ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ενώπιον ανατροπών

Του Γ. Κ. ΣΤΕΦΑΝΑΚΗ

Προ ημερών εγκρίθηκε ο προϋπολογισμός. Ψήφισαν υπέρ εκατόν πενήντα έξη βουλευτές. Κατά τα ειωθότα το αποτέλεσμα έγινε δεκτό με χειροκροτήματα.

Δεν πείσθηκαν, όμως, οι πιστωτές. Δεν έδειξαν να φοβούνται τον Σύριζα. Δεν συμφώνησαν σε λήξη της μνημονιακής περιόδου. Ζήτησαν παράτασή της.

Η, τυχόν, δυσμενής εδώ εξέλιξη δεν ανησυχεί τους Ευρωπαίους, τουλάχιστον, όσον άλλοτε. Η περίπτωσή μας αντιμετωπίζεται, πλέον, ως κάτι το μεμονωμένο. Ως γεγονός που εν δυνάμει δεν συγκλονίζει την Ευρώπη. Άλλωστε Εν. Ευρώπη και Ευρωζώνη είναι σήμερα ιδιαίτερα αποδυναμωμένες.

Το ενδεχόμενο εκλογών (και) στην Ελλάδα αντιμετωπίζεται ως φυσιολογική φάση του κοινοβουλευτισμού. Στα πλαίσιά του αμαχήτως τεκμαίρεται λύση όλων των προβλημάτων στην πηγή. Δηλαδή στον λαό, εξ ορισμού, υπέρτατο κριτή. Εάν ήδη και ο υπέρτατος σφάλλεται ανακύπτει θέμα φιλοσοφικό. Διαπίστωση, δηλαδή, ότι η τελειότης δεν ανήκει στον παρόντα – φθαρτό κόσμο.

Ό,τι αντιμετωπίζουμε είναι ζήτημα πρακτικό, δικό μας και κυρίως εσωτερικό. Ανάγεται στον βαθμό μεγέθυνσης του Σύριζα. Και ατυχώς οι συνθήκες αναδεικνύουν, υπέρ αυτού πλεονέκτημα. Αυτό – βέβαια – εφ’ όσον δημοσκοπικώς, θα συνεχίσει να προηγείται.

Ο εκλογικός νόμος καθιερώνει υπέρ του πρώτου κόμματος “δώρο” πενήντα εδρών. Έτσι, ο Σύριζα, πρωτεύων, έχει δυνατότητα να στεγάσει (στους συνδυασμούς του) όλη κυριολεκτικώς την Αριστερά (!!!).

Φερ’ ειπείν: η “Δημάρ” έλαβε στις εκλογές του Ιουνίου 2012, 6,2% του εκλογικού σώματος. Εξέλεξε 17 βουλευτές. Σήμερα η κοινοβουλευτική της ομάδα έχει συρρικνωθεί σε δέκα μέλη (Εστία 11 τρεχ.). Δημάρ και Σύριζα αλλά και ανέντακτοι ομοίας απόχρωσης, έχουν κοινή καταγωγή. Έχουν κοινή βάση ιδεών. Εύκολη είναι επανένωσή τους. Διευκολύνει, κατ΄εξοχήν (και τεχνικά) η προσθήκη των πενήντα νέων εδρών. Δεν ενοχλούνται, εκλεγμένοι βουλευτές του Σύριζα. Αυτό τουλάχιστον κατ’ αρχήν. Οι έδρες είναι “νέες”. Προστίθενται στις υπάρχουσες. Έτσι όλοι οι Συριζαίοι (παλαιοί και νέοι), πρέπει να είναι ευχαριστημένοι (!!!).

Υπό τέτοιες πολιτικές διαμορφώσεις ενδυναμούται συμφέρον της Αριστεράς για προσφυγή στις κάλπες. Η αναμέτρηση διαμορφώνεται μετωπική.

Στην εξέλιξη συμβάλλει και η έκδηλη παρερμηνεία του Συντάγματος: 

Θεωρείται ότι η πλειοψηφία ανάδειξης του “Προέδρου Δημοκρατίας” είναι εκείνη των 180 βουλευτών. Παραγνωρίζει (η γνώμη αυτή) πως η αυξημένη πλειοψηφία αντιστοιχούσε στον παντοδύναμο πρόεδρο του συντάγματος του 1975. Σε πρόεδρο, δηλαδή, που, κατά την κρίση του, απέλυε (και) τον πρωθυπουργό (!!!). Αυτό εάν, ο ίδιος (πρόεδρος) θεωρούσε πως ο πρωθυπουργός είχεχάσει την εμπιστοσύνη του εκλογικού σώματος.

Ο παντοδύναμος αυτός πρόεδρος κατεδαφίσθηκε το 1985. Ο άλλοτεκορυφαίος, ο κυρίαρχος Αρχηγός, υποβαθμίσθηκε. Έγινε τελετάρχης, σήμερα, στερημένος οιασδήποτε εξουσίας. Και ο σκιώδης αυτός λειτουργός, πλέον, εκλέγεται με την συνήθη απαρτία και αντίστοιχη πλειοψηφία. Μαζί με τις υπερεξουσίες καταργήθηκαν και οι υπερπλειοψηφίες. Συνεπώς, η αποτυχία ανάδειξης του από την Βουλή δεν οδηγεί σε διάλυσή της. Η γνώμη που υποστηρίζει τ’ αντίθετα είναι κρατούσα. Είναι, όμως, και εντελώς ανιστόρητη. Είναι γνώμη παράλογη και – απολύτως – αντισυνταγματική (!!!).

Ερχόμενος, από την φορά των πραγμάτων, ο Σύριζα στην Αρχή, ένα έχει να προσφέρει:

 Την καθαρά προεξοφλούμενη αποτυχία του. 

 Θα γυρίσουν έτσι οι μετρητές – περίπου – στο μηδέν, αν όχι και πιο κάτω. Και τότε ελπίζεται ότι οι Έλληνες θ’ αντιληφθούν το προφανές. Ό,τι επί χρόνια τους έκρυβε το πελατειακό σύστημα. Ότι, δηλαδή, χωρίς επιστροφή στην παραγωγή δεν υπάρχει προκοπή.

ΕΣΤΙΑ