Ο Βασίλης Κικίλιας πήγε στην Πάτρα για να
συναντηθεί με στελέχη της Αστυνομίας, ως πολιτικός προϊστάμενος του
σώματος. Βρήκε μπροστά του ανώτατους αξιωματικούς. Θύμωσε. Τους είπε ότι
«θα ήθελε να δει τα παιδιά» και αποχώρησε θυμωμένος.
Πάλι καλά που δεν τους φώναξε και σύνθημα Εξαρχείων. Λίγο αργότερα, βέβαια, πρόσθεσε ότι σέβεται τους αξιωματικούς, πλην όμως αυτός πήγε εκεί «για τα παιδιά».
Αν ο Κικίλιας είναι αγενής προς τους αξιωματικούς, αυτό πιθανότατα
έχει να κάνει και με τα αποθέματα αστικής ευγένειας που διαθέτει. Οι
περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους είναι μεγαλύτεροί του. Μας αφορά
βέβαια, στο μέτρο που ο υπουργός οφείλει να συμπεριφέρεται κοσμίως
απέναντι σε δημοσίους υπαλλήλους, ανεξαρτήτως ιδιότητος. Αλλά, τέλος
πάντων, ας παραβλέψουμε τη συμπεριφορά και ας δούμε την ουσία.
Αν ο Κικίλιας ήθελε στην πραγματικότητα να ακούσει «τα παιδιά» μπορούσε να κατέβει τα σκαλιά του γραφείου του και να μιλήσει με έναν αστυφύλακα.
Δηλαδή πού διαφέρουν τα «παιδιά από την Αθήνα» και τα «παιδιά από την Πάτρα»;
Τα δεύτερα, θα μου πείτε, είχαν γίνει και λαϊκή κομπανία και ο υπουργός είχε ανάγκη να λαϊκίσει γιατί τέτοιο προφίλ χτίζει.
Τι ήθελε, λοιπόν;
Μία μουσική υπόκρουση με μπουζουκάκι και να μοιράσει μερικά μπουκάλια νερό «στα παιδιά».
Πάλι καλά που δεν τους φώναξε και σύνθημα Εξαρχείων. Λίγο αργότερα, βέβαια, πρόσθεσε ότι σέβεται τους αξιωματικούς, πλην όμως αυτός πήγε εκεί «για τα παιδιά».
Αν ο Κικίλιας ήθελε στην πραγματικότητα να ακούσει «τα παιδιά» μπορούσε να κατέβει τα σκαλιά του γραφείου του και να μιλήσει με έναν αστυφύλακα.
Δηλαδή πού διαφέρουν τα «παιδιά από την Αθήνα» και τα «παιδιά από την Πάτρα»;
Τα δεύτερα, θα μου πείτε, είχαν γίνει και λαϊκή κομπανία και ο υπουργός είχε ανάγκη να λαϊκίσει γιατί τέτοιο προφίλ χτίζει.
Τι ήθελε, λοιπόν;
Μία μουσική υπόκρουση με μπουζουκάκι και να μοιράσει μερικά μπουκάλια νερό «στα παιδιά».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου