ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η σοφή γενιά του Χ. Φλωράκη, του Λ. Κύρκου και τα γραφικά αποπαίδια της

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του Σάκη Μουμτζή

Είναι σημαντικό να βλέπεις σε κάποιες κρίσιμες στιγμές της πατρίδας σου να επιβεβαιώνονται οι αιωνίως ισχύοντες κανόνες, που άφθαρτοι στο χρόνο, αποκλήθηκαν κοινοτοπίες. Μια από αυτές τις κοινοτοπίες είναι η σημαντική συμβολή των βιωμάτων, των εμπειριών, στη διαμόρφωση -εφόσον μιλούμε για πολιτική- της πολιτικής συμπεριφοράς ενός ηγέτη ή μιας ηγετικής ομάδας.

Φαντάζομαι θυμούμαστε, η ιστορική ηγεσία του ΚΚΕ (Φλωράκης, Φαράκος, Καλούδης, Λουλές κλπ) που έζησε στο πετσί της τον εμφύλιο πόλεμο και την προσφυγιά στη συνέχεια, πόσο προσεκτική ήταν όταν μιλούσε γι’ αυτά τα γεγονότα. Πόσο χαμηλά κρατούσε τους τόνους. Το τραύμα, το ιστορικό τραύμα, όχι της ήττας αλλά του ίδιου του εμφύλιου σπαραγμού στον οποίον ήταν και αυτοί πρωταγωνιστές, οδηγούσε τους ηγέτες του ΚΚΕ στην αυτογνωσία και τη διακριτικότητα.

Όταν στις αρχές της δεκαετίας του 90 ανήλθαν στην ηγεσία του κόμματος τα στελέχη που δεν συμμετείχαν στον εμφύλιο πόλεμο άρχισαν να τον βιώνουν φαντασιακά με τελική κατάληξη όχι μόνον την επανασυγγραφή του αλλά και την αναγόρευση των συμβόλων του σε δομικά στοιχεία της ιστορικής πορείας του ΚΚΕ. Την εθνική αντίσταση και τον ΕΛΑΣ του Φλωράκη και του Φαράκου την αντικατέστησε ο ΔΣΕ, τα χωριστά μνημεία και οι περιηγήσεις της ΚΝΕ στα πεδία των μαχών του εμφυλίου. Οι νεκροί μας και οι νεκροί τους. Ο εμφύλιος πόλεμος ήταν λοιπόν για την μπαρουτοκαπνισμένη ιστορική ηγεσία του ΚΚΕ περίοδος για περίσκεψη και καταλαγή. Για τους άκαπνους διαδόχους της, περίοδος που προσφερόταν για κομματική έξαρση και έπαρση.

Ίσως κάτι ανάλογο συμβαίνει και σήμερα, με τη νέα γενιά μαρξιστών που αποτελεί την ηγεσία του Σύριζα. Δεν έζησαν το καθεστώς της δραχμής, δηλαδή της νομισματικής απομόνωσης, δεν έζησαν το καθεστώς των κάθε λογής περιορισμών, δεν έζησαν την αγωνία του συναλλαγματικού κινδύνου, δεν έζησαν την αδυναμία απόκτησης βασικών καταναλωτικών αγαθών λόγω δυσαρμονίας της τιμής τους προς τα εισοδήματα. Παρακάμπτοντας την ιδεολογική τους αποστροφή προς την Ευρώπη, που συγκαλύπτουν βέβαια επικαλούμενοι το όραμα τους για την Ευρώπη των λαών και όχι των μονοπωλίων, διαπιστώνω πως αδυνατούν να συλλάβουν τι σημαίνει σε όλους τους τομείς η εθνική μοναξιά. 

Αδυνατούν να εκτιμήσουν τα οφέλη από την ένταξη μας στην μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια και τις υποχρεώσεις μας που προκύπτουν από αυτήν. 

Δεν έζησαν τις εθνικές τραγωδίες με τις πολιτικές και κοινωνικές επιπτώσεις τους, γιατί αυτές αποφεύχθηκαν χάρη στην προστασία που μας παρείχαν οι διεθνείς συλλογικότητες στις οποίες ανήκαμε και ανήκουμε…

Τα βιώματα τους λόγω της ηλικίας τους, διαμορφώθηκαν μέσα στην Ελλάδα της αφθονίας, της ευμάρειας, της ρευστότητας που χαρακτήριζαν την εικοσαετία 1990-2010.  

 Συγχρόνως την ίδια εποχή που αυτοί ενηλικιώνονται ιδεολογικοπολιτικά ξεπροβάλλει και η Ελλάδα του χαβαλέ, των καταλήψεων, του ακτιβισμού, του μπάχαλου.  

Η σημερινή ηγεσία του Σύριζα διαμορφώθηκε από αυτές τις κινηματικές πρακτικές αλλά και τις διαμόρφωσε. Συμμετείχε. Έτσι οι περισσότεροι από αυτούς με μηδαμινή πρότερη επαγγελματική απασχόληση, αγνοούν την αξία της πίστης στις συναλλαγές, της τήρησης των συμφωνιών, της επιβράβευσης του μόχθου. Φορείς ιδεολογημάτων σοβιετικής κοπής και οπλισμένοι με έναν άκρατο βολονταρισμό πως αυτοί θα αλλάξουν την Ευρώπη, προχωρούν προς την ρήξη των σχέσεων με αυτήν, αγνοώντας τι σημαίνει απομόνωση στο σημερινό κόσμο. Ανασκαλεύοντας τα πλέον δεισιδαίμονα αισθήματα του λαού αφήνουν να υφέρπει η συμμαχία με το ξανθό ορθόδοξο γένος, χωρίς να τους ενδιαφέρει το κόστος αυτού του αναπροσανατολισμού. Άλλωστε η αριστερά, ιστορικά, ποτέ δεν υπολόγισε τα κόστη. Τα προσπερνούσε δια της σιδερένιας βουλήσεως της.

Δεν γνωρίζω αν η πορεία που χαράσσει η μαρξιστικογενής ηγεσία του Σύριζα είναι απόρροια σχεδιασμού, ή υποτίμησης ή και άγνοιας ακόμα των κινδύνων. 

Δεν γνωρίζω αν εδράζεται σε μιαν ενδιάθετη αποστροφή για κάθε τι το δυτικό που χαρακτηρίζει τους σοβιετολάγνους πρώην Κνίτες ή στην ανόητη ιδεοληψία τους πως το 5% των ελλήνων θα αλλάξει όλη την Ευρώπη.

Το μόνο που μπορώ να κάνω αυτές τις στιγμές, είναι:  

Να αναπολήσω τη σοφία του Φλωράκη, του Φαράκου, του Κύρκου, του Ηλιού, που στις δύσκολες εποχές των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης, κουβαλώντας στις αποσκευές τους τα διδάγματα του εμφυλίου πολέμου, συνέβαλαν στο μέτρο των δυνάμεων τους με την συμπεριφορά τους, στο στερέωμα της αστικής δημοκρατίας.