ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Πρώτη φορά αριστεροακροδεξιά

Toυ ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ

Με μεγάλη συγκίνηση είδα επιτέλους μετά από χρόνια σκληρού αγώνα και βουλευτικών αποζημιώσεων την αριστερά να βρίσκεται για 1η φορά στη διακυβέρνηση της χώρας... Εντάξει, για δεύτερη φορά, δεν πρέπει να ξεχνάμε το 81 που... μάλλον το σωστό είναι τρίτη φορά καθώς και το 85 ο Αντρ... α, ναι, είναι και το 89 στη συγκυβέρνηση αλλά τότε η αριστερά είχε μικρότερη δύναμη... Εν πάση περιπτώσει, με μεγάλη συγκίνηση είδα για πρώτη φορά να έρχεται πρώτη σε εκλογές η αριστερά που κουνάει πέρα δώθε κόκκινες σημαίες.

Η συγκίνηση πολύ γρήγορα μετατράπηκε σε ενθουσιασμό καθώς η αριστερά που κουνάει πέρα δώθε κόκκινες σημαίες κατάλαβε πως δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να γιορτάσει τη νίκη της από το να συγκυβερνήσει με το δικό της ΛΑΟΣ, το κόμμα των Καμμένων των Ελλήνων. 

Πέρα από το εορταστικό του πράγματος υπάρχει βέβαια και ο πολιτικός συμβολισμός, καθώς η συγκυβέρνηση αυτή αποδεικνύει πως στο ελληνικό κράτος υπάρχει συνέχεια. Ακροδεξιά συνέχεια, αλλά συνέχεια νέβερδελές και μάλιστα με ένα κόμμα στο οποίο δεσπόζουν πολλοί αξιολάτρευτοι παλαιοί πανελίστες του Μάκη του Τριανταφυλλόπουλου.

Έτσι από την κεντροδεξιοακροδεξιά κυβέρνηση του Αντώνη του Σαμαρά πήγαμε με την αριστεροακροδεξιά κυβέρνηση του Αντρέα του Τσίπρα και η εθνική συμφιλίωση είναι πλέον γεγονός. Ένα γεγονός για το οποίο μάλλον δεν πρόλαβαν να ενημερωθούν οι συγκεντρωμένοι στο σκοπευτήριο της Καισαριανής οι οποίοι κατά τη διάρκεια της κατάθεσης λουλουδιών του νέου πρωθυπουργού φώναζαν κάτι παρωχημένα συνθήματα με αίματα και άλλα τρομακτικά και όχι το σωστό που είναι ΕΛΑΣ ΕΔΕΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΑΓΚΑΛΙΕΣ.

 

“The new karatzaferis, I presume”

Όπως και να έχει, η σελίδα γύρισε για να βρεθούμε και πάλι αγκαλιά με διάφορους πρώην νεοδημοκράτες και πασόκους των οποίων οι αντιμνημονιακές κραυγές φαίνεται να δημιουργούν ένα κάποιο αλτσχάιμερ σχετικά με το παρελθόν τους. 

Αυτό κάνει κάποιους επιπόλαιους να νομίζουν πως ο Αντρέας ο Τσίπρας κρατά το βιβλίο ανάποδα, αλλά κατά την ταπεινή μου άποψη δεν έχουν καταλάβει τίποτα γιατί, όπως έχω αποκαλύψει σε παλιότερο ελαφροσήμαντο άρθρο μου, ο νέος μας πρωθυπουργός δεν είναι ένας απλός μίμος αλλά ένα σώμα στο οποίο πλέον κατοικεί το πνεύμα του Αντρέα του Παπαντρέου.  

