ΚΟΙΝΩΝΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ο επώδυνος ρεαλισμός

Του ΝΙΚΟΥ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΥ

Η πιο επώδυνη οδός είναι η ευθεία που οδηγεί στον ρεαλισμό. Ενέχει ευθύνη, προϋποθέτει ευρυχωρία νου και προπαίδεια αυτοκριτικής.

   

Αυτό που ζούμε τις τελευταίες εβδομάδες είναι μία παραλλαγή της επώδυνης οδού προς τον ρεαλισμό. 

Η «παραλλαγή» ενέχει κόστος, προϋποθέτει τακτικισμούς και ενοχή απέναντι στην ιδεοληψία. Είναι μία επιλογή πολυπαιγμένη στην Ιστορία.

 
Η προσέγγιση του ρεαλισμού με αφετηρία την ιδεολογική θρησκοληψία και την εμμονική «αυτο-ηρωοποίηση» είναι χωρίς αμφιβολία επώδυνη. Οχι μόνον για εκείνον που υφίσταται αυτήν την αναγκαστική μετάλλαξη αλλά κυρίως για όσους δέχονται τις συνέπειες.  

Κομβική πηγή για κάθε μειονεκτική θέση απέναντι στον πραγματισμό είναι η επένδυση του εαυτού με ένα μανδύα επίκλητου ηρωισμού, μεσσιανικής αποστολής και ευαγγελικού πατριωτισμού. Αυτό το ιδεολογικό και ψυχικό καθεστώς, που από τις εμμονές ορισμένων καθοδηγητών με εμβρυακή επαφή με τον δυτικό κανόνα ζωής και τις εξελίξεις στον κόσμο, έχει διαχυθεί σε μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού, τείνει να συμβολίζει την κοινωνική πραγματικότητα των ημερών.

 
Δεν είναι άσχετες προς αυτό το κλίμα ούτε οι ασυνάρτητες ρητορείες του υπουργού Παιδείας περί αριστείας ούτε οι διαρκείς αλλαγές θέσεων στελεχών της κυβέρνησης ούτε βεβαίως η ανυπαρξία αυτοκριτικής και σύνεσης. Αν υπάρχει κάτι στο οποίο η Ελλάδα είναι διεθνώς και με διαφορά μπροστά είναι η ανακολουθία της. Η αξιοπιστία και ο «λόγος τιμής» θα πρέπει να ανακτήσουν την αξία τους στην κοινωνική κλίμακα.
 

Αλλά ένα μεγάλο μέρος του γενικού πληθυσμού απέχει πόρρω ενός κλίματος σύνεσης, απόστασης και λογικής. Εχουμε δει να επιδοκιμάζονται και μάλιστα με χυδαίο και ακραίο τρόπο θέσεις και πράξεις έντονα ιδεοληπτικές βασισμένες στα κέρδη που μπορούν να προκύψουν από τον φανατισμό και τη διαίρεση του πληθυσμού σε στρατόπεδα.

 
 
Οι «μεν» και οι «δε» νιώθουν να τους χωρίζουν πολλά, σε ό,τι αφορά τη σχέση με τον ρεαλισμό, τις δυτικές αξίες και την ελευθερία της αγοράς, αλλά εν τέλει όλοι, και οι «μεν» και οι «δε» θα κληθούμε να ζήσουμε στην ίδια χώρα. 

Την ίδια πατρίδα μοιραζόμαστε και γι’ αυτό είναι μεγάλη η ζημιά που έχει ήδη γίνει από τον καλλιεργούμενο εσωτερικό φανατισμό. Είναι και αυτό θέμα ρεαλισμού.