ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ο φόβος και η άγνοια

Toυ ΝΙΚΟΥ ΜΕΛΕΤΗ

Και πάλι άρχισε η γνωστή συζήτηση: οι προειδοποιήσεις για τους κινδύνους που διατρέχει η ελληνική οικονομία από την πολιτική αστάθεια πρέπει να δημοσιοποιούνται ή όχι;  

Τελικά πρέπει να γνωρίζει η κοινή γνώμη την πραγματική εικόνα ή πρέπει να μένει σε άγνοια κινδύνου;

Ας δούμε την πρόσφατη ιστορία: 

Το 2009 ο κεντρικός τραπεζίτης όφειλε να ενημερώσει τον ελληνικό λαό και τα κόμματα ότι η οικονομία κάθε άλλο παρά θωρακισμένη από τη διεθνή κρίση ήταν όπως υποστήριζε η τότε κυβέρνηση ή έπρεπε να αφήσει να κυλήσουν τα πράγματα και να καταλήξουν στο καταστροφικό «λεφτά υπάρχουν» όπως και έκανε;

 

Αργότερα η συζήτηση για το ενδεχόμενο bank run καταγγέλθηκε από την τότε αντιπολίτευση, τη ΝΔ, και από τον ΣΥΡΙΖΑ ως προσπάθεια εκφοβισμού των πολιτών. Και στην κορύφωση της κρίσης το 2012 πριν από τις εκλογές ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ αυτός που κατήγγειλε με κάθε τρόπο ντόπια και ξένα κέντρα, που διακινούν κίβδηλα σενάρια για κίνδυνο εξόδου της χώρας από το ευρώ και κίνδυνο bank run, για να μειώσουν τα... ποσοστά του.

 

Οι αποκαλύψεις που ακολούθησαν για τα φορτία με ευρώ που έφθαναν αεροπορικώς από τη Φρανκφούρτη, αλλά και η αποκάλυψη (από σειρά δημοσιευμάτων των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», του βιβλίου του Τ. Γκάιτνερ και του ίδιου του κ. Προβόπουλου) του παρασκηνίου που έφερε την Ελλάδα με το ενάμισι πόδι έξω από την Ευρωζώνη, σε μια κανονική χώρα θα υποχρέωναν όσους ελαφρά τη καρδία έκαναν τότε λόγο για «τρομολαγνεία», και καθησύχαζαν τους πολίτες, ενώ ο κίνδυνος ήταν προ των πυλών, να ζητήσουν τουλάχιστον ταπεινά συγνώμη και να κρυφτούν.

Κι, όμως, έκαναν το εντελώς αντίθετο, σπεύδοντας μάλιστα προ ημερών να εξάρουν τον «αποτελεσματικό» τρόπο με τον οποίο ο κ. Προβόπουλος έσωσε την Ελλάδα το 2012 και διασφάλισε το τραπεζικό σύστημα από το bank run. Οι ίδιοι που τότε κατήγγειλαν την παγκόσμια συνωμοσία προπαγάνδας...

 

Ο φόβος πράγματι ποτέ δεν ήταν ανθεκτικός και αποτελεσματικός ως πολιτικό «εργαλείο». Ομως είναι πολύ πιο επικίνδυνο και καταστροφικό, επιβάλλοντας τον νόμο της σιωπής, να επενδύεις στην άγνοια ενός ανυποψίαστου πολίτη που νανουρίζεται γλυκά από τα όμορφα τα λόγια τα μεγάλα...