Και το πνεύμα αυτό ξέρει πάρα πολύ καλά πως αν θες να περάσεις στο ποίμνιο σου ένα νέο μνημόνιο δεν αρκεί να του αλλάξεις όνομα και να το πεις πρόγραμμα ή Σαμάνθα. Αυτό που είναι απολύτως απαραίτητο είναι να το κάνεις όντας επικεφαλής μιας κυβέρνησης φανατικών αντιμνημονιακών έτσι ώστε να μην μπορεί να δημιουργηθεί η παραμικρή υποψία πως η νέα συμφωνία είναι προϊόν ενός συμβιβασμού, όπως είναι στην πραγματικότητα όλες οι συμφωνίες, αλλά προϊόν ενός ασυμβίβαστου εθνικοπατριωτικοαριστερού τσαμπουκά.  

Αν μάλιστα καταφέρει και κάνει το όνειρό μας πραγματικότητα και κάνει Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον ηγέτη των κομψών, τον Δημήτριο τον Λ. τον Αβραμόπουλο και αποκτήσουμε έναν πραγματικά διακοσμητικό πρόεδρο, που ομορφαίνει οποιονδήποτε χώρο στον οποίο βρίσκεται εννοώ, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα αντί να λέμε τον ηγέτη της Ραχήλ της Μακρή Αντρέα Τσίπρα να αναφερόμαστε στον αείμνηστο πατέρα του ΓΑΠ με το χαϊδευτικό Αλέξης Παπανδρέου.

 

...και μόνο μια ψυχή θυμήθηκε πως πλησιάζει το τριώδιο..

Όμως ακόμα κι αν τα πράγματα δεν πάνε ακριβώς όπως τα έχει σχεδιάσει ο πρωθυπουργός της κυβέρνησης που στηρίζει ο ομοφυλοφιλοφάγος (με τη γαστριμαργική έννοια του όρου) Νίκος «Ωωωωω Γέροντα η Ευχή» Νικολόπουλος, το μέλλον του είναι εξασφαλισμένο καθώς μπορεί κάλλιστα να ασχοληθεί με τη σάτιρα ή για να το πω καλύτερα (μιας και στα ελληνικά η λέξη σάτιρα πλέον σημαίνει διδακτισμός, κήρυγμα, παραγοντισμός και πολιτικοσεξουαλικά απωθημένα) την κοροϊδία. 

Δεν νομίζω πως υπάρχει εκπομπή ή σάιτ που να μη θέλει να έχει για συνεργάτη της τον άνθρωπο που μας χάρισε το «Πρόεδρος της Βουλής η Ζωή Κωνσταντοπούλου». Μόνο γι αυτό, ακόμα κι αν δεν κάνει τίποτε άλλο, ακόμα κι αν παραιτηθεί αύριο, πάλι θα θέλω να του φιλήσω χέρια, πόδια και στόμα (με γλώσσα). Πρόκειται για μια ιδέα τόσο βαθιά διασκεδαστική που κάνει ακόμα και την τοποθέτηση του μεγάλου μας ποιητή Τάσου Κουράκη επικεφαλής της κυβερνητικής παιδείας να μοιάζει με βαρετή κωμική ευκολία.

Απο την άλλη, προσπαθώντας να αποδείξουν πως και αυτοί μπορούν να προσφέρουν γέλιο, έστω και ακούσιο, το κόμμα της αξιωματικής της αντιπολίτευσης, λίγο πριν καταγγείλει ένα σατιρικό κείμενο του Νίκου του Ζαχαριάδη που το πέρασε για πραγματικό άρθρο, κατακεραύνωσε την πολιτική ορκωμοσία του Αντρέα του Τσίπρα με μια εξαιρετική ανακοίνωση χάρη στην οποία απέδειξε πως είναι ένα πραγματικά ευρωπαϊκό κόμμα. 

Μοναδική μου ένσταση στη γενναία τους προσπάθεια να επιβεβαιώσουν πως ανήκουν στη Δύση είναι πως:  

Για τέτοιου είδους θέματα καταλληλότερη από τη Μαρία τη Σπυράκη ή τον νέο εκπρόσωπο Καραγκούνη θα ήταν η Ελένη η Λουκά την οποία και προτείνω ανεπιφύλακτα για νέα εκπρόσωπο του κόμματος και μπράβο μου.