαθέτει τα ποιοτικά εκείνα χαρακτηριστικά που θα του επέτρεπαν να κάνει μια συνολική παρέμβαση στο σκέλος της προσφοράς της οικονομίας.

Να οργανώσει, δηλαδή, και να σχεδιάσει εκ νέου την παραγωγική βάση της χώρας και να εποπτεύσει την υλοποίηση των μεγάλων αλλαγών που απαιτούνται, ώστε η χώρα αυτή από φαταούλας και καταναλωτής να εξελιχθεί σε παραγωγό και εξαγωγέα.

Αντίθετα από το 1981 και μετά αυτό το φαιδρό τσούρμο δικηγόρων, γιατρών, οικονομολόγων και λοιπών πτυχιούχων (μέτριων και ανεπάγγελτων στην πλειοψηφία τους), ανθρώπων δηλαδή άσχετων με την παραγωγική διαδικασία, εστίασε την προσοχή του στο σκέλος της ζήτησης και επιδίωξε να αυξήσει το ΑΕΠ της χώρας μέσω της εξασφάλισης αυξημένων εισοδημάτων στους πολίτες της ( είτε άμεσα μέσω των ομαδικών προσλήψεων στο Δημόσιο και την αύξηση των μισθών είτε έμμεσα μέσω της «νόμιμης» φοροδιαφυγής ενός μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας).

Το σχέδιο αυτό ήταν -και συνεχίζει να είναι- απλό στην σύλληψη. Δανείζεσαι από τις αγορές, προσθέτεις και τα ευρωπαϊκά πακέτα στήριξης μαζί με τις αγροτικές επιδοτήσεις και ενισχύεις συνεχώς τους μισθούς, τις συντάξεις καθώς και τα εισοδήματα των ελεύθερων επαγγελματιών, προκειμένου να αυξήσεις την κατανάλωση και πλασματικά να οδηγήσεις σε ένα μεγεθυμένο ΑΕΠ.

Το σχέδιο όμως αυτό έχει ένα μελανό σημείο, ιδίως όταν η ηλιθιότητα σου δεν σου επιτρέπει να κάνεις την παραμικρή παρέμβαση στο σκέλος της προσφοράς, οδηγώντας τουλάχιστον ένα μέρος της κατανάλωσης αυτής στην εγχώρια παραγωγή: 

Οδηγεί αυτόματα στην πλήρη εξάρτηση της χώρας από τα εισαγόμενα αγαθά και υπηρεσίες και μακροπρόθεσμα στην επιστροφή όλου του χρήματος που πήρες στις χώρες που στο έδωσαν για να συντηρείς την δική τους παραγωγική βάση, αφήνοντας σε σένα τόκους και τοκοχρεολύσια εις το διηνεκές για να «αποπληρώνεις» τη γκλαμουριά που σε έπεισαν πως έχεις.

Χώρες οι οποίες τα κονομάνε, αφενός από αυτά που σου πουλάνε και από τα δανεικά που σου δίνουν για να τα αγοράσεις και αφετέρου, εν μέσω κρίσης, από τα νέα δανεικά που σου προσφέρουν για να συνεχίσεις να το παίζεις Λάκης ο εισαγόμενος, καθώς και από την εξαγορά δημόσιων και ιδιωτικών περιουσιακών στοιχείων σε εξευτελιστικές τιμές. Τετραπλό, δηλαδή, το κέρδος αδερφέ μου.

Και αν δεν κατάλαβες ακόμα γιατί πτώχευσες δεν πειράζει. Θα έρθουνε οι μάγοι με τα μαγικά καπέλα για να ρίξουνε λεφτά στην πραγματική οικονομία. Τι είπατε; Ποιος είστε; Τι θέλετε; Πραγματική οικονομία αυτό το παρασιτικό συνονθύλευμα κατανάλωσης εισαγόμενων, κλειστών επαγγελμάτων και μαγκιάς κλαρίνου φρέντο καπουτσίνου;

Άστο μωρέ. Γελάει ο κόσμος. Μείνε λοιπόν στα παραληρήματα των αμόρφωτων και ψεκασμένων και περίμενε το Γένος το Ξανθό για να έρθει να σε σώσει. Πρόσεχε μόνο φουκαρά μου μη σου βγει και αυτή τη φορά το Γένος με ντεκαπάζ και τρέχεις πάλι να συμμαζέψεις τα ασυμμάζευτα και να μην προλαβαίνεις να μετράς τις σφαλιάρες που θα σου έρχονται πυρ ομαδόν.

Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, ε, την τρίτη φορά θα σε πιάσουνε…