Toυ ΑΝΔΡΕΑ ΠΕΤΡΟΥΛΑΚΗ
To βράδυ της Παρασκευής η χώρα μπήκε σε μια λυτρωτική περίοδο που την είχε ανάγκη περισσότερο και από τα λεφτά. Την αρχή της ειρήνευσης του λαού.
Η διαδικασία δεν θα είναι ακαριαία αλλά είναι σίγουρο ότι όσο προχωρά η κοινή ζωή μας θα συμπλησιάζουμε σε ένα σημείο ισορροπίας. Η Δημοκρατία μας θα ξαναγίνει αυτό που ήταν μέχρι τον Απρίλιο του '10- πολιτικές αντιπαραθέσεις και κομματικές διαφωνίες συνήθως κακόπιστες και συχνά ρηχές, αλλά όχι πόλεμος.
Οι πολίτες που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ σιγά-σιγά θα διαπιστώνουν ότι εύκολες λύσεις δεν υπήρξαν ποτέ. Η αρχική ρητορική της Κυβέρνησης περί περιφανούς νίκης στις Βρυξέλλες, μόνο τους πολύ φανατικούς μπορεί να αποπροσανατολίσει κι αυτούς όχι για πολύ. Στο τέλος όλοι θα καταλάβουν ότι αυτό που πήρε χτες ο Γιάνης Βαρουφάκης είναι οι 4 μήνες παραπάνω που οι εταίροι έδιναν και στον κ. Σαμαρά, αλλά εκείνος για λόγους κομματικού υπολογισμού δεν δέχτηκε. Ευτυχώς αυτή η χρονική ανάσα δόθηκε και απλώς τώρα θα ξαναζήσουμε τους επαναλαμβανόμενους κύκλους αγωνίας (που έχουμε ζήσει κάμποσες φορές στο παρελθόν) μέχρι τον επόμενο κάβο. Συνηθισμένα πράγματα πια που μάλλον θα ξαναγίνουν με τον συνήθη ελληνικό τρόπο, τρεις το λάδι, έστω με διαφορετικές ονοματοδοτήσεις τώρα, έστω με «πρώτη φορά διαπραγμάτευση». Μακάρι να τα καταφέρουν καλύτερα, πάντως.
Επομένως, πουλημένοι οσφυοκάμπτες, ανάλγητοι Μερκελιστές, προδότες γερμανοτσολιάδες υπήρχαν την προηγούμενη πενταετία όσο υπήρχε η δυνατότητα να διαγράψουμε το μεγαλύτερο μέρος του επαχθούς χρέους, να κάνουμε τις αγορές να χορέψουν δημοτικούς χορούς και να πάρουμε αποφάσεις μονομερώς σε συνεννόηση με την Πλατεία. Η πραγματική ζωή είναι που θα σβήσει αυτό το μίσος και όχι η αυτοκριτική που απαιτεί και ωριμότητα, σπάνια στο δημόσιο βίο. Γι' αυτό δεν οφελεί και πολύ αυτή η διαρκής αναφορά στις κωλοτούμπες- η αντιπολίτευση κινδυνεύει να γίνει εμμονική και πληκτική σαν γεροντοκόρη («εγώ σας τάλεγα») όσο δίκιο και αν έχει. Και στο κάτω-κάτω ανέκαθεν η πολιτική ζωή της χώρας ένα κομπολόι από κωλοτούμπες ήταν.
Από την άλλη και οι οπαδοί της Νέας Δημοκρατίας θα καταλάβουν ότι ο κύριος όγκος του ΣΥΡΙΖΑ είναι φιλοευρωπαϊκός και εντός του συστήματος και δεν πρόκειται για ένα περιθωριακό κόμμα του πεζοδρομίου με άκρες στην τρομοκρατία όπως υστερικά κατήγγειλλαν επί χρόνια. Θα δούν ότι μοιάζουν αρκετά μεταξύ τους, αμέσως -αμέσως άρχισε και ο ΣΥΡΙΖΑ να διορίζει ελληνικότατα τους αποτυχόντες βουλευτές του σε κρατικές θέσεις. Όλοι θα αναγνωρίσουν το οικείο στον άλλον και με τον καιρό το κλίμα ανάμεσα στα δύο κόμματα θα επανέλθει στην ειδυλιακή εποχή των γαλάζιων και πράσινων καφενείων. Στον ελληνικό τρόπο δηλαδή.
Είναι κρίσιμο να πιστεύουμε για τον άλλον ότι απλώς δεν καταλαβαίνει το καλό του και όχι ότι είναι πουλημένο κάθαρμα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αέρα στα πανιά του. Διότι έχει τρία βασικά πλεονεκτήματα απέναντι στις κυβερνήσεις της προηγούμενης πενταετίας:
Πρώτον:
H πραγματικά βρώμικη δουλειά, όπως και να έγινε (ανάλγητα, άδικα, οριζόντια ή μεροληπτικά), έγινε από τους προηγούμενους. Εκείνοι ήσαν που εξάλειψαν το έλλειμμα των 24 δισ. ώστε να μπορεί αυτός να μιλά μόνο για το ύψος του πρωτογενούς πλεονάσματος.
Δεύτερον:
Δεν υπάρχει σήμερα μια αντιπολίτευση σαν τον ίδιο που θα λέει ότι υπάρχει ανώδυνος τρόπος και έτσι θα πολλαπλασιάζει τον θυμό -οι πολίτες ξέρουν ότι αν τους διώξουν τα λάθη του ΣΥΡΙΖΑ θα επιστρέψουν στα λάθη της ΝΔ.
Και το κυριότερο:
Eίναι αθώος του αίματος για την πορεία προς την κρίση. Διότι το μίσος για τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ήταν διπλό, και για τις συνέπειες και για τις αιτίες της κρίσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου