ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Το Μαρικάκι και κάτι ιδεοληψίες

Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Κάποτε ο Γιώργος Παπανδρέου είχε χαρακτηρίσει τον εαυτό του «αντιεξουσιαστή στην εξουσία». Ηταν η μεταφορά σε λέξεις της προσπάθειας που είχε κάνει να φτιάξει την αλυσίδα του ποδηλάτου του εν κινήσει. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά και δεν χρειάζεται να τα υπενθυμίσω. 

Ο πρώτος μήνας της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ μου θύμισε την περίφημη εκείνη ρήση του προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Η περιφερόμενη αυταρέσκεια του υπουργού Οικονομικών, η ωραία ατημελησία στο ντύσιμο και στις προτάσεις, οι συνεχείς απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί με στόχο εκείνους τους πώς τους είπαμε, τους Γερμανούς που τόλμησαν και σήκωσαν κεφάλι, δοκίμασε τα όρια της υπομονής των εταίρων και τις αντοχές του ημετέρου νευρικού συστήματος.
Ωσπου ήρθε εκείνο το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας, βροχερό και καταθλιπτικό σαν την παρέλαση του Καρνάβαλου, και η κυβέρνηση συνειδητοποίησε πως έχει κερδίσει τις εκλογές, δεν χρειάζεται να παλεύει άλλο για να τις κερδίσει και τώρα πρέπει να κυβερνήσει. Πολύ σωστά το διετύπωσε ο κ. Τσίπρας.
Ο κ. Τσίπρας ξέρει πως ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του, όπως και το μεγαλύτερο όσων δεν τον ψήφισαν, επιθυμούσε την κυβερνητική αλλαγή. Η προηγούμενη συγκυβέρνηση είχε βαλτώσει μπροστά στον πανικό που της προκαλούσε το ενδεχόμενο να χάσει την εξουσία, οι σχέσεις με την Ευρώπη είχαν παγώσει, η διοίκηση τρίκλιζε και η οικονομία σιωπούσε στην αδράνεια της αναμονής. Η συγκυβέρνηση Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ δεν έχασε γιατί κράτησε την Ελλάδα στην Ευρώπη. Εχασε επειδή, προσπαθώντας να κρατήσει την Ελλάδα στην Ευρώπη, εξάντλησε τις δυνάμεις της και την πολιτική της αξιοπιστία και όλα έδειχναν πως αδυνατούσε πλέον να διαχειρισθεί τις υποθέσεις της ευρωπαϊκής Ελλάδας – προβληματικής, πλην όμως ζωντανής. Το succes story, ούτως ή άλλως, δεν έπεισε κανέναν και οι νουθεσίες για καλή διαγωγή εκ μέρους των κυβερνώντων προσέθεταν λίγη ακόμη κούραση στην ήδη βαριά καθημερινότητα.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ κουβαλάει δύο πολιτικά βάρη. 

Το ένα είναι το βάρος των «Αγανακτισμένων», του πολιτικού νεφελώματος που δημιουργήθηκε το 2011 και έκτοτε συνοδεύει σαν σκιά την πολιτική ζωή της χώρας. 

 Το δεύτερο είναι το βάρος των ιερών κειμηλίων του κομμουνισμού. 

Και το ένα και το άλλο βάρος προσπαθούν να την παρασύρουν σε μια ηρωική σύγκρουση με την Ευρώπη αδιαφορώντας για την έκβασή της, αφού ούτως ή άλλως γι’ αυτούς η πολιτική είναι παράγωγο της φαντασίας τους. Εχοντας μια θρησκευτική προσήλωση στις επιταγές της Αριστεράς λατρεύουν τα πτώματα της Ιστορίας, όπως οι χριστιανοί τα σκηνώματα των αγίων τους. Ως εκ τούτου, προτιμούν τους ηττημένους από τους ζωντανούς.
Δεν ενδιαφέρει αν το Μνημόνιο θα κληθεί μποζόνιο, η τρόικα τρίφυλλο και η Μέρκελ Μαρικάκι. Σημασία έχει ο κ. Τσίπρας να βρει τους πολιτικούς τρόπους για να απαλλαγεί από τα βάρη της προϊστορίας του, και να πείσει ότι μπορεί να κυβερνήσει. Στο κάτω κάτω, αν θέλουμε να συμμετέχουμε στην Ευρώπη είναι γιατί ο πολιτικός της πολιτισμός μας επιτρέπει να απαλλαγούμε από τις ιδεοληψίες και τις ιδεολογικές αγκυλώσεις που βασάνισαν τη σύγχρονη ιστορία της.  

Μέσα στις εγχώριες ιδεοληψίες περιλαμβάνεται και η άχρηστη δημόσια διοίκηση, και η αντίληψη πως η επιχειρηματικότητα ισοδυναμεί με απάτη. Αυτές τις ιδεοληψίες δεν μπόρεσε να τις καταπολεμήσει η προηγούμενη συγκυβέρνηση. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για τους νέους κυβερνήτες.